Christopher haalde een glas water voor haar en ze dronk het in één keer leeg om de pillen weg te spoelen. 'Ik heb al vijf dagen migraine en ze wil maar niet ophouden, ' zei ze, terwijl ze hem het glas teruggaf.
'Ga zitten. ' Hij wees op een okerkleurige bank, bekleed met corduroy, waar ze met een diepe zucht in zakte. Ze schopte haar schoenen uit, trok haar benen onder zich, legde haar hoofd tegen de rugleuning en sloot haar ogen. Christopher greep de gelegenheid aan om het manifest van de Witte Engel op te bergen. Het leek hem niet goed haar dat te laten zien.
'Dat lijkt me niet zo vreemd, ' zei hij, 'met zo weinig slaap. '
'Dat is het rare. Ik denk steeds dat ik nooit meer in slaap zal vallen, en dan lig ik plotseling te dromen en heb het gevoel de hele tijd dat ik slaap te dromen. ' Haar ogen waren nu weer open en ze draaide haar hoofd om naar hem te kijken. 'Ik droom over één plek. Jon, over de bossen. Onze bossen. Onze tijd. '
'Dat verbaast me niets, ' zei hij. 'Dromen over een andere tijd, een andere plaats, toen het leven nog simpel was. '
'Was het toen simpeler, dan?' Haar grijze ogen keken hem zonder te knipperen aan. 'Ik dacht dat ook altijd, maar nu weet ik het niet meer zo zeker. Het lijkt me nu dat het juist heel gecompliceerde tijden waren. '
'Hoe bedoel je?'
Ze ging verzitten. 'Waarom blijf je staan, Jon? Waarom ga je niet zitten? Je maakt me nerveus. '
Hij liet zich in een diepe fauteuil vallen en strekte zijn benen. Zijn voeten waren nu vlak bij de hare. Hij voelde zich loodzwaar, alsof hij omlaag werd getrokken door de geheimen die hij in zich droeg.
Cassandra zuchtte. 'In die dromen, Jon, ren ik. Mijn hart bonkt, ik hoor het bloed in mijn aderen kloppen, mijn adem raspt door mijn keel. In het begin vroeg ik me af waarvoor ik wegrende. Die bossen waren altijd zo vredig, zo gastvrij, zo vertrouwd. Het was alsof wij daar thuishoorden, alsof er daar altijd voor ons gezorgd zou worden. Ik dacht daaraan als ik wakker werd en toen, vanavond, had ik het weer - die vreemde droom waarin ik door de bossen ren - en ik realiseerde me dat ik niet ergens voor wegliep, ik rende ergens naartoe. '
Na een lange stilte zei Christopher: 'Weet je ook waar je naartoe rende?'
'Ik hoopte dat jij me dat misschien zou kunnen vertellen. '
'Ik, maar hoe zou ik dat kunnen weten?'
'Op de een of andere manier had ik het idee dat jij het zou weten. '
Hij boog zich naar haar toe. De aandrang om haar te vertellen dat hij van haar hield, was zo sterk dat hij er bijna in stikte. 'Cass, ik -'
'Laat ook maar. ' Ze wuifde zijn woorden weg. 'Ik ben uitgeput. Ik weet verdomme niet meer wat ik zeg of voel. '
'Sorry, maar ik geloof dat dat inderdaad het probleem is. '
Ze knikte en sloot opnieuw haar ogen. 'Ik moet je iets vragen. '
'Ga je gang. '
Cassandra stond op en haalde nog een beker water. Zells met haar rug naar hem toe voelde ze Christophers blik. Toen ze terugkwam, zei ze: 'Wat zei de patholoog-anatoom over de wond in Bobby's oog?'
'Weet je zeker dat je dat wilt horen, Cass?'
Ze hield haar hoofd scheef. 'Nu doe je het weer. '
'Wat?'
'Proberen mij te beschermen. Dat hoeft echt niet. '
'Zelfs jij -' Hij zweeg abrupt, zich ervan bewust hoe kwaad haar reactie hem had gemaakt. 'Er zijn momenten waarop iedereen bescherming nodig heeft. '
'Behalve jij, hè, Jon? Ja, natuurlijk, want het is jouw taak iedereen om je heen te beschermen. ' Ze zette haar glas op tafel. 'Je zult me toch eens een keer moeten vertellen wie jou die taak heeft opgedragen en waarom jij denkt dat jij de enige bent die weet hoe dat moet. '
'Ik haat het als je zo doordraait. '
'Dus dat denk jij, dat ik zit te flippen? Jezus, Jon, zelfs jij zou toch beter moeten weten. '
En zo waren ze weer bezig elkaar naar de keel te vliegen. Hoe kon het gebeuren? vroeg Christopher zich af. En hij deed het enige wat hij op dat moment kon: hij concentreerde zich op de onderhavige zaak en herhaalde wat Stick hem had verteld over de precisie waarmee het oog was doorboord en de pijnappelklier was bereikt, die vervolgens was weggenomen.
Lange tijd zei Cassandra niets, en hij was even bang dat ze in slaap was gevallen, zoals ze daar met haar ogen dicht zat. Toen zei ze: 'Ik wist het. '
'Wat wist je?'
'Dat de pijnappelklier er iets mee te maken had. '
Hij zat op het puntje van zijn stoel, plotseling een en al aandacht. 'Jezus, Cass, hoe kon jij dat nu weten?'
'"Weten" is een groot woord. Ik had een idee. Bobby stierf zonder dat hij gebloed heeft. De patholoog-anatoom heeft daar geen rationele verklaring voor, maar ik wel. Weet je, zelfs voor mij is de pijnappelklier nog enigszins een raadsel. Maar één ding weten we wel, en dat is dat de klier de biologische klok regelt. Hij scheidt overdag serotonine af en 's nachts melatonine. Die stoffen reguleren zowel de cyclische lichaamsprocessen als, op een wat specifieker niveau, het tempo van de impulsen tussen de zenuwen. Als wij ouder worden, vermindert de hoeveelheid van deze stoffen die door de pijnappelklier wordt afgescheiden en dus woedt de discussie: is de pijnappelklier slechts een passieve regulator van de ouderdom of is hij actief en veroorzaakt hij het verouderingsproces? Mijn meest recente experiment heeft mijn theorie bewezen dat de rol van de pijnappelklier een actieve is. En een orgaan dat het tempo van de veroudering kan controleren en de synaptische responsen in het hele lichaam kan reguleren, zou, theoretisch, ook de bloedsomloop moeten kunnen beïnvloeden.