‘Je kunt de eerste gang serveren, Mara,’ verbrak oom Dieter de stilte. Ze knikte en verliet heupwiegend het vertrek. Oom Dieter volgde haar met zijn ogen tot ze helemaal uit het zicht verdwenen was en likte afwezig aan zijn lippen alsof hij net een smakelijk hapje had verslonden. Vast mijn verbeelding, dacht Sophie, terwijl ze het witte linnen servet bij haar bord uitvouwde op haar schoot. Mara kwam de zaal weer in lopen met twee dampende soepborden in haar handen. Ze wilde het eerste bord bij oom Dieter neerzetten, maar hij corrigeerde haar meteen. ‘Eerst de gasten, Mara, eerst de gasten.’
‘Natuurlijk meneer,’ zei ze met een onderdanig toontje. Ze pakte het bord weer op en zette het voor Sophie neer. Het andere bord zette ze bij Daan. In een mum van tijd was ze weer terug met de volgende twee borden. Met de ene werd Lieke verblijd en de andere zette ze voor oom Dieter neer.
‘Eerst de gasten had ik toch gezegd, Mara? Je vergeet Isa.’
‘Zij is geen gast,’ reageerde Mara vinnig terwijl ze Isa een vernietigende blik toewierp. Voordat Dieter haar kon terechtwijzen was ze alweer vertrokken om het laatste bord te halen. Ze zette het met zo’n klap voor Isa neer dat er soep over de rand klotste. ‘Oeps, sorry.’ Mara pakte Isa’s servet van tafel en veegde de gemorste soep ermee op. Daarna gooide ze het servet in een prop terug op tafel. Zowel Sophie als Lieke bekeken het tafereel met open mond. Dat Isa en Mara niet de beste vriendinnen waren en er behoorlijk wat spanning tussen die twee hing, werd net als vanmiddag meer dan duidelijk.
‘Dankjewel, Mara, je kunt gaan. O, en wil je nog even een schoon servet voor me halen?’ Isa was duidelijk de verstandigste en deed net alsof er niets was gebeurd.
‘Maar natuurlijk,’ antwoordde Mara. Haar stem klonk poeslief.
Oom Dieter schudde slechts zijn hoofd en besloot zich er verder niet in te mengen. ‘Smakelijk allemaal.’ Met trillende hand schepte hij zijn lepel vol soep en blies er zachtjes overheen om zijn tong niet te branden. Een hevige hoestbui was het gevolg. Sophie klopte hem geschrokken op zijn rug. Hij weerde haar af terwijl zijn gezicht paars aanliep. Mara kwam aansnellen en draaide zijn zuurstoftoevoer wat omhoog. Het hoesten nam af en langzaam kwam hij weer op adem. ‘U moet zich ook niet zo druk maken,’ fluisterde ze hem toe.
Oom Dieter pakte Mara’s hand die bezorgd op zijn schouder rustte en kneep er dankbaar in. ‘Het gaat wel weer, Mara. Als jij nou een beetje lief bent voor Isa, dan komt het allemaal goed.’
‘Zoals u wilt, meneer.’ De vinnigheid was uit haar stem verdwenen, evenals de boze blik op haar gezicht. Het was moeilijk voor te stellen dat ze net nog zo dwars was geweest.
‘Smakelijk,’ herhaalde oom Dieter alsof er niets was voorgevallen en hij concentreerde zich weer volledig op zijn soep. Voordat hij zijn lepel vol schepte, veegde hij hem eerst zorgvuldig af met zijn servet. ‘Mmm, lekker,’ mompelde hij, terwijl hij de ene na de andere lepel naar binnen slobberde en consequent de achtergebleven soep uit zijn mondhoeken likte. Terwijl Mara iedereen voorzag van een glas water en een glas wijn, begon de rest ook te eten. Sophie pakte een paar stukjes brood uit de mand die op tafel stond en sopte ze in de waterige soep. Ossenstaart dacht ze, maar ze wist het niet zeker.
‘Morgen na het ontbijt wil ik jullie, voordat we de notaris ontvangen, nog een uitgebreide rondleiding door het hotel geven,’ liet oom Dieter weten toen hij zijn soep op had. Uitgebreide rondleiding? dacht Sophie cynisch. Ze had al een aardige indruk gekregen van die oude bende, wat viel er verder nog te bekijken? Oké, ze moest toegeven dat de eetzaal van een betere kwaliteit was dan de benedenverdieping, maar over het algemeen was wat ze tot nu toe had gezien nogal onaantrekkelijk geweest. Eerlijk gezegd was ze behoorlijk teleurgesteld in het hotel. Ze had altijd van haar vader begrepen dat het iets bijzonders was. Een gezellig familiehotel waar de vaste gasten jaarlijks terugkeerden. Ze kon het zich nu ze het hotel in het echt had gezien niet voorstellen. Wie wilde hier nou vrijwillig verblijven, laat staan nog eens terugkomen? Haar gepeins werd onderbroken door het geluid van een autoalarm.
9
Eva, ik ben zo ongelukkig. Het leven voelt als een zware last die ik maar niet van me af kan schudden. Was ik hem maar nooit tegengekomen. Hoe anders had mijn leven er dan uitgezien? Had ik dan wel de liefde gekend waar in romannetjes zo mooi en zoet over wordt geschreven? Was die allesomvattende eenzaamheid dan niet het centrale thema in mijn leven geweest? De kilte, de leegte, af en toe verstikt het me gewoon. Dan kan ik niet meer goed ademen en mijn hart klopt dan in een onregelmatig ritme. Alles om me heen is zwart en droef. Is dit hoe mama zich voelde? Was zij net zo ongelukkig met papa als ik met D? Tja, papa. Nu zou ik nooit meer klakkeloos doen wat hij me toen opdroeg. De tijden zijn veranderd, maar de dingen van toen kan ik niet meer terugdraaien. Als papa me niet met hem had betrapt was mijn leven compleet anders verlopen. Een man die aan zijn dochter zat terwijl er geen sprake was van een huwelijk, dat kon natuurlijk niet. Hij dwong D om hem om mijn hand te vragen en ik werd weggegeven als een stuk vuil. Dat was mijn straf. Had ik me maar niet als een hoer moeten gedragen. De dag dat mijn vader me een hoer noemde, was een van de ergste in mijn leven. Ik was geen hoer, slechts een naïef meisje dat geen weerstand wist te bieden aan een opdringerige man. Hij deed dingen met me die ik niet wilde, deed me pijn. Hij stopte niet toen ik het vroeg. Eerst zachtjes, toen stelliger, op het laatst smekend. Hij negeerde mijn jammerkreten en overstemde die met zijn eigen dierlijke geluid. Ik krijg er nog de rillingen van als ik daaraan terugdenk. En papa, die wilde niet luisteren. Volgens hem had ik er zelf om gevraagd.