‘Rund!’ gilt Merel. ‘Dat doe je expres!’
Dan hebben ze nog schooltv-weekjournaal. Ook leuk! Maar daar moeten ze altijd een verslag van schrijven en dat vindt Merel minder. Ze weet genoeg woorden, maar nooit precies hoe je ze moet schrijven.
Gelukkig, pauze! Snel eet ze haar brood op, en bij het naar buiten gaan, loopt ze expres tegen Rob aan. Lekker hard. ‘O, pardon, ik verlies net mijn evenwicht!’
Rob kijkt haar woedend aan.
‘Potje voetbal?’ stelt Merel hem voor. ‘De jongens tegen de meisjes?’
‘Ha! En jij denkt dat jullie dan winnen?’ Rob ziet het helemaal zitten. ‘Puh! Meisjes kunnen niet voetballen!’
Merel voelt de wind alweer opsteken. Mooi! Als ze boos is, speelt ze feller. Ze hebben niet genoeg ruimte om met iedereen te spelen, maar op het stuk van het plein waar ze mogen voetballen, kunnen ze zes tegen zes. De rest van de klas blijft even kijken en gaat daarna eigen dingen doen. De jongens hebben Rob, maar zij hebben Janieke en Marijn. Janieke zit op voetbal, dus die is goed in passen en scoren en Marijn zit op schaatsen, maar op de een of andere manier is ze snel en precies. Ze staat altijd op de goede plek, en rent altijd net iets harder dan een ander, en ze kan als het nodig is de jongens tackelen. Alleen schopt ze soms de bal voor de voeten van de jongens…
Het gaat een tijd gelijk op. De jongens scoren, de meiden scoren. Ze spelen fanatiek, Merel voelt het zweet op haar rug staan. Precies op het moment dat de bel gaat, scoort Rob. De jongens beginnen te juichen.
‘Yeah! Gewonnen!’
‘Die telt niet!’ gilt Merel. ‘De bel is al gegaan!’
En dan ziet ze weer die onuitstaanbare lach op het gezicht van Rob. Ze heeft er ineens zó genoeg van! Ze vliegt hem aan, duwt hem op de grond, en samen rollen ze over de stenen. De klas heeft het snel door en gaat om hen heen staan joelen. Merel hoort het niet, ze weet alleen dat ze die vreselijke grijns van zijn smoel wil krabben.
Maar veel tijd krijgt ze niet. Kris, de sterke, stoere conciërge, haalt ze uit elkaar. Zijn stem buldert, maar zijn ogen lachen. ‘Wat zie ik nou? Een jongen die met een meisje vecht? Een meisje dat met een jongen vecht? Is dat liefde of haat? Ophouden jullie en naar binnen! Vanmiddag na schooltijd mag je dit met elkaar uitpraten!’
‘Zij begon!’ wijst Rob onmiddellijk naar Merel.
Merel veegt met haar hand langs haar wang en ziet dat er bloed op haar hand zit. ‘Ik moet direct na school thuiskomen,’ piept ze.
Dat is helemaal niet waar, maar ze kan het altijd proberen. Kris trapt er niet in, en juf Nienke ook niet.
Wat Kris wel doet, is hun schaafwonden schoonwassen en pleisters uitdelen. ‘Je kunt ook niet vechten op het schoolplein,’ moppert hij.
Juf Nienke laat de vechtersbazen na schooltijd naar huis bellen dat ze later thuiskomen. Ze krijgen extra klassendienst, en daarna moeten ze praten, excuses aanbieden en elkaar een hand geven.
‘Ik hoef geen excuses aan te bieden!’ zegt Rob. ‘Ik heb niets gedaan.’
‘Jullie hebben allebei dingen gedaan die niet aardig zijn, als ik het hele verhaal goed begrijp,’ zegt juf Nienke. ‘En dan nu naar huis, het is weekend.’
Tjarda, Joost en Jeppe zijn thuis, haar vader natuurlijk nog niet. Ze willen alle drie weten hoe ze aan die schaafwonden op haar wang en elleboog komt, en Merel maakt er een mooi drama van. Tjarda smeert wat extra jodium op de plekken. ‘Je bent een wildebras,’ zegt ze.