‘Stel je niet aan, we gaan gewoon met de lift,’ reageerde Isa kribbig.
‘Maar...’
‘Gedraag je eens een beetje volwassen zeg. Als kind deed je ook altijd al zo panisch. Daar ben je nu toch wel overheen gegroeid, nietwaar?’ Isa duwde haar zonder pardon de lift in en de rest volgde. Ze kon geen kant meer op en voelde de liftwand in haar rug. Het zweet brak haar uit en parelde zichtbaar op haar voorhoofd. Ze voelde het bloed uit haar wangen trekken en haar lichaam verstijfde. Daan pakte haar hand en kneep er zachtjes in. ‘Het komt goed, meisje, ik ben bij je.’ Ze wilde hem een moedige glimlach schenken, maar kreeg het niet voor elkaar. De paniek nam de overhand en ze sloot haar ogen. Ze probeerde zich voor te stellen dat ze in een groen, zonnig weiland stond dat zo weids was dat ze de begrenzing niet kon zien. Een weiland vol vrolijke bloemen en grazende koeien.
Ze werd iets rustiger tot het geluid van de moeizaam sluitende liftdeur haar weer terugbracht in de realiteit. Verschrikt opende ze haar ogen en het beklemmende gevoel op haar borst kwam weer in volle hevigheid terug. Op Daan na negeerde iedereen haar.
Mara drukte op de knop waar 1 op stond en de lift kwam krakend en schokkend in beweging. Het ging maar net met vijf personen in die kleine ruimte. Straaltjes zweet liepen langs haar rug. Ze vond het doodeng. Als ze dan toch bezig waren met onderhoud van het hotel, dan mochten ze de lift ook absoluut niet vergeten mee te nemen. Hij stopte abrupt. Sophie gilde van schrik. Ze zaten vast. Mara drukte een paar keer op de knop voor de eerste verdieping maar er gebeurde niets. Het licht in de lift begon te knipperen en viel uit. Het was pikkedonker.
‘Ik wil eruit,’ gilde Sophie. Lieke haalde een aansteker tevoorschijn, hield deze bij het bedieningspaneel van de lift en gaf een harde tik tegen de knop voor de eerste verdieping. Het licht flikkerde weer aan en de lift kwam weer in beweging. ‘Niets aan de hand,’ zei Lieke, ‘ik denk dat het hotelspook een beetje lol aan het trappen is.’
Sophie duwde iedereen aan de kant toen ze de eerste etage hadden bereikt en wurmde zich hysterisch naar buiten.
‘Ik ga nooit meer met die lift, al zet je een pistool tegen m’n hoofd,’ schreeuwde ze tegen Isa.
‘Prima hoor, je moet doen wat je niet laten kunt,’ reageerde Isa rustig. ‘Ik wist niet dat het zo erg was.’
‘Sorry,’ bond Sophie in. ‘Ik raakte echt volledig in paniek.’
‘Nou, dat was wel duidelijk hoor, wat jij, Ies?’ reageerde Lieke. Sophie lachte aarzelend mee met haar nichten maar straks zou ze de trap nemen, ongeacht wat wie dan ook daarvan vond.
Mara liep voorop, daarna volgden Isa en de rest. Ze stopte voor twee grote houten deuren, schikte nog wat aan haar kapsel en maakte de toegang vrij tot de achterliggende ruimte. Vanaf het moment dat ze naar binnen liep, veranderde er duidelijk iets in Mara’s houding. Haar gehaaste loopje maakte plaats voor een pas die catwalkwaardig was. Haar sierlijke heupen deinden goed zichtbaar mee. Haar houding werd rechter toen ze Dieter zag zitten aan de grote eettafel in het midden van het vertrek. Sophie schrok een beetje van hoe hij eruitzag. De laatste keer dat ze hem had gezien, op de begrafenis van tante Eva, had hij er al niet al te florissant uitgezien, maar de afgelopen periode had duidelijk zijn tol geëist. Oom Dieter zat ineengedoken in zijn rolstoel, zijn gezicht had een bleke kleur en in zijn neus zat een zuurstofslangetje dat er tijdens de begrafenis nog niet had gezeten. Zijn ademhaling klonk piepend en raspend. Sophie kreeg het er zelf bijna benauwd van. Aan zijn handen droeg hij witte dunne handschoenen.
‘Oom Dieters gezondheid is een beetje zwak en hij wil voorkomen dat hij ziek wordt van omgevingsbacteriën enzo,’ verduidelijkte Isa zachtjes.
‘Smetvrees dus,’ noemde Lieke het beestje bij de naam.
‘Zo zou je het ook kunnen noemen, ja,’ bevestigde Isa.
‘Uw gasten, meneer,’ kondigde Mara hun komst aan. Langzaam keek hij op en verdween de afwezige blik in zijn ogen. ‘Daar zullen we mijn nichtjes hebben!’ riep hij uit en hij glimlachte. ‘Wees welkom.’ Een voor een liepen ze naar oom Dieter toe en begroetten hem met drie zoenen op zijn behaarde wangen.
‘Ga zitten, ga zitten,’ nodigde hij hen met een ruim armgebaar uit. ‘De tafelschikking mogen jullie zelf bepalen.’ Sophie ging meteen links naast haar oom zitten. Daan nam naast haar plaats en Lieke en Isa schoven aan de andere kant aan. Sophie liet haar ogen door de eetzaal gaan. Deze ruimte was duidelijk moderner dan de benedenverdieping. Een grote marmeren schouw waar een haardvuur in knapperde, gaf de ruimte een warme, knusse gloed. Op de houten vloer lagen grote comfortabele, hoogpolige kleden met een romige kleur. Ook dit vertrek was voorzien van de donkere houten lambrisering die beneden langs de wanden zat, maar de glad gestuukte zonnige gele muren daarboven zorgden voor een mooi contrast en brachten de boel in evenwicht. De donkere, sinistere sfeer van de benedenverdieping ontbrak hier volledig. Het was bijna niet voor te stellen dat beide verdiepingen onderdeel waren van hetzelfde gebouw.