Maar die verhalen moet Marijn voor de pauze bewaren. Ze gaan de klas binnen. Merel ziet het onmiddellijk: op haar stoel ligt een blauw wiebelkussen.
‘Yes!’ Merels vreugdekreet schalt door de klas. Ze drommen allemaal om Merel heen om te zien wat er aan de hand is. Merel gaat direct op het kussen zitten, dat niet heel dik is, maar wel een beetje indeukt onder haar billen. Ze kan met haar voeten afzetten en zo wiebelen – naar links en naar rechts, naar voren en naar achteren, steeds heen en weer – zonder dat haar stoel om kan kiepen of dat ze lawaai maakt.
Juf Nienke komt de klas in. ‘En, Merel?’
‘Fantastisch, juf!’
‘Mag ik? Mag ik?’ De kinderen om haar heen willen allemaal het kussen uitproberen, maar Merel staat niet op. Ze voelt in elke vezel van haar lijf dat dit echt goed is. Ze kan niet wachten tot de les begint. Tijdens de uitleg van de juf wiebelt ze zacht heen en weer. De ansichtkaart met de zonsondergang ligt nu eigenlijk voor niets op haar tafel, want ze hoeft niets te zeggen. Ze beweegt lekker! Als ze rekent, wiebelt ze met het kussen een heel klein stukje naar voren en naar achteren. En op het moment dat ze opzij buigt om naar iemand te kijken, deukt het kussen in en is er geen risico dat haar stoel omvalt. Met taal kan ze nog steeds haar aandacht bij haar werk houden. Natuurlijk verlangt ze naar de pauze, maar anderhalf uur zitten is ineens te doen. Ze krijgt zelfs een compliment van de juf!
‘Dat is omdat-ie nieuw is,’ zegt Amirah, maar Merel voelt dat als het kussen niet nieuw meer is, het ook nog zal werken.
Als het pauze is, neemt Amirah haar drinken mee van de gang. Merel wil beslist blijven zitten. Maar na het fruit eten moeten ze toch allemaal naar buiten. Dus moet Merel opstaan. Amirah mag eerst uitproberen, dan Marijn, en dan de anderen van haar tafelgroepje. Juf Nienke stuurt hen de klas uit: ‘Ik wil ook een beetje pauze, jongens. De rest mag later op de dag proefzitten.’
Merel loopt even naar haar toe: ‘Bedankt, juf!’
‘Ik hoop dat het je helpt, Merel. En nu even flink rennen buiten!’
Dat doet ze. Indianentikkertje spelen ze, met veel gegil. Maar Merel zorgt er wel voor dat ze nog wat tijd overhoudt voor de verhalen over Marijns vader.
Na de pauze hebben ze creatief. Merel zit in het groepje kleien. Dat doe je ook zittend. Ze neemt het wiebelkussen mee naar de gemeenschapsruimte, waar hun groepje zit. Het kussen is een echt wonderding! Merel kan stilzitten en bewegen tegelijk, en de ochtend vliegt voorbij.
Eigenlijk heeft ze haast om naar huis te gaan, om alles te vertellen, maar dan bedenkt ze ineens dat ze met Marijn mee wil.
‘Als je huisarrest hebt, mag er dan wel iemand bij jou komen?’ vraagt ze Marijn.
Die weet het niet. ‘Ga gewoon maar mee, dan zien we wel.’
Daarna belt Merel haar moeder om te vragen of ze bij Marijn mag eten.
‘Maar de musicalklas dan?’ zegt haar moeder in de telefoon.
‘Daar ga ik heus wel heen, ik ga bij Marijn eten, en dan kom ik mijn spullen halen en ga ik naar musicalklas.’
Samen fietsen ze naar het huis van Marijn.
Als ze de keuken instappen, vraagt Marijn haar moeder: ‘Mag Merel bij ons eten?’
Marijns moeder is bezig de tafel te dekken. ‘Gezellig, Merel! Pak maar een extra bordje.’
Ze schuiven met z’n drieën aan. Merel begint direct over het kussen te vertellen. Ze kent Marijn en dus ook haar moeder al haar hele leven, dus die weet best hoe moeilijk het voor Merel is om lange schooldagen stil te zitten.