'Maar de vingerafdrukken, Jon. Kijk niet zo sip. Als hij bij de Special Forces heeft gezeten, of ergens anders in het leger, hebben we hem. '
'Nee, we hadden hem, ' zei Christopher bitter. 'Joost mag weten waar hij nu is. '
'We hebben meer gegevens over hem, baas: zijn vingerafdrukken, zijn foto, zijn bloed -' Emma zweeg toen de assistent-lijkschouwer en de forensisch fotograaf Christopher vroegen om hen naar de verhoorkamer te brengen, waarna ze direct weer verder renden. 'Vroeg of laat krijgen we hem hiermee te pakken. '
'Jon-!'
Christopher draaide zich om en zag Reuven Esquival op hem afkomen rennen, zwaaiend met een stapeltje faxen. Hij was gedragswetenschapper bij de FBI in Arlington en had al eerder op uitleenbasis met Christopher samengewerkt. Hij was lang en slungelachtig en goedmoedig van aard, maar de bittere frustraties van deze zaak deden zijn humeur geen goed. Om niet helemaal gek te worden, maakte hij er tegenwoordig een gewoonte van om met Emma practical jokes uit te halen die Christopher versteld deden staan door hun inventiviteit, ook al werd de patholoog er helemaal gestoord van. Hij was even slordig als zij netjes was. Hij was gek op junk food; vet was zijn god. Christopher keek vaak gefascineerd toe hoe ze elkaar met kleine pesterijtjes kwelden. Christopher was ervan overtuigd dat het hun manier was om duidelijk te maken dat ze om elkaar gaven.
'Wat de vingerafdrukken van die schoft betreft, ' zei Esquival. 'Geen enkele reactie van welke instantie dan ook, zelfs niet van het leger. '
'Laat mij eens zien. ' D'Alassandro griste de faxen uit zijn hand, om vervolgens een gil te slaken toen zijn duim losliet.
'Klootzak!' schreeuwde D'Alassandro tegen hem.
Esquival raapte grinnikend de rubberen duim op, maar hij werd al snel weer ernstig toen hij verderging met het slechte nieuws. 'We kunnen nergens een overeenkomstig stel vingerafdrukken vinden. De computer kwam met helemaal nada. Het lijkt wel of die vent niet bestaat. '
'Onmogelijk. ' Christopher liep met zijn kenmerkende, lange, trage passen door de gang. Hij leek nooit haast te hebben, maar de afstand die hij met één zo'n pas aflegde, maakte dat anderen zich vaak moesten inspannen om hem bij te houden. 'Hij bestaat, zonder meer. Misschien hebben we geluk; misschien dat ze ergens in een gat op het platteland een keer zijn vingerafdrukken hebben afgenomen. We moeten de kring uitbreiden. Emma, begin daarmee zodra je klaar bent met het in zakken stoppen van het bewijsmateriaal. ' Hij was een geboren leider: hij wist wat hij moest delegeren en wanneer. 'Reuven, ga terug naar de verhoorkamer en probeer wat antwoorden te krijgen. Ik wil verdomme weten wat er daarbinnen gebeurd is. '
'Hé, wacht eens even, ik dacht dat Reuven mij zou helpen, ' protesteerde D'Alassandro. 'Ik zit tot mijn ellebogen in het forensisch bewijsmateriaal. Het moet zo snel mogelijk naar het lab en ik kan dat niet allemaal alleen. '
'Ik roep wel een van de agenten die buiten op wacht staan om je te helpen. '
D'Alassandro mompelde iets lelijks, maar Christopher besloot het te negeren. 'Deze kerel kerft symbolen op het voorhoofd van zijn slachtoffers, ' ging hij verder. 'Bij Bobby heeft hij dat niet gedaan; hij heeft in plaats daarvan iets op Bobby's computer getypt. Dat zou een belangrijke aanwijzing kunnen zijn - zorg dat ik een kopie krijg van alles wat er op de harde schijf staat, en snel. Emma, hou me op de hoogte van die vingerafdrukken. '
'Er is nog iets, ' zei Esquival. 'Een of andere dame, een stuk trouwens, loopt buiten heibel te maken. Ze zegt dat ze de vrouw van een van de slachtoffers is. Ze eist dat ze haar echtgenoot moet zien. '
'Kort blond haar, grijze ogen, vloekt als een bouwvakker, ' zei Christopher.
Esquival knikte. 'Dat is ze. '
'Dut lijkt erop alsof Cassandra Austin er is. ' Uit een soort gewoon te dreef Christopher hen voor zich uit naar de ingang van het bureau. 'We hebben de lichamen nog niet eens goed onderzocht. ' zei hij tegen Esquival. 'Ik heb haar gezegd om hier weg te blijven toen ik haar het slechte nieuws vertelde. Ik wil niet dat ze hem ziet, niet zoals hij er nu bij zit. '
'Van wat ik heb gezien, zal het haar worst wezen wat jij vindt, ' zei Esquival, die hijgend probeerde Christopher bij te houden.
'Ik zie jullie zo snel mogelijk weer, ' zei Christopher, terwijl hij de voordeur opendeed. 'We hebben al geüniformeerde agenten om de omgeving uit te pluizen. Het wemelt er van de daklozen. Iemand moet onze man hebben zien ontsnappen. ' Hij liep naar buiten. 'Ondertussen moet ik zien weg te komen met een bulldozer genaamd Cassandra Austin. Als ze er nog steeds is als de media komen opdagen, maken ze haar tot het snoepje van de dag. '
Christopher zag Cassandra onmiddellijk staan tussen de hordes blauwe uniformen op East Broadway en zijn hart bonkte in zijn keel. Ze droeg een enkellange, olijfkleurige overjas met epauletten, zwarte suède laarzen en een zwart-met-gele sjaal. Haar korte, blonde haar accentueerde haar gelaatstrekken en maakte haar nog krachtiger en verleidelijker. Zelfs met de pijn en het verdriet op haar gezicht gegroefd zag ze er nog prachtig uit. Hij herinnerde zich hoe bij weerstand haar toch al formidabele aanwezigheid bijna als een fysieke klap overkwam. Dat was al zo geweest toen ze beiden als tieners de omgeving onveilig maakten, moeilijke kinderen uit moeilijke gezinnen, opgefokt door hun eigen gedurfde heldendaden. Ze waren dertien toen ze elkaar ergens bovenin de staat New York ontmoetten, waar zijn vader en haar moeder vakantie hielden. En ze hadden hun vriendschap elke daaropvolgende zomer uitgebouwd, op elkaar aangewezen en met elkaar verbonden in hun wederzijdse verlangen om te ontsnappen.