Die kleine poel van rust was van korte duur. Sara duwde algauw Cassandra van zich af en stond op, waarna ze half rennend naar de badkamer liep. Cassandra volgde haar. Ze stond in de deuropening en zag hoe haar dochter zichzelf in de spiegel aanstaarde. Haar met tranen besmeurde gezicht doemde op boven de skyline aan potjes en flesjes die op de toilettafel stonden. Met een wild gebaar van haar onderarm veegde Sara al die glinsterende spulletjes van tafel. Het geluid waarmee ze versplinterden, was als de reeks donderslagen van een storm die op zijn hoogtepunt was.
Cassandra, hardop huilend, nam Sara in haar armen, maar ze was ontroostbaar.
'Er was geen tijd!' riep ze. 'Het is niet eerlijk! Er was geen tijd!'
'Dat weet ik, dat weet ik, liefje '
Haar eigen verdriet, samen met Sara's verschrikkelijke ellende, maakten Cassandra sprakeloos. Ze wilde met alle geweld haar dochter troosten, de woorden zeggen die alles weer goed zouden maken, maar ze kon ze niet vinden. Door Bobby's schokkende dood leken alle zinnen ergens in het duister en luchtledige van haar keel te blijven steken. Het zou makkelijk zijn om zich aan de wanhoop over te geven, besefte Cassandra. Ze had gezien hoe Christopher er bij de dood van zijn vrouw door overweldigd was, en opnieuw toen Andy twee jaar geleden zelfmoord had gepleegd. Ze moest omwille van Sara, en van zichzelf, deze verschrikkelijke, verlammende stilte doorbreken.
'Sara, ' zei ze zacht, door haar tranen heen, 'niets kan hem terugbrengen, maar herinnering is een sterk iets, weet je. Sterker zelfs dan de dood. ' Ze veegde slierten vlasblond haar van Sara's vochtige, koortsige voorhoofd. 'Als we over Bobby praten, als we hem ons blijven herinneren, zal hij dicht bij ons blijven. En daar gaat het nu om, is het niet? Om hem bij ons te houden, zodat hij niet uit ons leven verdwijnt. '
Sara, opgerold als een bal en lichtjes huiverend, knikte. 'Ik zal hem nooit vergeten, ' fluisterde ze. 'Nooit. '
Later, in het halfduister van de stad, tuurde Cassandra uit het raam, omlaag door de takken van de perelaar. Toen ze een eind verderop in de straat de tv-wagens zag, was ze dankbaar voor het politiekordon dat rond hun pand was gelegd.
Cassandra bestelde eten bij een restaurant in de buurt, maar besefte toen dat ze geen honger had. Sara kwam ook niet uit haar kamer, zelfs niet toen Cassandra haar smeekte om naar buiten te komen. Ze liep terug naar het raam. Aan de overkant van de straat stonden tafeltjes voor het restaurant waar ze haar niet-genuttigde maaltijd had besteld. Aangezien dit New York was, zaten er een paar volhouders in leren jacks buiten te eten. Aan een van de tafeltjes zat een knappe jongeman die de ene sigaret na de andere opstak en kennelijk wachtte op iemand die nooit kwam opdagen. Stelletjes liepen langs. Het zachte gemurmel van leven omhulde hen terwijl Cassandra, achter haar onzichtbare muur van verdriet, hen eenzaam en verlaten nakeek. Ze dwong herinneringen aan Bobby naar boven: hoe ze bij hun eerste afspraakje haar vingers verbrand had toen ze hem een gloeiendhete fonduevork wilde aangeven; dat hij te laat was geweest voor hun trouwerij omdat hij vastzat in het verkeer en het hele stuk naar de kerk hollend had afgelegd, zodat hij zwetend in zijn trouwpak binnenkwam; hoe Christopher de ring vond, die hij in de verkeerde zak had gestoken; hoe hij haar uit het hoofd had gepraat om Sara Jordan te noemen, omdat hij zijn dochter een zachte naam wilde geven; hoe hij haar op haar verjaardag altijd twee dozijn witte rozen stuurde, hoewel hij zich altijd in de datum vergiste. Is dat alles, vroeg ze zich af, alles wat er van die jaren samen is overgebleven?
Plotseling kon ze er niet langer tegen om alleen met haar gedachten te zijn. In een impuls schoof ze haar maaltijd in een plastic zak en verliet het huis. Verderop in de straat, op de hoek van Houston St., had een dakloze een soort postmodern afdakje gemaakt van multiplex en karton. Tijdens de warme maanden zat hij altijd op een bankje in een park in de buurt, maar als het wat kouder werd, bouwde hij zijn afdak boven een rooster van de ondergrondse.
Bobby had er een gewoonte van gemaakt hem af en toe eten of kleren te geven, of even een praatje te maken als hij van zijn werk kwam. Af en toe betrapte ze hem terwijl hij uit het raam hing om te kijken of het wel goed ging met de zwerver.
Het hutje verspreidde een stank als van een knekelhuis en dat had Cassandra altijd tegengehouden. Bovendien deed het kleine hoofd van de man haar altijd denken aan iemand op de kermis: Het verbazingwekkende spijkerhoofd! Maar nu werd ze er op de een of andere manier naartoe getrokken. Ze besefte dat ze iets fysieks moest doen, iets wat symbolisch met Bobby verbonden was, wilde ze het verdriet kunnen loslaten dat dreigde haar te laten imploderen.
De dakloze, die kennelijk zijn naam samen met al zijn andere wereldlijke bezittingen achter zich had gelaten, aanvaardde haar gift met een laconiek knikje. Toen keek hij vanuit zijn kleermakerszit naar haar op en zag ze de honger in zijn zwarte kraaloogjes. 'U bent de vrouw van Bobby, is het niet?' Zijn adem stonk naar de alcohol, die hij op de een of andere manier naar binnen wist te gieten zonder zichzelf te doden.