Cassandra hield de reageerbuis tegen het licht. Alle drie de genen zaten in de vloeistof. Nu moest ze die aan elkaar zien te binden. Dat was verbazingwekkend eenvoudig. Ze voegde een van tevoren klaargemaakt enzym toe, DNA-ligase, dat het fundament vormt van alle DNA-technologie, en ATP, een trifosfaatenergiebron die als katalysator voor het bindingsproces diende. Dit specifieke ATP was een versie die Cassandra zelf had gemaakt. Gewoonlijk duurde het DNA-bindingsproces een hele nacht. Met haar ATP was het een kwestie van minuten.
'Hoe gaat het?' vroeg Dillard.
'Dat weten we gauw genoeg, ' zei ze.
Ze moest nu het geligeerde gen - de drie genen die waren gefuseerd tot één trans-gen - afscheiden van de andere stukjes DNA in de vloeistof. Dat was een tamelijk eenvoudige procedure, want het nieuw gevormde trans-gen was groter dan de andere. Hutton had al een standaardhoeveelheid agorosegel voor haar klaargezet. Door de gel liep een zwakke elektrische stroom, positief bovenaan en negatief aan de onderkant. Cassandra goot de inhoud van de reageerbuis over de gel. DNA was net als alle zuren negatief geladen en dus werden de kleinere stukjes razendsnel door de gel getransporteerd, terwijl het grotere, geligeerde stuk - het trans-gen - in de gel achterbleef.
Cassandra verhuisde nu het vierkantje gel naar een petrischaaltje gevuld met ethidiumbromide. Ze knipte een UV-lamp aan en zag de contouren van het trans-gen oplichten als een neonreclame.
'Prachtig, niet?' zei ze.
Ze sneed het stukje gel met het trans-gen met een scheermesje los en stopte het in een injectiespuit met een speciaal filter op de plek waar normaal de naald zat. Ze drukte de zuiger in en injecteerde het trans-gen in zijn badje van water en EDTA in een andere reageerbuis, terwijl de gel in de spuit achterbleef. Ze had nu haar trans-gen, maar de belangrijkste stap kwam nog. Het moest worden gezuiverd voor het in het eitje kon worden geïnjecteerd. Rondzwervende proteïnen vormden het grootste gevaar in het transgenetische proces - als er ook maar eentje overbleef van het ligatieprotocol, zou die het eitje kunnen doden. Dus voegde ze vijf microliter fenolchloroform toe, die alle proteïnen oploste, maar het DNA-materiaal onaangetast liet.
Ze had nu het geschoonde trans-gen in handen.
'Het is zover, ' zei ze tegen Dillard.
Hij had de micro-manipulator al klaargezet. Dat apparaat, een essentieel stuk gereedschap in alle IVF-labs, was in feite een krachtige microscoop die was verbonden met robotarmen aan het eind waarvan micro-injectiespuiten, micropipetten en andere miniatuurhulpstukken zaten. Cassandra drukte haar oog tegen de lens. Ze observeerde de cellen van het huidweefsel van de Witte Engel en bedacht dat het wel goddelijke voorzienigheid moest zijn geweest die ervoor had gezorgd dat de Witte Engel zowel huid als bloed had achtergelaten bij zijn ontsnapping uit het politiebureau. Huid van volwassen mensen was het ideale medium om te klonen. Bloed was wat dat betreft niets waard, want het DNA daarin is niet omringd door een nucleair membraan.
Zaad wordt samengesteld uit haploïde cellen, hetgeen betekent dat slechts de helft van het genetische materiaal van het lichaam daarin gevangen zit. De huid daarentegen is perfect omdat, hoewel de cellen volwassen zijn en dus al gedifferentieerd - hetgeen betekent dat het epitheelcellen zijn, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld bloedcellen of orgaancellen - hun nuclei dat niet zijn. De nuclei van huidcellen zijn toti-potent: ze hebben nog steeds de potentie om uit te groeien tot welke cel dan ook in het menselijk lichaam.
Cassandra herinnerde zich nog de klassieke DNA-experimenten in de jaren zestig van de vorige eeuw. Onderzoekers verwijderden de nucleus van een kikkerei en vervingen dat door de nucleus uit de cel van een andere volwassen kikker. Het resultaat was de geboorte van een heel nieuwe kikker. Hoeveel lichtjaren was zij inmiddels niet verwijderd van die eerste, voorzichtige stappen? Ze wenste dat die pioniers nu hier konden zijn om de vruchten van hun werk te proeven. Maar in zekere zin waren ze er ook.
Ze haalde diep adem en doorboorde heel voorzichtig de celwand en haalde er de nucleus uit. Naast haar prepareerde Dillard een glaasje met de onvolgroeide, onbevruchte menselijke eicel. Ze hadden een onvolgroeide cel nodig omdat de cel dan nog het vermogen had zichzelf op eigen kracht te delen. Menselijke eicellen vormden ook een van de hoofdbestanddelen van alle IVF-labs; het was niet moeilijk gebleken om onvolgroeide exemplaren te verkrijgen.
'Klaar?' vroeg Cassandra, zonder haar blik af te wenden van de nucleus die ze had geïsoleerd.
'Alles is in gereedheid, ' bevestigde Dillard. Hij stond op van zijn kruk en legde het glaasje onder Cassandra's micro-manipulator. Direct daarop had ze het in beeld, ze pakte de onvolgroeide nucleus op en bracht de nucleus van de cel van het huidweefsel van de Witte Engel in. Ze verving in feite de driëentwintig DNA-ketens van het gastei door de volledige zesenveertig van het DNA van de Witte Engel. Er bevond zich natuurlijk nog steeds gast-DNA in het cytoplasma - het materiaal van de eicel dat de nucleus omgaf - maar dat was niet-migrerend en maakte slechts ongeveer één procent van het menselijke DNA uit. Het zou niet interfereren of zich binden met het DNA van de Witte Engel, dat nu dominant was in het ei. Het injecteren van het ei kwam er eigenlijk op neer dat je het het idee gaf dat het werd bevrucht. Het zou al snel beginnen zich te delen in een proces dat bekendstond als partenogene activering.