Ze knikte, met een brok in haar keel.
De zwerver haalde zijn neus op. 'Ik heb hem al een tijdje niet gezien. '
'Hij is dood. ' De afschuwelijke woorden gleden als vettige olie uit haar mond. Ze begon te kokhalzen.
'Dood. ' De zwerver deed de plastic tas open om het eten te bekijken. Toen hij weer opkeek, leken zijn ogen haar te doorboren. 'Je kunt niet eten, je kunt niet slapen, is dat het?'
Ze keek hem hulpeloos aan.
'Ga naar huis, ' zei hij. 'Wees dankbaar dat je dat nog hebt. '
Cassandra draaide zich om en liep langzaam terug naar haar appartement. Rond de straatlantaarns hingen halo's, en de hakken van voorbijgangers klikten ritmisch op het beton. Folk music dreef als de rook van een houtvuur uit het restaurant aan de overkant van de straat. De knappe jongeman was vertrokken, waarschijnlijk alleen. Cassandra zag een jong stelletje haar richting uit komen drentelen. Hun slanke lichamen straalden een hunkering uit die zelfs op afstand voelbaar was. Terwijl ze naar hun vurige kus keek, voelde ze een enorme aandrang om Christopher te bellen.
Ze schoot midden in de nacht wakker, met het gevoel of ze nog helemaal niet geslapen had. Haar haar zat tegen haar bezwete voorhoofd en in haar hals geplakt. Automatisch en nog steeds op het randje van een nare droom strekte ze haar hand uit naar Bobby, en toen ze in plaats van hem het koele laken voelde, rende ze kokhalzend naar de badkamer. Ze trok een aantal keren het toilet door, ook al was dat niet nodig. De pepermuntachtige smaak van haar mondwater spoelde de zurige smaak weg van haar eigen kots. Ze spuugde in de wasbak en keek hoe de blauwgroene vloeistof in de afvoer verdween.
Ze kon niet meer terug naar bed, kon zich trouwens niet voorstellen dat ze daarin ooit nog zou slapen. Ze beende door het appartement, gehuld in een duisternis die uiterst toepasselijk leek.
Ze luisterde gelaten naar Gerry Costas' boodschap op het antwoordapparaat, waarin hij zijn medeleven uitsprak en haar op het hart drukte zich geen zorgen te maken over het optreden in Dean Koenigs programma; dat zou hij wel afhandelen. Hij bood haar zelfs een vakantie aan op kosten van het bedrijf; het enige wat ze hoefde doen, was de reisafdeling van Vertex bellen en dan zouden zij verder alles regelen. Het was al de derde boodschap van dien aard die hij had ingesproken, en dat maakte haar op de een of andere manier nog extra depressief.
Ten slotte zette ze de tv maar aan, alsof het een lamp was, en keek met de bijna maniakale afwezigheid van een autistisch kind naar de geluidloze muziekclips. Ze wilde terug naar haar lab, maar dat kon niet; ze mocht Sara niet overleveren aan de duisternis die volgde op zo'n verschrikkelijke, intieme dood.
Verzonken in het donker en haar eigen eenzaamheid staarde Cassandra met nietsziende ogen naar het flikkerende tv-scherm. Wat ze zag, was het schilfertje huid van de Witte Engel dat ze uit het bloedmonster had geïsoleerd. Ze zag voor haar geestesoog de keten van zijn DNA, alsof het een vlag was die zich boven het knekelveld van een oorlog ontvouwde. En op dat moment kwam het idee in haar op. Ze was er later van overtuigd dat het er al was geweest vanaf het moment dat Christopher haar over het bloed van de Witte Engel had verteld, want ze had zich op dit moment voorbereid sinds Vertex haar lab voor haar had uitgerust. Het verbaasde haar dat ze er totaal geen moeite mee had gehad om Christopher voor te liegen. Natuurlijk had ze er geen moment over gedacht om met haar experiment op te houden. Integendeel, ze zou het naar een niveau tillen dat zijn gelijke niet kende.
Ze kwam met bonkend hart overeind en liep naar het raam. Ze keek omlaag naar de nachtelijke straat en het leek wel of de straatlantaarns ketens DNA-moleculen vormden. Van slapen was nu geen sprake meer, ze was veel te opgewonden om aandacht te besteden aan eventuele twijfels. Wat zij in gedachten had, zou in absolute afzondering moeten gebeuren, onder totale geheimhouding, hetgeen betekende dat ze ook tegen Gerry Costas moest liegen. Ze vond dat verschrikkelijk, maar ze had inmiddels de ervaring dat eigenbelang uiteindelijk van ons allemaal leugenaars maakte. Het was het enige juiste, daar was ze van overtuigd. Gerry zou nooit begrijpen wat ze echt van plan was, laat staan dat hij het zou goedkeuren. Als directeur van Vertex was hij een zakenman; aan het eind van de dag keek hij alleen maar naar het saldo. Later zou ze wel weer tijd hebben voor haar anti-verouderings-onderzoek, dat Vertex een fortuin zou opleveren, maar nu waren er belangrijker zaken aan de orde; ze had een persoonlijke agenda. Daar had Bobby's dood voor gezorgd. Haar wanhopige verlangen naar gerechtigheid, haar wens om deze chaos nog enige zin te geven, drukte al het andere weg, maar ze wist dat het door haar gekozen pad extreem moeilijk en riskant was.
Ze realiseerde zich dat ze bij de telefoon stond. Ze kon zich niet herinneren dat ze van het raam daarheen gelopen was. Het leek wel of ze had geslaapwandeld. Ze griste de hoorn van de haak en draaide het nummer van Hutton Dillard.