‘Nou, ik kan u verzekeren dat er geen worsteling heeft plaatsgevonden tussen mij en Isa. Ze was al hartstikke dood toen ik haar vond. Er is vast wel een andere verklaring te vinden voor die ongeschonden haarwortel van u.’ Daan begon het een beetje zat te worden. Er werd hier volledig onterecht een emmer vol onzin over hem heen gekieperd.
‘Dus u hebt geen handgemeen met mevrouw Van Leeuwen gehad? Hoe verklaart u het dan dat we buiten die haren ook nog huidcellen met uw dna onder haar nagels hebben gevonden? Tenzij ze u natuurlijk heeft gekrabd tijdens een hete ontmoeting.’ Böhmer maakte een insinuerende heupbeweging en vond zichzelf erg grappig. Ook Dieckmann grinnikte zachtjes.
‘Mijn huidcellen onder haar nagels?’ Hoe kon dat nou weer? Hij haalde wanhopig zijn handen door zijn vette haren. Ineens schoot hem een verklaring te binnen. ‘Ik weet al hoe dat komt! De laatste keer dat ik Isa heb gezien, maakte ze ruzie met haar familie over de erfenis van tante Eva. Toen ze kwaad weg wilde lopen, heb ik geprobeerd haar tegen te houden. Ze rukte zich los en heeft me gekrabd. Hier, kijk maar!’ Gretig stak hij zijn hand naar voren waar de sporen van Isa’s nagels nog duidelijk zichtbaar waren in de vorm van rode krassen. Böhmer bekeek ze ongeïnteresseerd.
‘Zie je wel, tekenen van een worsteling. Geef nou maar toe dat je een handgemeen met mevrouw Van Leeuwen hebt gehad voordat je haar met twintig messteken om het leven bracht.’
‘Maar ik heb getuigen die mijn verhaal kunnen bevestigen!’
‘Dat vrouwtje van je zeker. Die zegt natuurlijk alles om jou uit de wind te houden. Lekker geloofwaardig. Misschien moeten we haar ook arresteren. Wat denk jij Dieckmann, zou ze hem hebben geholpen?’
Dieckmann knikte nadenkend. Het was duidelijk dat ze een toneelstukje opvoerden. Daan haatte het als mensen over hem praatten terwijl hij er zelf bij zat. Zo moesten mensen in een rolstoel zich voelen. Het gros van de mensen nam niet eens de moeite hen zelf aan te spreken, maar wendde zich direct tot hun begeleider. Alsof ze zelf debiel waren of zo.
‘Laat Sophie met rust, ze heeft er niets mee te maken. Wat willen jullie nou?’
‘Dat je de waarheid vertelt!’
‘Dat doe ik, maar wat ik ook zeg, jullie leggen alles in jullie eigen voordeel uit en trekken alles in twijfel wat maar wijst in de richting van mijn onschuld. Jullie hebben me al veroordeeld voordat ik überhaupt voor de rechter heb gestaan. Is dat hoe het rechtssysteem in Duitsland werkt? In Nederland hanteren we de regel dat je onschuldig bent totdat je schuld bewezen is.’
‘Het lijkt me dat we voldoende bewijzen hebben, meneer Smit. Sterker nog, hoeveel bewijs wilt u hebben?’ Hij gooide de foto’s die op tafel lagen naar Daan toe. ‘Zal ik het rijtje nog even opsommen?’
‘Doe wat u niet laten kunt.’
‘We hebben het moordwapen gevonden in uw koffer, uw kleding bevat haren van het slachtoffer die overduidelijk met geweld uit haar hoofd zijn gerukt, we hebben uw huidcellen gevonden onder haar nagels, u hebt krassen van een worsteling op uw hand waarvan u zelf beweert dat het slachtoffer ze aan u heeft toegebracht. O, en had ik al gemeld dat we bloedsporen van het slachtoffer onder uw nagels hebben gevonden? Nee? Bij dezen dan,’ beantwoordde hij zijn eigen vraag. ‘Vanmiddag wordt u voorgeleid aan de rechter en ik vreet mijn schoenen op als die u op basis van deze feiten niet in voorlopige hechtenis laat nemen.’ Böhmer sloeg met zijn vuist op tafel en beende driftig door het vertrek terwijl Dieckmann de foto’s met bewijsmateriaal weer keurig terugstopte in de map waar ze uit waren gekomen.
‘We weten trouwens ook al wat uw motief was voor de moord.’
‘Nou, ik ben erg benieuwd,’ reageerde Daan cynisch.
‘Geld. Gewoon ordinair geldelijk gewin heeft u tot deze daad van waanzin gedreven. We hebben uw bankgegevens opgevraagd en het blijkt dat u er niet al te best voor staat en dan druk ik me nog zachtjes uit. De erfenis van de tante van uw vrouw kon u meer dan goed gebruiken, dunkt me. Er was alleen één iemand die dwarslag en ervoor kon zorgen dat het geld door uw neus werd geboord en dat was mevrouw Van Leeuwen. Zoals u zelf al eerder beweerde, ging de bewuste ruzie met haar daar ook over. Zij wilde het hotel draaiende houden en u en de anderen wilden het verkopen om te cashen. Heb ik het zo een beetje goed samengevat?’
Het duizelde Daan wederom. Als hij niet beter zou weten dan zouden de geldproblemen van hem en Sophie inderdaad een motief kunnen zijn. Voor gestoorde gekken in elk geval. Maar hij was geen gestoorde gek maar een beschaafd, weldenkend mens bij wie een dergelijke daad zelfs nog nooit was opgekomen. Misdaad en moord lagen ver buiten zijn belevingswereld. Het enige onoorbare dat hij de afgelopen dagen had gedaan was rondneuzen in de gangen terwijl oom Dieter hem dat uitdrukkelijk had verboden.