‘Ha Mereltje, ha die Marijn! Geven jullie Joep een wasbeurt, wat goed!’
Merel en Marijn kijken elkaar aan.
‘En straks geef ik de bank ook nog een wasbeurt, hoor mam.’
Die krijgt een wantrouwende blik in haar ogen. ‘Wat hebben jullie uitgespookt?’
‘Gewoon,’ zegt Merel, ‘buiten gespeeld. En toen was Joep een beetje vies.’
‘En waar is jouw T-shirt gebleven?’
‘Uitgedaan.’ Merel veegt een pluk haar van haar zweterige voorhoofd. ‘Te warm!’
‘Karina, wat voor soort hond is Joep?’ vraagt Marijn aan Merels moeder.
‘Een vubara!’ is het snelle antwoord. ‘Een vuilnis-bakken-ras, steeds de eerste twee letters van de woorden vuilnis, bakken en ras. Vu-ba-ra.’
‘Zie je wel?!’ roepen Merel en Marijn tegelijk naar elkaar. Dan proesten ze het uit.
‘Vubara is wél een ras,’ zegt Merel.
‘Vubara is dus géén ras!’ zegt Marijn.
Ze kijken Merels moeder aan, die zegt: ‘Een vuilnisbakkenhondje is geen rashond, maar dat vinden we zielig voor Joep, dus wij hebben er vubara van gemaakt.’
Als Joep schoon is, gaat het kleed met de gekleurde lapjes dat over de bank ligt in de wasmachine. Handig met honden en Merels, zegt Lori, de vriendin van haar moeder, altijd. Merels moeder zet de machine aan en gaat dan in de tuin zitten met een glas witte wijn en de krant. Ze heeft voor de meiden cola ingeschonken.
‘Mag Marijn blijven eten?’ vraagt Merel.
‘Eens kijken… wat eten we? Ja, dat kan wel,’ antwoordt haar moeder.
Marijn belt naar huis en daarna gaan ze met de cola en de nieuwe Girlz! in de tuin zitten. Al na tien minuten heeft Merel er genoeg van. ‘Laten we iets gaan doen,’ stelt ze voor.
Marijn is verbaasd. ‘We doen toch iets!’
‘Lezen is niet echt iets doen.’
‘Wat wil je dan?’
‘Laten we een potje pesten.’
Ze heeft nog maar net de kaarten uitgedeeld of April komt de tuin in.
‘Háái,’ roept ze. ‘Gaan we al bijna eten?’
Merels moeder kijkt op van haar krantje en wijntje en schrikt. ‘Is het al zo laat? Hemeltje, en het is woensdag, bedenk ik nu! Merel, je moet straks naar papa!’
Ze staat op en verdwijnt naar de keuken. April heeft haar fiets weggezet en gaat ook naar binnen.
Marijn kijkt Merel aan. ‘Mag ik straks nog even met jou mee naar je vader?’
Marijn is dol op de kleine stiefbroertjes die Merel in haar andere huis heeft, weet Merel. ‘Best,’ knikt ze.
‘Ben je nou nooit in de war?’ vraagt Marijn dan. ‘Dat je vergeet om naar je vader te gaan?’
‘Ik ben eraan gewend,’ antwoordt Merel. ‘Maar in het begin ging ik na school wel eens naar het verkeerde huis.’ Ze lacht.