'Het is Morris. Jack Morris, ' gooide de man eruit. 'En ik weet niets van die vermoorde man. Ik zag hem daar liggen, verkreukeld als een leeg pakje sigaretten, en ik liep ernaar toe om hem te helpen. Arme stakker. '
'Hoe laat was dat?'
Morris hief zijn geboeide handen op om zijn nagels te tonen. Er zat vuil onder. 'Mr. Austin, kijk nu zelf eens. Ik ben een eenvoudige arbeider - een monteur. Het is toch voor iedereen duidelijk wat ik doe? Ik zorg dat motoren lopen, niet dat ze stilstaan. '
'Werkelijk?' Austin raadpleegde zijn papieren. 'Om ongeveer twee uur vannacht zorgde u ervoor dat het hart van William Cotton ermee ophield. '
'Wie?'
'De man die u hebt vermoord, mr. Morris. Zijn naam was William Cotton. '
'Daar weet ik echt niets van. '
'Zijn bloed, mr. Morris. Uw handen zaten tot aan uw polsen onder-'
'Nee. ' De man tegenover Austin fronste zijn wenkbrauwen. 'Ik zie dat dit bij u niet werkt. '
'- alsof u zich als een fret in zijn borst had ingegraven. '
Morris zat er stijfjes bij, alsof hij zich ernstig beledigd voelde. 'Dat zou heiligschennis zijn. Ik verzeker u dat het zo niet gegaan is. '
'Nee? Als u me dan eens vertelt wat u met zijn ogen heeft gedaan? U hebt ze uit de oogkassen gewipt en wat hebt u er daarna mee gedaan?'
Het gezicht van de man werd grauw van woede. 'Ik beklaag u. U bent hier in opdracht van instituties zó kolossaal dat ze alle reden van bestaan verloren hebben. ' Hij leunde vol overgave naar voren, zoals mannen in bars vaak doen als het gesprek op het cruciale punt aanbelandt. 'Kijk, in tegenstelling tot u waardeer ik het leven. U vernietigde het uwe op het moment dat u voor hen ging werken. Als een os onder het juk van een autoriteit die niet méér om uw welzijn geeft dan een olifant om een vlo. Dergelijke instituties zeggenschap geven is hetzelfde als een aap van een machinegeweer voorzien. Je weet nooit wat er zal gebeuren, alleen dat het heel erg zal zijn. '
'Kunnen we het nu misschien weer over de moord hebben?'
'Als u erop aandringt. ' Morris leunde achterover, ontspannen en tevreden. Austin had ooit een kat gehad die er precies zo uitzag nadat hij een haarbal had uitgekost die hem wel heel erg dwarszat. 'Ik heb hem vermoord, net als al die anderen. '
'Hoeveel anderen?'
'Twintig. Maar er volgen er nog meer. Dit was slechts het voorspel. '
Austins ogen flikkerden. 'Even ter controle, mr. Morris, maar weet u wel waar u zich op dit moment bevindt?'
'Ik ben in hechtenis genomen door inspecteur Christopher. '
Austin schonk hem een meelijwekkende glimlach, dun als een scheermes. 'Laten we het voor het moment maar even bij William Cotton houden. Waarom hebt u hem vermoord?'
'Hij was een van de vice-presidenten van Advent On-Line, wist u dat?'
'De Internet-provider?' Austin sloeg een bladzij om. 'Dus het was geen toeval dat u hem vermoordde. '
'Niets in dit universum is toeval. ' Morris legde zijn handen op elkaar. Toen hij dat deed, maakte de ketting tussen de handboeien een geluid dat veel weg had van het gerinkel van een paardentuig.
'Niet één van de moorden was toeval, is dat wat u wilt zeggen? Ze zijn allemaal onderdeel van een plan?'
'Bravo, mr. Austin! Het slimste jongetje van de klas!'
Een rilling tapdanste langs Austins ruggengraat. 'Vertelt u me eens wat meer over dat plan. '
'Kaart u wel eens, mr. Austin?'
Austin keek de andere man sceptisch aan.
'Dat is niet zomaar een vraag, dat verzeker ik u. En het is ook niet het gebazel van een gek. '
'Ik heb geen tijd om te kaarten, ' zei Austin ten slotte.
'Maar u heeft wel tijd voor een computer, zie ik. '
'Die heb ik nodig voor mijn werk. '
'Echt? Wat is er mis aan een blocnote en een pen?' Hij maakte met zijn kin een rukkende beweging naar Austins laptop. 'Hoeveel heeft dat ding u gekost? Duizend dollar? Tweeduizend?'
'Mr. Morris, dit lijkt me niet het moment om -'
'U wilt toch een antwoord op uw vraag, of niet?'
Austin zuchtte. 'Ergens ertussenin. '
'Voor twee dollar had u een pak kaarten kunnen kopen en dan had u heel wat meer lol gehad in de werkelijke wereld dan door in te loggen op een virtueel netwerk. '
Austin leunde achterover. 'Ik begrijp het. U bent een van die - hoe noem je het ook alweer?'
'Neo-Luddieten. '
'Precies, van die mensen die tegen de vooruitgang zijn. Net als de Unabomber. '
Morris haalde zijn schouders op. 'Als die analogie voor u werkt, waarom dan niet? We staan midden in een culturele omwenteling die niet minder angstaanjagend is dan de Industriële Revolutie. Net als toen zullen miljoenen mensen hun banen verliezen. Hele industrieën worden weggevaagd in een vloedgolf van siliconenchips en ethernetten. Terwijl die arme drommels worden gemarginaliseerd, op z'n best, en op z'n slechtst gewoon overbodig worden, verdient een nieuwe generatie roofridders - de mannen die de mammoetbedrijven als Microsoft, Intel en Disney leiden - meer geld dan je kunt bevatten. Een prachtig en heilzaam informatietijdperk ligt voor ons, houden de media ons voor, maar heilzaam voor wie? De media zijn zelf opgeschrokt, zijn zelf een mammoetbedrijf geworden en niet langer te vertrouwen, als ze dat al ooit waren. Vertel eens, wat zal er gebeuren met de hordes werklozen die voor zichzelf geen plaats meer zien in deze mooie, nieuwe wereld?'