Na het lied gaan ze in de kring zitten. Om de beurt moeten ze een zin tegen Kostas zeggen, die in het midden zit.
‘Het gaat niet om de tekst, maar om het gevoel,’ zegt hij steeds. ‘Ik geloof je niet, ja, dát is beter, nú ben je echt verdrietig.’
Daarna spelen ze om beurten een klein stukje uit de ingestudeerde scène. Kostas geeft hier en daar aanwijzingen of extra opdrachten. Grappige wel, zoals dat je jeuk hebt op je hoofd. Sommigen moeten dan nog een keer spelen. ‘Dat zegt niets, hoor!’ verzekert hij. ‘Wij willen ook zien hoe jullie op regieaanwijzingen reageren en hoe je die oppakt.’
Barbara is binnengekomen om met hen te dansen. Ze moeten bewegingen maken op het liedje dat ze net zongen. Hè, dat is lekker om te doen. Misschien vindt Merel dit wel het leukst. Hoewel… zingen vindt ze ook erg leuk. Nee, zingen én dansen tegelijk is natuurlijk het allerleukst!
En dan is de tijd alweer om.
‘Nu al?’ zegt Merel. Een paar anderen vinden ook dat het snel is gegaan.
‘Ga even zitten!’ zegt Froukje.
‘Luister!’ zegt Kostas. ‘Jullie zijn keien! Goed gewerkt allemaal! Het liefst zetten we jullie allemaal op het toneel, maar dat wordt een beetje vol. Wij gaan overleggen, jullie gaan een broodje eten en wat drinken. Over een half uurtje of zo komen we bij jullie en nodigen we kinderen uit voor de tweede ronde. De rest kan dan naar huis.’
Beneden wacht Tjarda Merel op. In sneltreinvaart vertelt Merel wat ze hebben gedaan, en daarna ratelt ze nog even door over andere dingen, waar Tjarda glimlachend naar luistert. Merel gunt zich bijna geen tijd om van de broodjes te eten en zit nog met een halve krentenbol in haar hand als Kostas eraan komt. Met een lijst in zijn hand vraagt hij hun aandacht en met bonkend hart wacht Merel af. De krentenbol hoeft ze even niet meer.
Kostas noemt de namen van degenen die hij ’s middags terug wil zien. Jaloers ziet ze sommige kinderen blij opspringen. Wat wil ze ook graag horen dat ze door mag… Wanneer noemt hij haar naam nou…? Ze zal toch wel…
‘… Merel van de Putte…’
Met gebalde vuisten fluistert ze: ‘Yes yes yes!’ O, super! O, wat is ze blij!
Tjarda geeft Merel een dikke knuffel. ‘Eet je krentenbol op,’ zegt ze, ‘dan gaan we zo even naar buiten. Om twee uur moet je weer!’
Merel neemt een grote hap en kijkt al kauwend naar de kinderen die getroost moeten worden. Nou, zij zou ook flink balen. En er zo’n drama van maken, dat Kostas zou denken: hé, die kunnen we toch best gebruiken.
Nee, geintje, en ze grinnikt om zichzelf. Dan roept ze: ‘Ja, naar buiten! Maar ik wil eerst…’ en weg is ze, naar de kinderen van haar musicalklas. Alleen Fimme en José zijn door, voor de anderen is het afgelopen.
‘Gaan jullie mee naar buiten?’ vraagt ze. Terwijl de ouders op een muurtje in de zon zitten, doen zij drieën een paar wilde spelletjes. En om de beurt roepen ze: ‘Yeah yeah yeah, wij zijn door!’
De tweede ronde duurt iets langer, maar gaat net zo snel voorbij, vindt Merel. Er zijn nu twee groepen over. Ze herhalen het lied van vanochtend en leren er extra bewegingen bij. Ook leren ze een nieuw lied, dat ze om beurten regel voor regel moeten voorzingen, en ze spelen allemaal een keer de scène die ze thuis hebben ingestudeerd. En steeds krijgen ze de opdracht om zich nóg meer in te leven…
Aan het einde komen beide groepen bij elkaar en worden de ouders erbij geroepen. Ze gaan bij de kinderen zitten en iedereen luistert naar Kostas.