‘En ik ben niet meer dan normaal,’ zegt Merel vinnig. ‘Heb jij dropjes?’
‘Nee! En donder nou maar weer op.’
‘Pfff, ik word misschien een musicalster en dan moet jij me niet zo afbekken!’
‘Ik zei al: donder op!’
‘Slome botte bananenboom!’ scheldt Merel terug.
Terwijl ze de trap af loopt, bedenkt Merel dat brulaap Bram toch niet wil delen, ook als hij wel dropjes had gehad. Gelukkig zit er weer wat zakgeld in haar portemonnee, al is de schuld voor de gebroken ruitjes nog niet helemaal afbetaald. De supermarkt is dichtbij, dus algauw kan Merel haar mond vol stoppen met drop. En wat nu? Marijn heeft weer schaatsles op maandagmiddag, die begint in oktober met trainen op de ijsbaan. En ook op donderdagmiddag trouwens. En op zaterdagochtend. ’s Zomers gaat ze skeeleren met haar club, maar dan één keer per week. Merel heeft nooit goed begrepen hoe je zó lang hetzelfde kan doen.
Ze besluit naar Janieke of Marloes te gaan. Janieke woont het dichtst bij, en daar is Marloes ook. Ze juichen als ze Merels zak met drop zien.
‘Wat gaan we doen?’ vragen ze aan elkaar als de drop op is.
‘Heb je een telefoonboek?’ vraagt Merel. En ze legt uit waarvoor ze dat nodig heeft.
‘Staat toch op internet?’ zegt Janieke.
Ze zoeken telefoonnummers van verzekeringsmaatschappijen en schrijven die keurig onder elkaar op een briefje.
Janieke giechelt nu al. ‘Jij mag beginnen, jij hebt dit verzonnen.’
‘Best.’ Merel pakt haar mobiel en toetst de tien cijfers in. Ze krijgt eerst een keuzemenu. Wat moet ze kiezen? O ja, ze wil informatie. Het duurt even, maar dan krijgt ze iemand aan de telefoon.
Ze zorgt dat ze Janieke en Marloes niet aankijkt terwijl ze zegt: ‘Goedemiddag, u spreekt met Merel van de Putte. Ik heb een vraag. Ik zou willen weten of ik mijn driewieler ook kan verzekeren. Wat zegt u? Nee, het is echt een serieuze vraag. Mijn kleine zusje is nogal een wildebras, ziet u, en er gebeuren serieuze ongelukken met die driewieler… Voor die schade wil ik me kunnen verzekeren. Of ik bedoel tégen die schade. Mijn ouders? Nee, zij vroegen mij om te informeren…’
Nu kijkt Merel haar vriendinnen wel aan. ‘Opgehangen!’
Ze proesten het uit. ‘Nu jij!’ beveelt Merel Janieke. ‘De volgende.’
Janieke komt niet zo ver als Merel, ze heeft te veel een lach in haar stem. Bij de tweede poging, als ze weer ernstig is, heeft ze een ziektekostenverzekering aan de lijn. Die verwijzen wel door! Maar dan krijgt ze de slappe lach, dus dat wordt niets meer. Merel probeert nog een andere maatschappij, maar nu moet ze zelf ook lachen omdat Janieke nog steeds aan het hinniken is. Marloes probeert het met haar donkere stem, en ze krijgt echt serieus antwoord dat het tot hun spijt niet kan. Ondertussen proberen Merel en Janieke hun lach in te houden.
Na haar telefoontje kijkt Marloes Merel en Janieke teleurgesteld aan. ‘Het kan niet! Wat onrechtvaardig! Ik mag mijn driewieler niet verzekeren!’
Nu rollen ze echt over de grond.
‘Nu wat anders!’ stelt Janieke voor. ‘De kindertelefoon?’
Maar ze lachen te veel, ze worden niet serieus genomen met hun verzonnen probleem. En op de een of andere manier vindt Merel er niet veel meer aan. Ook niet als ze daarna een potje gaan pesten. Dat is de hele dag al zo. Net of het niet wil lukken met leven vóór ze weet of ze mee mag doen met Donna Lisa – de musical. Wat klinkt dat goed! O, als zij daar toch eens bij mocht horen! Dan heeft zij ook een doel in haar leven, net als Marijn. Ze is goed, die Marijn, en ze droomt ervan jeugdkampioen te worden. Stel je voor dat Marijn ooit kampioen wordt en zij, Merel, zou nooit iets worden…