Ze kijken echt overal, maar nergens taart. ‘Ga eens boven kijken,’ bedenkt haar moeder. ‘Op je kamer. Met jou weet je het nooit.’
‘Boven?’ zegt Merel verbaasd.
Maar op haar kamer, op een plank van haar klerenkast, vindt Merel de ronde koektrommel met een halve taart erin. ‘Joehoe iedereen!’ gilt ze het huis bij elkaar. ‘Taa-haart!’
Bram wordt van zijn kamer geplukt en Merel zit aan één stuk door te kwetteren over de musical. Ineens valt ze stil.
‘Wat is er?’ vraagt haar moeder.
‘Maar ik heb géén hoofdrol!’ Merel krimpt een beetje in elkaar.
‘Dit maakt niet iedereen mee, meisje, en er zijn nou eenmaal meer gewone rollen dan hoofdrollen.’
Dat klinkt simpel en waar, maar Merel baalt er toch van. Snappen ze dat dan niet?
En Lori zegt: ‘Ga er nou maar lekker van genieten!’
Maar dan valt April uit: ‘Je bent een ondankbaar kind! Mag je meespelen! Met Carlo Brandenburg! Op het podium! Er komen honderden, wat zeg ik, duizenden mensen naar jullie kijken! Zit dat kind te mokken! Snap je zoiets?!’
‘Ik snap sowieso niets van Merel,’ bromt Bram zogenaamd grappig.
O ja, Carlo hangt ook aan de muur van Aprils kamer. Straks nog even goed kijken hoe hij eruitziet! En ze voelt zich zowaar iets beter.
100%
Ooit was er een tijd dat Merel zich verveelde in vakanties, maar deze herfstvakantie is alles anders. In totaal zullen ze vijf dagen repetitie hebben. De eerste dag, op zaterdag, rijdt haar moeder. Ze nemen Fimme mee en hebben afgesproken dat Merel de volgende dag met Fimmes vader meerijdt. Fimme speelt Tonnie – hij heeft wél een hoofdrol! In de auto vraagt Merel hem honderduit over de auditie van afgelopen woensdag, welke jongens er nog meer waren, welke meisjes, wie Donna en Lisa gaan spelen en hoe die meiden zijn en of hij al weet wat hij allemaal moet zeggen.
Merel is opnieuw een beetje zenuwachtig. Zou ze het echt kunnen? Zou ze rustig genoeg zijn? Ze weet nu dat ze ook op het toneel erg chaotisch kan zijn. Zelfs als ze zich goed voorbereidt, kunnen er zomaar dingen misgaan. En hoewel het bij de auditie eigenlijk vanzelf goed ging met haar concentratie, hebben die Kostas en Froukje straks natuurlijk snel genoeg door dat zij een warhoofd is. Zou er wel eens iemand weggestuurd worden na een tijdje? ‘Sorry, Merel, we hebben ons vergist.’
De juf van de musicalklas had het er ook over dat ze streng zouden zijn. Ze had Merel woensdag na de les nog apart genomen. ‘Denk erom,’ had ze gezegd, ‘dat je niet gaat improviseren. En geen geintjes! Ze moeten op je kunnen vertrouwen!’
Dat is wel een goeie tip. Ze gaat echt haar stinkende best doen. José was erg sneu, woensdag. Die was niet uitgekozen. Ze keek met zulke jaloerse ogen naar Merel!
Ze moeten in dezelfde zaal zijn als vorige week. Merel gaat naast Fimme staan, ze herkent wel wat gezichten van de auditie, maar weet nu al geen namen meer. Iedereen is een beetje gespannen, merkt ze.
‘Goedemorgen iedereen!’ begint Kostas. ‘Weten jullie het nog? Ik ben de kinderregisseur, ik ga met jullie repeteren. Barbara is van de dans en Froukje is van de liedjes. Heel fijn dat jullie er allemaal zijn. Ik hoop dat jullie er zin in hebben.’
‘Ja, heel veel!’ Merel lacht erbij.
Zij is de enige die iets zegt. Merel schrikt ervan. Kostas vroeg toch eigenlijk iets?