‘Zijn jullie om mij gescheiden?’ Ineens staan er tranen in haar ogen en ze hoort zelf hoe bibberig haar stem klinkt.
Haar vader tilt met zijn vingers haar gezicht op, zodat zij hem wel aan moet kijken. ‘Nee! Mama en ik zijn gescheiden omdat we niet goed bij elkaar passen. We waren niet gelukkig met elkaar. Dat had met veel dingen te maken, maar niet met jou.’ Hij veegt langs haar wang, waar een traan biggelt.
‘Maar jullie hebben wel vaak ruzie omdat jullie het niet eens zijn over mij.’
‘Liefje, het gaat steeds over hoe wij met je omgaan. Het gaat dus over mama en mij, onthoud dat goed. We hou-den allebei erg veel van je, van jou en van Bram en dat blijft zo.’
‘Hoor ik mijn naam?’ Bram staat in de kamer en kijkt nieuwsgierig naar het verdriet van zijn zusje. ‘Is mama weer weg?’
‘Ja.’ Hun vader kijkt op zijn horloge en staat op. ‘Ik moet de jongens halen, we hebben het er nog wel over.’
Merel blijft op de bank zitten. Alles om haar heen voelt zwaar, alsof de kamer op haar drukt en er te weinig zuurstof is. Ze heeft het gevoel dat dat niet gauw over zal gaan.
‘Waarover moeten jullie het nog hebben?’ vraagt Bram.
Merel vertelt wat er is gebeurd. Wat Bram dan doet, is erg on-Brams. Hij gaat zonder iets te zeggen naast Merel zitten, slaat een arm om haar heen en drukt haar stevig tegen zich aan. Met zijn andere hand pakt hij de afstandsbediening en zet hij de tv aan.
Scherven brengen geluk
Merel telt de dagen tot de talentenjacht gaat beginnen. Nog zeven dagen, precies over een week is het zover! Ze zit samen met haar moeder aan de tafel in de achterkamer. Gekleurde kratten staan verspreid door de kamer en overal om hen heen – op tafel, op de bank, zelfs op de grond – liggen lappen stof in allerlei kleuren, glimmende en bonte lappen door elkaar, maar ook gekleurd band, gekke knopen, glimmende lovertjes en andere versieringen. Ze zijn samen een kostuum voor Merels optreden aan het maken. Dat wil zeggen: haar moeder, die lerares handvaardigheid is, naait en Merel draagt de ideeën aan en naait de versieringen erop, al kan ze niet zo netjes werken als haar moeder.
Als Lori de kamer binnen komt, moet ze lachen: ‘Jullie maken er een slagveld van!’
Merel en haar moeder kijken op.
‘Waarvan?’ zegt Merel.
En haar moeder vraagt: ‘Vind je?’
Ineens begint Merel iets te begrijpen. ‘Mam,’ vraagt ze als Lori de kamer weer uit is. ‘Lijk jij op mij?’
‘Jij lijkt op mij,’ verbetert haar moeder haar.
‘En papa had daar last van.’ Merel stelt het nuchter vast.
Haar moeder veegt een pluk haar achter haar oren. ‘Ach schatje, houdt dat jou nog bezig?’
De ruzie van haar ouders is nu ruim een week geleden, en ja, Merel piekert nog steeds.
Haar moeder stopt de naaimachine en kijkt Merel aan. ‘Ja, papa had daar last van.’
‘Lori lacht erom.’
‘Gelukkig wel!’
‘Papa heeft ook last van mij.’
‘Zo moet je dat niet zeggen! Omdat hij zo anders in elkaar zit dan wij, zoekt hij naar manieren om ermee om te kunnen gaan. Je vader houdt erg van orde en regelmaat. Weet je wat er in de heen-en-weermap zat?’