Er begon zich een idee te vormen. Ergens heel vaag vermoedde ze dat ze nog in shock verkeerde, maar een ander deel van haar, het mystieke deel dat altijd in gerechtigheid had geloofd, liet zich niet wegdrukken. Als ik een bloedmonster kan bemachtigen, dacht ze, kan ik er proeven mee doen, proeven waar het politielab nog nooit van gehoord heeft. Ik kan zijn DNA-keten ontrafelen. En wie weet, misschien heeft hij wel een of andere afwijking of ziekte waarmee Jon hem kan opsporen.
Ze wist dat dit geen ijdele gedachte was. Ze was een wetenschapper die eerder bekendstond als revolutionair dan als evolutionair. Ze durfde het aan om haar bijna griezelige instincten te volgen. En haar vermogen om de geijkte stappen van andere onderzoekers over te slaan, was inmiddels haar grootste verworvenheid. Plus het feit dat ze een roekeloos besluit zelden heroverwoog.
Ze besloot Christophers waarschuwing om te blijven waar ze was in de wind te slaan en liep de smerige gang van het politiebureau in. Niemand hield haar tegen; ze hadden het allemaal veel te druk. Ze zocht naar een bepaald raam, het raam dat de Witte Engel had ingeslagen toen hij ervandoor ging. Ze zag het raam en Emma D'Alassandro terzelfdertijd. D'Alassandro stond ervoor, met een koffer met haar instrumentarium naast zich, terwijl ze ongeduldig een jonge, puisterige agent uitlegde hoe hij haar moest helpen. Cassandra bleef onmiddellijk staan. Ze had D'Alassandro slechts een paar keer ontmoet, maar ze kende haar goed genoeg om te weten dat ze haar nooit in de buurt van dat raam zou laten komen.
Afgaand op de uitdrukking op D'Alassandro's geïrriteerde gezicht viel het niet mee om het groentje tegenover haar duidelijk te maken hoe de forensische procedure in elkaar stak, en Cassandra had met haar te doen. Ze zag hoe D'Alassandro haar hoofd schudde en vervolgens verder de gang inliep.
Met kloppend hart keek ze hoe de puisterige agent naast het forensisch koffertje knielde en de bloedmonsters van het gebroken raam sorteerde die D'Alassandro aan hem had gegeven. Cassandra vermande zich. Ze liep snel en doelbewust op puistenkop af, ondertussen uit haar ooghoeken D'Alassandro in de gaten houdend.
'Hoi, ik werk samen met Emma D'Alassandro. Kan ik je misschien helpen?'
Bobby zei altijd dat haar glimlach Times Square kon verlichten als de stroom zou uitvallen, en toen puistenkop opkeek, wist ze dat hij gelijk had gehad.
'Nou en of, ' zei hij gretig. 'Ik schiet met mijn dienstrevolver zo van twintig meter in de roos, maar hier heb ik totaal geen kaas van gegeten. '
Toen Cassandra naast hem knielde, zag ze het zweet langs zijn hals in zijn al doornatte kraag stromen. Ze nam de monsters van hem aan en stopte ze kordaat in de speciaal daarvoor bestemde vakjes in de koffer. 'Je moet het van recht erboven doen, kijk, zo, " zei ze, 'want als het monster langs de zijkant schraapt, kan het besmet raken. '
Puistenkop knikte haar dankbaar toe. 'Tja, dit is nou niet precies de klus die ik voor ogen had toen ik op de politieacademie ging studeren. '
'Dat begrijp ik best. Geen probleem, ' zei Cassandra, die nog meer monsters in de koffer deed. 'Heb je er nog meer?'
Toen puistenkop zich omdraaide om te kijken, pakte ze een van de monsters die bloed en weefsel bevatte en liet het in de zak van haar overjas glijden.
'Nee. ' Hij slaakte opgelucht een zucht. 'Ik geloof dat dit het voorlopig is. '
'Prima. ' Ze stond op en hij volgde haar voorbeeld. Cassandra keek om zich heen. 'Ik ga op zoek naar D'Alassandro. Blijf jij maar hier. '
'Oké. ' Puistenkop grinnikte toen ze wegliep. 'Hé, en nog bedankt, hè!'
Ze was weer waar ze verondersteld werd te zijn toen Christopher terugkeerde van zijn verontrustende onderonsje met de commissaris.
'Jon -'
'Kom mee. ' Christopher pakte haar bij haar elleboog, leidde haar een hoek om en de gang door naar het vertrek waar Bobby Austin nog steeds zat, met de Bic-pen door zijn linkeroog en zijn hersenen. 'Ik zal je hem laten zien. ' Hij ging met haar mee naar binnen, waar D'Alassandro en Esquival dingen aan het inpakken waren. 'Cassandra Austin, ' kondigde hij zachtjes aan.
Esquival kwam overeind. 'Onze condoleances voor het verlies, mevrouw Austin. '
D'Alassandro knikte in Cassandra's richting, maar was verder zo stijfjes als een op wacht staande soldaat.
'Deze kant op, ' zei Christopher, terwijl hij Cassandra om de stoel heen leidde waarin Bobby Austins lichaam nog steeds zat. 'Voorzich tig. ' De twee leden van zijn team waren zo attent om onder het mompelen van nog wat meelevende woorden het vertrek even te verlaten.
Cassandra hoorde hen niet; haar blik rustte als vastgenageld op het lijk van haar man. Hij zat rechtop in zijn stoel. Zijn goede oog was open, alsof hij nog steeds in het gezicht van zijn moordenaar keek.
'Er is geen bloed. ' Cassandra zei het automatisch; terwijl de rest van haar verlamd leek, nam haar wetenschappelijk getrainde oog alles in zich op.