Deze cel was nu een volledig toti-potente cel: hij had het vermogen om als een met sperma geïmpregneerd ei in de baarmoeder uit te groeien tot een compleet menselijk wezen - in dit geval een kloon van de seriemoordenaar, de Witte Engel.
Terwijl zij daarmee bezig was, had Dillard uit en te na het twee meter hoge vat van plexiglas gecontroleerd dat gevuld was met synthetisch bloed en vruchtwater. Het stond op een verrijdbaar onderstel dat naar een enorme, computergestuurde, dubbelwandige kamer kon worden gereden waar je via een raam van tien centimeter dik glas naar binnen kon kijken. Vervolgens controleerde hij de peilglazen en meters van de twee apparaten die via dikke slangen met het vat verbonden waren: de hart-longmachine, die de foetus van zuurstof zou voorzien, en de dialyse-eenheid, die onzuiverheden uit het vruchtwater zou verwijderen.
'Reservegenerator geactiveerd. Alle lichtjes op groen, ' zei hij.
Cassandra knikte. Met bonkend hart zei ze: 'Daar gaan we. '
Dillard deed het gezuiverde verouderingstrans-gen in een micropipet van de micro-manipulator. Dit nieuwe leven zat vervat in zo'n oneindig kleine hoeveelheid, ongeveer een picogram aan gewicht, één kwadriljoenste gram, dat Cassandra elke keer weer vervuld was van het wonder van haar beroep. Inclusief de omringende vloeistof zou ze misschien een microliter in de geprepareerde eicel injecteren. Het moest snel gebeuren, voor het eitje zich deelde, want dit nieuwe snelle-verouderingsgen moest deel gaan uitmaken van het DNA van elke cel.
Cassandra keek op en zag dat Dillard haar gespannen observeerde. Hij leek zijn adem in te houden, of was dat wat ze zelf deed? Ze voelde haar hart in haar borst kloppen. Misschien voelde hij dat ook, want hij knikte bemoedigend. Ze tuurde door de lens van de micro-manipulator en injecteerde het ei met het trans-gen.
Met een katheter extraheerde ze het ei en plaatste het in een zak van half doorlaatbaar polymeer. Dit was de kunstmatige baarmoeder waarin het ei heel snel zou uitgroeien tot een embryo en vervolgens tot een foetus. De zak was evenals het vat door Vertex gemaakt, op zeer precieze aanwijzingen van Cassandra.
'Er is nu geen weg meer terug, ' zei Dillard. 'Ik voel me een beetje als dr. Frankenstein in zijn lab. '
'Dat is een wel heel ongelukkige analogie, Hutton. '
Hij toonde een nerveuze glimlach. 'Sorry, maar de parallel is onvermijdelijk. '
'Maar niet de parabel, mag ik hopen. '
Cassandra rolde haar kruk naar het verchroomde paneel aan de buitenkant van de kamer en drukte op het rubberen vierkantje dat ervoor zorgde dat het vat weer in de kamer verdween. Met een zacht gedreun rolde het vat soepeitjes bij hen vandaan, tot het aan het einde van zijn baan was, in het midden van de kamer. Ze drukte op een ander vierkantje en de dikke deur van de kamer zwaaide met een diepe, hydraulische zucht dicht. Ze activeerde een van vier platte beeldschermen. Het lichtte onmiddellijk op en vertoonde een videobeeld van de zak terwijl gegevens haar werkstation binnenstroomden - de computergestuurde sensoren die via het door haar ontworpen computerprogramma elk kritisch element in de omgeving van het ei in de gaten hielden en controleerden. Ze zouden haar zelfs waarschuwen als er zich problemen voordeden en haar tevens suggesties voor mogelijke oplossingen aandragen.
'Computer on-line, ' zei Cassandra. 'Starten maar. '
'Wat?'
'Begin met registreren, Hutton. '
Vanaf dit moment zou alles wat er zich in de geboortekamer afspeelde digitaal worden verwerkt en opgeslagen op de optische harde schijf van de computer. In de kamer kon ze uit vier videocamera's kiezen om haar subject te bekijken of erop in te zoomen. Een koptelefoon zou haar de hartslag van de foetus laten horen als het eenmaal zover was. Kabels van glasvezel, die gebundeld waren in een omhulsel van Kevlar, liepen als slagaders tussen de dubbele wanden van de geboortekamer en verbonden die als een navelstreng met de buitenwereld van het lab. Vanaf hun werkstations net buiten de kamer konden de twee wetenschappers de ontwikkeling van de foetus tot in elk detail volgen. Ze konden ook naar believen de omgeving testen en manipuleren, dit met behulp van een complex systeem van robotarmen, -handen en -gereedschappen die allemaal vanaf hun werkstation bestuurd werden.
Het was gedaan.
Tijdens het werk had Cassandra geen tijd gehad om na te denken over de implicaties van haar daden. Pas nu begonnen die tot haar door te dringen. Ze werd bijna verlamd door de gedachte aan wat zich in die zak van polymeer bevond.
Op Dillard kwam ze zo afwezig over, dat het bijna lichamelijk pijn deed. Hij voelde zich gedwongen zijn kruk naast de hare te rollen. 'Hoe gaat het? De tragedie - je hoort hier eigenlijk helemaal niet te zijn. '
'Ja hoor, ik moet hier juist zijn. ' Ze gebaarde om zich heen. 'Echt, Hutton, als ik dit niet had om me mee bezig te houden, zou ik niet weten wat ik moest. ' Ze keek in de geboortekamer, waar het onderwerp van haar vurige professionele verlangen hing en elke minuut groeide. 'Ik ben nog niet klaar voor... '