Ze was van huis weggelopen, werkte 's nachts haar klanten af en hing 's ochtends rillend rond. Christopher werkte in zijn vrije tijd vaak voor Vermiste personen en daar had hij een zekere reputatie wat betreft het uit de goot halen van dit soort kinderen.
Dit was echter een taaie, moest Christopher toegeven, terwijl hij toekeek hoe ze het door hem meegebrachte voedsel in razend tempo naar binnen werkte. Ze had een eeltlaag rondom haar ziel die hij in ieder geval nog niet had weten te doorboren. Hij sprak zoals gewoonlijk een paar woordjes tegen haar, maar ze zei niets terug. Hij moest het gewoon blijven proberen.
Weer terug in No-Name, schonk Kenny Christophers koffiemok nog eens vol.
'Ze ziet er niet al te best uit, die griet. '
'Nee, ' zei Christopher, ' dat kun je wel zeggen. '
'Het is toch eeuwig zonde, ' zei Kenny.
Christopher keek nog eens naar haar en knikte. 'Je slaat de spijker op zijn kop. ' Hij wendde zich weer tot Kenny. 'Over die klootzak waar we achteraan zitten - die Witte Engel, ik moet hem vinden - en snel. Wie weet hoeveel mensen er anders nog sterven. '
Kenny knikte. 'Hij zit al in het systeem. Heb je zelf al iets gevonden?'
'Hij denkt dat hij slimmer is dan wij. '
'Tja, nou ja, dat denken ze verdomme allemaal. '
'Ja, maar bij deze, ' zei Christopher, 'zou het nog wel eens waar kunnen zijn ook. '
Het hoofd van de afdeling Pathologische Anatomie van de stad New York heette Shankar Natarajan, maar iedereen noemde hem Stick. Dr. Natarajan moedigde dat ook aan: hij hield wel van die bijnaam, die zo op en top Amerikaans klonk. Hij was geen Indiër die wierook brandde en vegetarisch at. Hij hield van Sherlock Holmes, Bach en sterke thee, in die volgorde. En ook van de geur van formaldehyde, die hem aan de eindigheid van het leven deed denken.
Hij was een lange, lijkachtige man met een huid als gevlekt teakhout. Hij had grote, bijna lichtgevende ogen waarvan je je kon voorstellen dat ze in het donker zouden opgloeien, en haar zo zwart dat het neonlicht in het koude vertrek er een blauwige glans over legde.
De koelruimte in het souterrain van het gebouw op de hoek van 31st St. en First Ave. was de plek waar de lijken werden opgeslagen en er autopsie op werd gepleegd. Stick vond het heerlijk in de koelruimte, want daar werden de geheimen des levens ontraadseld. Naar Sticks idee was de forensische geneeskunde in feite recherchewerk van de hoogste orde, net als Bach muziek van de hoogste orde was; om in deze stad uit te vinden hoe mensen gestorven waren, was vaak een moeilijke, veeleisende klus.
Het was dan ook niet verbazingwekkend dat Stick het zo druk had dat het altijd een paar dagen duurde voor je hem te spreken kreeg. Het kwam maar zelden voor dat je direct tot hem werd toegelaten, en het was nog zeldzamer als iemand werd opgeroepen om bij hem langs te komen.
'Ik heb je hier vanochtend heen laten komen, ' zei Stick tegen Christopher, 'omdat ik zeer verontrust ben over die toestand met Bobby Austin. '
'Welke toestand?' Christopher hield de kop uitstekende, Frans gebrande koffie in zijn handen die hij van Stick gekregen had, maar hij had er plotseling geen trek meer in. Christopher had altijd het idee gehad dat Stick door niets uit het veld geslagen werd. Nu moest hij die mening herzien.
'Ik zal je de hoofdlijnen vertellen, ' zei Stick. Hij keek zijn kantoor rond, dat propvol stond met alle mogelijke naslagwerken: boeken, tijdschriften, proefschriften, medische periodieken, maar ook de laatste ontwikkelingen op het gebied van retrovirussen en zeldzame tropische ziektes. 'Het belangrijkste letsel ontstond al voordat de dood intrad. Dat is onmiskenbaar. Er zijn diverse aspecten aan de wond die me fascineren en verontrusten. Om te beginnen werd het letsel aangebracht met de precisie van een neurochirurg. '
'Hoe bedoel je?'
'De Bic-pen - een nogal uitzonderlijk instrument voor een chirurg - werd ingebracht via de oogbal en drong langs de optische zenuw door tot de Thalamus opticus en vandaar door het corpus callosum, tot aan de pijnappelklier. Die klier, moet je weten, is heel klein - ongeveer de grote van een miniatuur-dennenappel, waarnaar hij ook is genoemd. Het is geen gemakkelijk doelwit. Toen hij hem had bereikt, heeft hij hem er in zijn geheel uitgehaald. '
'Wat moet hij in vredesnaam met een pijnappelklier?'
'Tja, wat willen moordzuchtige maniakken, kun jij me dat vertellen?' Stick haalde zijn schouders op. 'Wat mij betreft is er echter een nog veel verbijsterender mysterie. Met een wond van dien aard zou het slachtoffer moeten hebben gebloed als een gekeeld varken - sorry voor de vergelijking. '
'Laat maar. '
'Dat Austin helemaal niet heeft gebloed - ik bedoel, nog geen druppel - is medisch onverdedigbaar. '
'Met andere woorden, jij kunt het niet verklaren. '
'Ja, zo kun je het ongeveer stellen. '
Christopher herinnerde zich weer hoe Cassandra hem naar de medische opinie over deze zaak had gevraagd toen hij haar had meegenomen om Bobby in situ te zien. Waarom had ze er zo op aangedrongen om die bevindingen te horen?