‘Waar is juf Nienke?’ roept Merel door de klas.
‘Goedemorgen!’ galmt de invaljuf. ‘Wat jámmer dat je niet even goedemorgen zegt. Juf Nienke is naar een begrafenis.’
O ja, dat is ook zo. Helemaal vergeten. Zonder commentaar loopt Merel door naar haar plaats. Ze gaat zitten. Ze is zenuwachtig, ze is onrustig, het komt niet goed uit dat er nu een andere juf is. Gelukkig heeft ze haar kussen. Tijdens rekenen en dictee wiebelt ze meer dan anders. Ze kan er niets aan doen, ze moet bewegen! Gelukkig heeft niemand er last van en kan ze ook niet omvallen.
‘Wat jámmer dat je niet stil kunt zitten!’ zegt dat stomme mens ineens. ‘Kun je iets rustiger zijn?’
‘Nee!’ wordt al om haar heen geantwoord, dat hoeft ze niet eens zelf te doen.
Het duurt lang voor het eindelijk pauze is. De hele klas lijkt meer te praten en te rumoeren dan anders. Merel knalt naar buiten en stuitert over het plein.
Als ze na de eerste pauze uitgeraasd de klas weer binnenkomt, ziet ze dat haar wiebelkussen er niet meer ligt. Wat is dit nou?!
‘Juf, waar is mijn wiebelkussen?’ roept ze verontwaardigd.
De invaljuf, die achter het bureau van juf Nienke in hun map wereldoriëntatie zit te bladeren, kijkt op en zegt: ‘Wat jámmer dat je zo door de klas schreeuwt. Als je iets te zeggen hebt, kom je bij mij.’
Nou ja, zeg! Merel stampt kwaad naar voren. ‘Mijn kussen!’ zegt ze. ‘Mijn wiebelkussen is er niet!’
De invaljuf kijkt op. ‘Dat heb ik weggelegd. Ik ben hier vandaag en ik kan er niet goed tegen als je zó aan het friemelen en aan het wiebelen bent.’
‘En ik kan er niet goed tegen om zonder kussen te zitten, juf!’
‘Jammer,’ zegt de juf, ‘maar je gaat zo druk heen en weer, dat wil ik niet.’
‘Maar zónder word ik juist druk, juf. Mag ik hem please terughalen?’
‘Nee, dat doe je bij je eigen juf maar weer.’
Er zijn meer kinderen bij komen staan. ‘Maar het is echt zo, juf!’ helpen de anderen Merel. ‘Zonder kussen is ze nog veel drukker!’
De juf lijkt onzeker te worden, maar dan neemt ze kennelijk een besluit. ‘Nee! Vandaag moeten jullie het met mij doen en ik heb gekeken, maar ik lees hier nergens iets over een wiebelkussen.’
O, gelooft de juf haar niet? Denkt de juf dat ze een geintje uithaalt met dat kussen? Nou, dan krijgt de juf een geintje. Ze heeft nog niet om naamkaartjes gevraagd. In die ene minuut die ze nog heeft voor de les begint, heeft ze al een paar kinderen ingeseind. Ze zegt met klem: ‘En denk erom, hoor, een naam verzinnen met een J of een M!’ De rest wordt met briefjes op de hoogte gebracht terwijl de invaljuf iets uitlegt over Amerika.
Driftig bijt Merel op haar pen. Het is echt wel rot om zonder kussen op haar stoel te zitten. Je móét er gewoon van wippen! En Merel stoot met haar voet steeds tegen de stoelpoot. De juf kijkt aldoor waarschuwend in Merels richting.
‘Hebben jullie eigenlijk naamkaartjes?’ vraagt de juf als ze toe zijn aan het maken van de vragen, ‘dat is wel gemakkelijk voor vandaag.’
‘Nee, juf,’ zegt Merel.
‘Jámmer,’ zegt de juf.