‘Ik begrijp niet waarom je wraak wilde nemen op je moeder. Je zei net zelf dat ze gedwongen werd om je af te staan, dat het niet haar eigen keus was. Dan kun je het haar toch ook niet kwalijk nemen?’
‘Ik neem het haar kwalijk dat ze nooit moeite heeft gedaan om me te vinden. Dat ze me uit haar leven en haar hart heeft gegooid. Ze had toch wel een poging kunnen wagen om erachter te komen of het goed met me ging? Of ik liefdevol werd opgevangen? Maar het interesseerde haar blijkbaar niet. Alsof ik een stuk stront was dat ze door de plee trok. Nooit meer omkijken en flush.’
‘Hoe weet je nou of ze nooit meer aan je heeft gedacht? Het gros van de moeders die hun kinderen om wat voor reden dan ook afstaat, komt daar nooit meer overheen. Vanaf dat moment ontstaat er een permanente leegte die door niets of niemand opgevuld kan worden.’
‘Laat me niet lachen met je psychologie van de koude grond,’ schamperde Mara.
‘Ik vind het allemaal heel rot voor je hoor, maar ik begrijp er nog steeds geen reet van,’ richtte Sophie het woord weer tot Thomas. ‘Je bazelt maar over een plan en wraak, maar je moeder is een natuurlijke dood gestorven...’
Voordat ze verder kon gaan onderbrak Thomas haar. ‘Dat denk jij maar. Mara kan heel bijzondere thee zetten...’
‘Hebben jullie haar vermoord?’ vroeg ze tegen beter weten in.
‘Zou kunnen.’
‘We hebben haar zo lang mogelijk laten lijden,’ vulde Mara triomfantelijk aan. Ze had er duidelijk plezier aan beleefd en leek totaal geen berouw te hebben. Sophie herinnerde zich het lege theepotje dat Mara bij zich had toen ze haar bespioneerde door het kijkgaatje bij oom Dieters kamer.
‘En heb je die “bijzondere” thee van je vanavond soms ook aan oom Dieter gegeven?’
‘Hoezo?’ Mara deed net of ze nergens van af wist.
‘Cut the crap, Mara, ik heb je gezien. Toen jij met dat lege theepotje de badkamer uit kwam lopen, stond ik me in het gangetje naast de kamer te verbazen over wat je daar deed en waarom oom Dieter met zijn kleren aan op bed lag te slapen.’
‘Heb je me staan bespieden, kreng?’
Sophie negeerde Mara. ‘Thomas, wat heeft Isa met dit alles te maken? Waarom moest zij dood? Ik ga er voor het gemak maar van uit dat jullie daar ook achter zitten.’
‘We waren ervan uitgegaan dat Dieter alles zou erven. Als we Eva met gif uit de weg zouden ruimen en daarna Dieter dan zou ik als eerste erfgenaam overblijven en hun bezit kunnen claimen. Het gif dat we gebruiken laat op het eerste gezicht geen sporen na. Oudere mensen gaan nu eenmaal dood, dus niemand zou vraagtekens zetten bij de dood van Eva en Dieter. Op basis van dna zou ik kunnen aantonen dat ik de zoon van Eva en Dieter ben en dus hun wettige erfgenaam. Het was nogal een tegenvaller voor mij en Mara dat Eva jou, Isa en Lieke ook in de erfenis had opgenomen. Jullie allemaal uit de weg ruimen en daarna de erfenis claimen was natuurlijk geen optie. Daar zouden we nooit ongezien mee wegkomen. We hadden besloten dat het beter was om zo snel mogelijk te vertrekken nadat jullie weer huiswaarts waren gekeerd en ons verlies te nemen. Mara kon natuurlijk niet ineens verdwijnen omdat ze voor Dieter zorgde. Het plan was om hem, nadat jullie vertrokken waren, met Mara’s thee naar de andere wereld te helpen. Niemand zou wat achter zijn dood zoeken, iedereen wist dat hij oud en ziekelijk was. Daarna zou Mara met goed fatsoen haar vertrek bij het hotel kunnen verklaren zonder argwaan te wekken. Ons geïmproviseerde plan B zat goed in elkaar, maar ik bezweek bijna onder de stress dat alles voor niets was geweest. Toen begonnen de dingen een beetje uit de hand te lopen. Isa maakte me op een gegeven moment heel kwaad en toen heb ik haar in een opwelling vermoord.’
‘Isa wist wel van jouw bestaan af?’
‘Nee.’ Daarna bleef het even stil. Nu begreep Sophie er helemaal niets meer van. Thomas nam het woord weer en had een starende blik in zijn ogen. ‘Wonderbaarlijk eigenlijk dat ik nog emoties kan voelen. Van Eva kan ik ze niet geërfd hebben.’ Het leek alsof hij tegen zichzelf praatte en haar en Mara even vergeten was.
Het viel Sophie op dat Thomas zijn moeder bij haar voornaam noemde met een uitzonderlijke kilte in zijn stem. Hij haatte haar echt. Ze kon snappen dat hij geen warme gevoelens voor haar had kunnen opbouwen omdat de moeder-kindband tegelijk met het doorknippen van de navelstreng was verbroken, maar ze bleef erbij dat hij best wat milder kon oordelen over de vrouw die hem noodgedwongen had afgestaan. Hoe zou ze zelf reageren als haar ouders haar gedwongen hadden een kind af te staan bij een ongeplande zwangerschap? Zou ze hetzelfde gedaan hebben als tante Eva of zou ze weggelopen zijn van huis? Want wat was een huis zonder liefde, veiligheid en vertrouwen? Ze dacht dat ze voor het laatste gekozen zou hebben. Het vergde moed om huis en haard achter te laten, maar als haar kind ergens niet welkom was wilde zij daar ook geen voet meer over de drempel zetten. Tante Eva was blijkbaar te laf geweest om die keuze te maken. Dat was iets wat Thomas haar wel kwalijk kon nemen.