Voordat ze over die vraag na kon denken kreeg ze het antwoord al, Mara kwam met een leeg glazen theepotje de badkamer uit lopen. Sophie begreep er helemaal niets van. Mara liep naar oom Dieter toe, bleef even naar hem staan kijken en fluisterde hem iets toe. ‘Slaap zacht, Dietertje,’ leek ze te zeggen. Ze draaide zich om, deed het licht uit en verliet de kamer zonder nog om te kijken. Ze hield het lege theepotje bungelend tussen twee vingers.
Nu het licht in oom Dieters kamer uit was kon Sophie hem niet meer nader bekijken. Ze had haast want het zat haar helemaal niet lekker dat Mara nog klaarwakker door het gebouw heen struinde. Als ze maar niet naar de wijnkelder ging of verder doorliep en ontdekte dat de deur naar de gang niet langer op slot zat. En als ze het maar niet in haar hoofd haalde om het hangslot weer dicht te klikken, want dan kon ze geen kant meer op. Zonder eten en drinken en met die kou, hield ze het hier vast niet lang vol. Ze onderdrukte de neiging om terug te rennen en te controleren of het hangslot nog open was. Het kostte haar de grootste moeite, maar er was geen tijd voor een extra check.
Zo stil mogelijk verliet ze het gangetje en daalde in hoog tempo de ladder weer af om vervolgens de volgende met twee treden tegelijk te nemen. Ze werkte alle gangetjes snel door tot ze bij de kamer kwam waar Isa was vermoord. Dit gangetje wilde ze extra goed onderzoeken in de hoop een aanwijzing te vinden die uiteindelijk naar de moordenaar zou leiden. Of in elk geval iets waar de politie serieus mee verder kon.
Ze opende de deur naar de gang. Controleerde weer of het afdekplaatje goed voor de spion zat voordat ze haar zaklamp aanzette. Ze deed een stap opzij en trapte ergens op. Het voelde als een steentje. Waarschijnlijk wat gruis uit de gangen. Ze tilde haar voet op en richtte het licht op de plek waar ze zojuist gestaan had. Er lag niets. Ze was toch niet gek? Ze had duidelijk iets onder haar schoen gevoeld. Ze tilde haar voet op en bescheen de zool. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Ze was inderdaad niet gek. In het profiel van haar zool zat iets wat op een pareltje leek. Ze peuterde het ertussenuit en leunde tegen de muur om haar evenwicht niet te verliezen. Ze maakte een kommetje van haar hand en legde haar vondst erin. Met behulp van het lichtschijnsel kon ze het goed bekijken en viel er maar één conclusie te trekken; het was een oorbel en ook nog eentje die verdraaid veel leek op het exemplaar dat ze had gezien in het laatje onder de receptiebalie. Mara had bij hun aankomst in het hotel vergelijkbare oorbellen gedragen. Zou het haar oorbel zijn? Maar hoe kwam het ding dan hier?
Ze borg de oorbel veilig op in haar broekzak. Kon het zo zijn dat Mara via dit gangetje en de verborgen deur Isa’s kamer was binnengedrongen en haar had overvallen? Dat was wel het laatste waar ze rekening mee had gehouden. Er was geen enkele aanleiding geweest om Mara van zoiets te verdenken. Verschillende scenario’s over wat er gebeurd kon zijn, schoten door Sophies hoofd. Hadden ze ruzie gehad die uiteindelijk uit de hand was gelopen? Maar dat hadden ze dan toch in de eetzaal moeten horen? Of niet? Sophie herinnerde zich dat het diner nogal luidruchtig was verlopen onder invloed van wijn. Wat was Mara’s belang bij Isa’s dood? Ze was geen erfgenaam, dus won ze in die zin niets bij Isa’s dood. Oom Dieter daarentegen kwam het niet slecht uit dat Isa het veld had geruimd. Ze kon de verkoopplannen voor het hotel niet langer tegenhouden en oom Dieter had duidelijk aangegeven dat hij zeer gedreven was om zijn plannen doorgang te laten vinden. Had hij Mara de opdracht gegeven met Isa af te rekenen? En stel dat dat zo was, waarom zou Mara dan zo ver gaan in haar loyaliteit naar haar werkgever? Had hij haar een gedeelte van de erfenis beloofd? Had ze met dat in het vooruitzicht de rol van huurmoordenaar op zich genomen? De vragen bleven maar komen. Tante Eva zou zich omdraaien in haar graf als ze wist wat haar nalatenschap allemaal had losgemaakt. Als ze had geweten dat haar voorwaarde dat de erfgenamen het allemaal met elkaar eens moesten worden een dode tot gevolg zou hebben, dan had ze vast wel twee keer nagedacht.
Sophie duwde in een opwelling tegen de deur die toegang tot de kamer kon verschaffen, ervan uitgaande dat hij waarschijnlijk op slot zat. Tot haar verbazing gaf de deur mee en ging open. Opwinding maakte zich van haar meester. Het was dus inderdaad mogelijk dat Isa’s moordenaar haar onverwachts had overmeesterd door via deze deur haar kamer binnen te dringen. Dat bevestigde ook haar eerdere vermoeden over de wijze waarop Daan erin was geluisd. De kamer van Daan en haar had ook zo’n deur dus dat sloot niet uit dat de moordenaar zich via de gangen ook toegang had kunnen verschaffen tot hun kamer en het moordwapen ongezien in Daans koffer had kunnen stoppen. Daan had zoiets al eens geroepen, maar de politie geloofde niet dat hij er in was geluisd en had verder niets met zijn bewering gedaan. Voordat ze de gangen in was gegaan en de deuren met eigen ogen had gezien had ze er zelf ook minder serieus aandacht aan geschonken dan achteraf gezien had gemoeten. Schuldgevoel verlamde haar. Waarom was ze van het begin af aan niet vierkant achter haar man gaan staan? Ze had bij hun huwelijk toch beloofd dat ze hem zou steunen in goede en in slechte tijden? Waarom liet ze zich opnaaien door een onbeduidend iemand als oom Dieter ten koste van Daan? Was ze zo van slag geweest door het gebeurde dat haar verstandelijke vermogens haar even in de steek hadden gelaten? Dat moest haast wel. Was dat een normale reactie? Vanaf nu zou ze haar kop erbij houden.