Na zes keer overgaan nam hij op. 'Cassandra? Is het goed met je?'
Zijn onwrikbare vormelijkheid zorgde er op de een of andere manier voor dat haar wild kloppende hart wat tot bedaren kwam.
'Ik wil dat je om zes uur vanochtend in het lab bent. '
'Dat is - over minder dan drie uur. Cassandra -?'
'We staan op het punt geschiedenis te schrijven, Hutton. We gaan Conceptie opstarten. '
'Misschien heb ik je niet helemaal goed verstaan. '
'Met je gehoor is niets mis. '
'Maar dat kun je toch niet menen?'
Cassandra dempte haar stem. 'Ik heb je hulp nodig. Jij bent de enige tot wie ik me kan wenden. Zelfs Gerry mag hier niets van weten. Alsjeblieft. '
'Nog afgezien van de ethische kant, maar we hebben niet eens het DNA om-'
'Inmiddels wel. '
'Ho eens even!' Ze hoorde de paniek in zijn stem. 'Lieve hemel, Cassandra, zeg me alsjeblieft dat dit niets te maken heeft met meneer Austin. Je gaat toch je echtgenoot niet opnieuw tot leven wekken?'
'Nee, beslist niet. ' Ze zou hem nooit bekennen dat die gedachte in haar wanhoop en verdriet door haar hoofd geschoten was. 'De implicaties zijn te verschrikkelijk om zelfs maar over na te denken. Ik zou het niet kunnen verdragen als we dat probeerden en het zou mislukken. En als het wel zou lukken, zou het nog Bobby niet zijn. Hij zou Bobby's herinneringen niet hebben - alles wat wij samen gedeeld hebben, zou verdwenen zijn. De gedachte om met een Bobby geconfronteerd te worden die Bobby niet is... ' Ze kon niet verder praten.
'Nou, dat is een enorme opluchting. ' Dillard aarzelde. 'Cassandra, is het echt wel goed met je?'
Ze probeerde een paar keer diep adem te halen.
'Ja, ja, niets aan de hand. Luister, ik leg het je allemaal wel uit als we in het lab zijn. Je weet wel welk ik bedoel. '
'Ja, dat weet ik. '
'Dus je doet het?' Stilte. 'Hutton, ' fluisterde ze, 'ik moet weten of je met me meedoet. Ik kan Conceptie niet alleen opstarten. '
'Je weet dat ik voor jou alles doe. '
'Mijn God, ik hou van je. '
'Maar Cassandra, ik... ' Even leek hij zijn tong te hebben ingeslikt, maar dat was onmogelijk, hield ze zichzelf voor. Hutton Dillard zat nooit om een antwoord verlegen. 'Ik heb ernstige bedenkingen waarover ik het uitgebreid met je wil hebben. '
'Morgenochtend, Hutton. Ik zie je om zes uur precies. '
Nadat ze de hoorn had neergelegd, voelde ze zich alsof ze uit een verdoving ontwaakt was. Ze zette de tv af, liep de keuken in en maakte een enorme sandwich met pindakaas en jam voor zichzelf klaar. Ze gebruikte het sponsachtige wittebrood dat zij en Christopher altijd meenamen op hun zwerftochten door de bossen in de staat New York.
Christopher droomde dat hij een hert was dat in zijn eentje door het bos liep. Alleen bestond dit bos niet uit bomen, maar uit moderne gebouwen. Terwijl Christopher zijn met een gewei getooide kop alle kanten opdraaide, zag hij zover zijn oog reikte alleen maar gebouwen die naar de hemel oprezen. Plotseling werd hij er zich van bewust dat de trottoirs kleverig waren van het bloed. Hij stampte geagiteerd met zijn voorpoten en liep verder, maar het bloed was overal. Een zwerver in een portiek had Bobby Austins gezicht en hij slaakte een dierlijke kreet die van iemand anders leek te komen.
Hij begon op zijn krachtige poten te rennen en terwijl hij dat deed, terwijl de gebouwen vervaagden, terwijl zijn flanken glinsterden van het zweet, voelde hij de angst omhoogkruipen. Nu hoorde hij ook het geruis van de wind door groene bladeren, hij rook de scherpe hars-lucht van dennenbomen, de muskusachtige geur van kleine zoogdieren, hij zag het gouden, met schaduwen bespikkelde zonlicht over een enorm tapijt van dennennaalden vallen. Hij ervoer deze dingen met uitzonderlijke helderheid, maar ook met diepe droefheid, omdat hij wist dat het herinneringen waren uit een ver verleden dat hij slechts in flarden naar boven kon halen.
Christopher, het hert, rende en rende door bloederige straten en lanen en stegen, tot zijn longen brandden en zijn hart bijna uit elkaar plofte, en nog steeds zag hij slechts gebouwen en nog eens gebouwen, en het bloed. Toch bleef hij doorrennen; hij wist trouwens niet wat hij anders moest. Hij rende tot hij met een ruk en naar adem happend wakker werd. Hij staarde naar de sterren die door het daklicht van zijn appartement op de bovenste verdieping naar binnen schenen. Toen, met zijn borst zwoegend of hij zelf daadwerkelijk de longen uit zijn lijf had gelopen, trok hij zijn knieën op en sloeg zijn armen eromheen. Met zijn bezwete voorhoofd tegen zijn knieën gedrukt dacht hij aan de Witte Engel, daarbuiten in zijn stad, die het bloed liet stromen in het woud dat hij had gezworen te beschermen.
4
'Hoe is het met Minnie?' vroeg Dillard, terwijl hij in de kooi tuurde.
'Prima. ' Cassandra had Minnie beet, de vrouwelijke rat met de gemuteerde pijnappelklier. 'Ze is al een puber. '
'Ongelooflijk. '
'Het wordt tijd voor een nieuwe injectie met tetracycline. We moeten nu proberen haar verouderingsproces tot een normaal tempo terug te krijgen. ' Ze injecteerde de krijsende en alle kanten op kronkelende laboratoriumrat met de antibiotica. 'Rustig maar, schatje, ' zei ze sussend. 'Het is nu allemaal voorbij. ' Ze aaide een paar keer over de harige rug voordat ze Minnie weer op de vloer van de kooi zette.