De aanblik van de kamer naast de eetzaal waar ze Isa voor het laatst in levenden lijve hadden gezien, maakte nieuwe herinneringen los. Ze kreeg een flashback van de ruziënde Isa die weigerde het hotel op te geven. Ze kon haar nicht weer horen schreeuwen en de herinnering aan haar scherpe stem ging haar door merg en been. Ze probeerde zich Isa in normale doen te herinneren, de Isa van vroeger, zonder al die frustratie en boosheid die ze de afgelopen dagen niet onder stoelen of banken had gestoken. Ze kreeg het niet voor elkaar.
‘Loopt u maar door naar de tafel,’ instrueerde de agent haar. Sophie keek nerveus naar de vrouw in het witte pak die erachter stond. Ze droeg steriele handschoenen en had een ongedurige blik. De benodigdheden voor het afnemen van de vingerafdrukken en eventuele andere monsters stonden klaar op de tafel en ze leek te popelen om ermee aan de slag te gaan. Sophie had het idee dat ze in een aflevering van csi was beland. Maar dit was geen fictie, dit was de keiharde werkelijkheid. Ze slikte hoorbaar.
‘Komt u maar,’ zei de vrouw in het witte pak. Schaapachtig liep ze naar haar toe.
‘U bent toch een van de twee mensen die bij het slachtoffer op de kamer is geweest?’
‘Dat klopt.’
‘Hebt u het slachtoffer of andere dingen in de kamer aangeraakt?’
‘Ik heb dekens over Isa’s lichaam gelegd, maar haar verder niet aangeraakt. Dat durfde ik niet.’
‘Droeg u deze kleren toen u op de plaats delict was?’
‘Ja.’
‘Zou u uw kleren uit willen doen zodat we er sporenonderzoek op kunnen verrichten?’
‘Hier? Nu?’
‘Ja.’ Ze wenkte een mannelijke collega en fluisterde hem wat toe. Even later kwam hij terug met een in doorzichtig plastic verpakte overall.
‘Die kunt u aantrekken,’ verduidelijkte hij ten overvloede.
‘Kleedt u zich maar uit.’ Sophie voelde zich uiterst ongemakkelijk.
‘U kunt de kledingstukken een voor een aan mijn collega overhandigen. Hij zal ervoor zorgen dat ze zorgvuldig worden opgeborgen en geregistreerd.’
Sophie trok aarzelend haar kleren uit. De agent keek discreet de andere kant op, maar toch voelde Sophie zich bekeken. Bah, wat voelde dit ongemakkelijk. Ze gaf haar kledingstukken aan de agent en hij stopte ze een voor een in een daarvoor bestemde doorzichtige zak met speciale sluiting. Hij sealde het geheel zorgvuldig en bevestigde er een document aan met de benodigde gegevens. Ook hij droeg steriele handschoenen.
Vlug trok ze de overall aan om haar zo goed als naakte lijf te bedekken. Ze hoopte maar dat ze gauw weer op hun kamer terechtkonden om fatsoenlijke kleren uit hun koffers te pakken. Hoewel ze het natuurlijk wel begreep, vond ze het uiterst onhandig dat de hele linkervleugel uitgeroepen was tot plaats delict en verboden terrein was voor mensen buiten het onderzoeksteam.
‘Dan mag u nu aan deze tafel plaatsnemen.’ De vrouw nam het weer over. Sophie liep naar haar toe. De vrouw pakte haar rechterhand en begon zorgvuldig materiaal onder haar nagels vandaan te schrapen. De tien verkregen monsters werden keurig verpakt voor onderzoek.
‘Dan mag u nu uw handen even gaan wassen zodat ze goed vetvrij zijn. Dat is nodig om de inkt voor de vingerafdrukken goed te laten pakken.’ Samen met de agent liep Sophie door naar de keuken en waste haar handen uitgebreid met zeep. Het koude water voelde onaangenaam op haar huid. Daarna liep ze terug naar de onderzoekskamer en nam weer plaats bij de tafel. De vrouw pakte Sophies linkerwijsvinger stevig vast en rolde hem in de breedterichting over een glasplaat met inkt. Daarna rolde ze hem op dezelfde wijze uit op papier. Ze herhaalde het proces bij Sophies andere vingers en richtte zich toen op haar handpalmen en de zijkanten van haar handen. Dat verbaasde haar. Vingerafdrukken waren toch wel genoeg? Blijkbaar had de vrouw de vragende blik in haar ogen opgevangen. ‘We willen een zo volledig mogelijk beeld hebben, dus tegenwoordig nemen we ook de palmen en zijkanten van de handen mee,’ lichtte ze toe. Sophie nam het ter kennisgeving aan. Toen ook die afdrukken waren verzameld kreeg Sophie een papiertje om haar handen wat mee schoon te vegen. Hardhandig probeerde ze de inkt weg te boenen om het gevoel een crimineel te zijn kwijt te raken.
‘Ik zou graag ook nog een beetje wangslijmvlies bij u afnemen.’ Hoewel Sophie zich afvroeg of ze verplicht was om dna af te laten nemen, durfde ze ook niet te weigeren. Ze wilde in het buitenland geen gedonder hebben met politie of justitie. Braaf opende ze haar mond en de vrouw streek met een wattenstaafje langs de binnenkant van haar wang. Daarna brak de onderzoekster een stuk van het stokje af en stopte het in een doorzichtig buisje dat ze afsloot met een dop.
‘Dat was het voorlopig,’ liet ze Sophie weten.
‘Enig idee wanneer ik mijn kamer weer in mag om me om te kleden?’ Sophie wees met een ongelukkig gezicht naar de veel te ruim vallende overall die ze had moeten aantrekken.