Ergens binnenin Christopher roerde zich iets toen ze dat zei, een mysterieuze gewaarwording, een schim van herkenning, alsof hij die woorden eerder had gehoord, of ze zou horen op een moment dat nog moest komen.
Hij schudde de angstaanjagende gewaarwording van zich af, boog zich naar haar toe en kuste haar op haar voorhoofd. 'Beloof me dat je me op de hoogte zult houden van jouw opinie over meneer Lawrence. Maar nu moet ik echt gaan. '
Ze keek hem aan. 'Ik denk dat Andy net zo gek zou zijn geweest op Lawrence als ik. '
Christopher bleef even staan. 'Ja, daar ben ik ook van overtuigd, schatje. '
'Als mama thuiskomt, zal ik zeggen dat je haar wilt spreken. '
Hij schonk haar een flauwe glimlach. 'Goed, en niet te snel volwassen worden, hè?'
Ze knikte. 'Oom Jon, ' zei ze plotseling, 'er is toch niets aan de hand?'
Sara keek hem heel lang aan en sloeg toen plotseling haar armen zo stevig om hem heen dat hij wist dat ze hem bij zich wilde houden. 'Kom alsjeblieft zo snel mogelijk weer langs. '
'Daar kun je van op aan, ' zei hij. Hij kuste haar zachtjes op haar wang en probeerde krampachtig het beeld van Bobby met de Bic-pen door zijn oog uit zijn gedachten te bannen.
Het Vertex Instituut had voor Cassandra een herenhuis van vier verdiepingen gekocht aan Grove St., ten westen van Seventh Ave. De directeuren van het instituut verkozen een herenhuis boven een qua oppervlakte groter pakhuis in Soho vanwege de privacy, zeiden ze. Lees voor privacy veiligheid. Vertex was een vooraanstaand bedrijf op het gebied van de biowetenschappen, en een van de twee belangrijkste particuliere deelnemers in HARP, het onderzoeksprogramma van de overheid naar het proces van het ouder worden. Het andere bedrijf was Helix Technologies. De twee ondernemingen waren concurrenten, bittere vijanden die elkaar voortdurend de loef probeerden af te steken. Omdat zowel Vertex als Helix kwetsbaar was voor kritische vragen vanuit het Congres en het publiek, was er heel wat ellebogenwerk nodig, waar Cassandra gelukkig niets mee te maken had. Gerry Costas hield haar goed afgeschermd van de politieke kant van zijn bedrijf.
Een vorige eigenaar van het pand moest iets van bomen hebben geweten, want in de kleine, vierkante achtertuin van het huis stonden een gewelfde paardenkastanje die in het voorjaar roze bloeide en een Japanse dwergahorn waarvan de bladeren in het najaar de prachtigste herfstkleuren kregen. Aan het eind van de tuin liep een kort, stenen pad naar een kleiner achterhuis.
Vertex had beide gebouwen volledig gestript en ze opnieuw en geheel naar Cassandra's wensen ingericht. Het resultaat was een reeks geheel op zichzelf staande labs waar al het werk in absolute afzondering kon worden gedaan.
Christopher was één keer bij Cassandra op haar werk langs geweest, en toen was hij samen met Bobby, die haar had willen verrassen. Het was drie dagen voor Thanksgiving; haar verjaardag. Ze werkte toen in het Medisch Centrum van de stad, aan First Ave. Christopher had de aardbeientaart gedragen die hij speciaal voor de gelegenheid gemaakt had, terwijl Bobby in zijn handen het verlovingscadeau koesterde dat hij voor haar had uitgezocht, een diamanten armband, die hij zich niet kon veroorloven maar die ze, voorzover Christopher wist, sinds die avond nooit meer had afgedaan.
Nog vele jaren daarna had hij zichzelf voor de gek gehouden met de gedachte dat ze die avond allemaal zo gelukkig waren geweest.
Nu was Christopher, die inmiddels tegenover het kwartet gewapende bewakers stond dat alle bezoekers aan het Vertex-lab controleerde, in een heel andere stemming. Hij werd bestookt door emoties die het hem moeilijk maakten zijn werk met de juiste professionele houding te benaderen. Ze waren goed, deze bewakers. Ze vergeleken zijn papieren met een computeruitdraai en lieten hem niet passeren voor ze het nummer van zijn ID-plaatje hadden gecontroleerd. Het leek absurd, bijna komisch, vier gewapende mannen die een wetenschappelijk laboratorium bewaakten, tot Christopher zich de dreigementen herinnerde die Dean Koenig jegens het lab had geuit. Een van de bewakers gaf hem een plastic pasje met zijn door de computer gescande foto erop. Hij kreeg aanwijzingen hoe hij bij Cassandra's lab kon komen, waar hij haar over haar aantekeningen gebogen aantrof. Maar voor hij op haar af kon lopen, kwam een knappe man met gekleurde contactlenzen tussenbeide.
'Kan ik u ergens mee van dienst zijn?' Hij had het enigszins overdreven Boston-accent waarvan Christopher altijd een beetje kriegelig werd, omdat het bijna altijd aanstellerij was.
Hij klapte zijn ID-kaart open en bestudeerde het gezicht van de knappe man. 'Kent u me nog, Doc?
Dit was dr. Hutton Dillard, Cass' compagnon en zelf benoemde waakhond. Hoewel hij uit een verschrikkelijk bekakte familie in Philadelphia kwam, was hij jegens haar zo beschermend alsof hij haar Latino-echtgenoot was. Hij was het soort kerel dat meneer of je titel voor je naam plakte; als hij je heel goed kende, liet hij de titel vallen. Hij was afgestudeerd aan Harvard en deed onderzoek in het Walter Reed voordat Cass hem inhuurde. Christopher had hem ontmoet tijdens een dineetje waar Cass en Bobby hem mee naartoe hadden getroond, en hij had een en ander van Bobby gehoord. Hij mocht de man niet, maar ja, dat gold voor iedereen, misschien zelfs voor Cass. Maar volgens haar was hij een fantastische onderzoeker.