5
Ze probeerde het autoportier open te doen, maar het lukte niet. Ze rammelde ongeduldig aan het slot en voelde de paniek opkomen. Ze moest eruit!
‘Daan, ik moet eruit!’ hijgde ze moeizaam. Haar gezicht was bleek en ze was misselijk. Er klonk een klik.
‘Ik ben de centrale deurvergrendeling vergeten op tijd te ontgrendelen, sorry,’ was Daans commentaar terwijl hij een hand op haar been legde om haar gerust te stellen. Ze duwde hem van zich af. Ruimte, ze had ruimte nodig om te kunnen ademen. Daan liet het gelaten toe en gaf haar de ruimte die ze nodig had. Hij had inmiddels leren omgaan met haar ‘probleempje’ en wist dat er weinig was wat hij voor haar kon doen als ze een paniekaanval kreeg.
Sophie gooide het autoportier open en snoof de frisse lucht diep in haar longen. Langzaam werd ze weer rustig en vertraagde haar hartslag. De misselijkheid verdween evenals het draaierige gevoel in haar hoofd. Ze ademde nog een paar keer diep in en uit en keek om zich heen. Daan was inmiddels ook uitgestapt. ‘Niet verkeerd...’ mompelde hij.
Vanaf de parkeerplaats keken ze uit op het hotel. Het lag tegen een heuvel die vol stond met sparren. Hun takken bogen zwaar door onder het gewicht van de sneeuw die zich erop had vastgezet. De buitenkant van het hotel was voorzien van een bruine leemlaag die mooi contrasteerde met de verblindend witte omgeving. Over de volle breedte van het gebouw bevond zich een luifel om gasten te beschermen tegen sneeuw en regen bij het binnenbrengen van hun bagage. De ingang was extra verlicht en goed zichtbaar. Het dak was sneeuwvrij en stak af tegen de verder besneeuwde omgeving. De isolatie van het dak liet duidelijk te wensen over, concludeerde Sophie meteen. Oom Dieter moest maandelijks ongetwijfeld fors in de buidel tasten om de energierekening te betalen. Pure verspilling.
Het gebouw bestond uit meerdere verdiepingen en ze vroeg zich af hoeveel kamers het telde. In haar ooghoek zag ze achter een van de ramen een gordijn bewegen. Ze draaide zich abrupt om in die richting. Stond daar nou iemand naar hen te kijken? Daan pakte haar hand en ze was even afgeleid. Vlug richtte ze haar blik weer op het raam waar ze zojuist een gestalte achter dacht te zien. Ze tuurde ingespannen maar zag niet meer dan een raam waar een gordijn voor hing. Ze haalde haar schouders op. Ze had het zich vast verbeeld.
Sophie concentreerde zich weer op de rest van de omgeving. Het hotel lag op een groot terrein dat op het eerste gezicht wel wat onderhoud kon gebruiken. Ondanks de sneeuw kon ze zien dat de ooit strak aangelegde paden waren overwoekerd. Het was duidelijk dat de hand van tante Eva werd gemist en dat oom Dieter zijn rol als hoteleigenaar nog niet helemaal in de vingers had. Zelf kon hij natuurlijk ook niet veel doen door zijn zwakke fysieke toestand. Isa had het waarschijnlijk veel te druk en bovendien had ze nooit echt groene vingers gehad. ‘Hoe doe je dat toch? Ik weet zelfs een kunstplant nog dood te krijgen,’ riep ze vroeger regelmatig uit als ze bewonderend naar de frisse groene plantjes in Sophies vensterbank keek.
Sophie keek nog eens rond. Haar vingers begonnen te jeuken. Ze zou hier graag eens een paar dagen aan de slag gaan als de temperatuur wat aangenamer was en er geen sneeuw meer zou liggen. Zouden Dieter en Isa weleens een tuinman overwogen hebben? Of paste dat misschien niet binnen het budget? Ze hoopte maar dat het laatste niet het geval was, want dan zag het er qua erfenis niet best uit.
Ze had Isa van de week even kort aan de telefoon gehad om hun komst aan te kondigen en om te vragen of ze gebruik konden maken van een kamer in het hotel tijdens hun verblijf. Zoals te verwachten viel, had ook Isa een brief van de notaris ontvangen. Sophie had een aantal keer geprobeerd Lieke te bellen om te vragen of ze ook was uitgenodigd in Winterberg, maar het was haar niet gelukt haar nicht te pakken te krijgen. Het gesprek met Isa was wat stroef verlopen, alsof ze er niet op had gerekend dat Sophie ook begunstigde was. Dat verbaasde Sophie. Het feit dat Isa in Winterberg woonde en werkte, wilde niet per definitie zeggen dat ze het alleenrecht had op tante Eva en haar bezittingen.
Achter hen kwam ineens een auto in volle vaart het terrein oprijden. Sophie en Daan sprongen verschrikt aan de kant. Het ging allemaal zo snel dat ze niet goed konden zien wie er achter het stuur zat. Die vraag werd echter snel beantwoord toen nicht Lieke er met een hoop poeha uit sprong. ‘Hé, Lieke, jij dus ook hier!’ reageerde Sophie enthousiast. ‘Ik had je nog gebeld om te vragen of je ook een brief met een uitnodiging had gekregen, maar ik kreeg je niet te pakken.’ Lieke gaf haar een warme omhelzing. ‘Och, ik heb net een nieuw nummer. Dat heb ik je blijkbaar vergeten door te geven. Regel ik straks meteen.’ Ze liep naar Daan die wat achteraf was gaan staan en begroette hem met een ferme handdruk en een klap op zijn schouder. ‘Dag Daan.’ Daan knikte haar zuinigjes toe, overdonderd door haar enthousiasme. Lieke liet zich er niet door uit het veld slaan. ‘Goh, jij hebt je al moeiteloos aangepast aan de ijzige omgeving.’ Sophie glimlachte. Lieke was nog net zo bijdehand als vroeger. Met een hoop gezucht en gekreun haalde haar nicht een grote koffer uit de achterbak, gevolgd door de grootste beautycase die Sophie ooit had gezien.