‘Au!’ Met een pijnlijk gezicht wrijft hij over zijn neus.
‘Sorry, pap.’
Hij staat op. ‘Nou, welterusten, vogeltje.’
De jongens tegen de meisjes
Als Merel de volgende dag op school komt, wordt ze op het plein met vrolijk gelach begroet. Nog niet iedereen is er, maar wie er is, weet het al. Rob staat te midden van hun klasgenoten breed te grijnzen.
‘Dus het was in één keer goal?’ vraagt Jordi.
‘Jij kan ze raken, Merel!’ Dat is Ali.
Maar ook Janieke en Amirah lachen. Ach, eigenlijk lacht iedereen haar uit. Zelfs Demi, dat stille, verlegen kind, heeft een glimlach op haar gezicht.
Merel valt tegen Rob uit. ‘Hé, leeghoofd! Van de boom gevallen dennenappel! Hersenkomkommer! Wat een etterbak ben jij, zeg! Dat ga je toch niet vertellen, man!’
‘Veel te mooi verhaal!’ grijnst hij. ‘Kostte het duur, dat ruitje?’
Jeroen, die geen verstand van voetbal heeft, maar dit soort dingen wel weer weet, begint om Rob te lachen: ‘Kostte dat ruitje veel geld, Rob? Of was het duur?’
Rob, die niet eens doorheeft dat hij een taalfout maakte, zegt geërgerd: ‘Moet je Merel vragen, ik heb niets gedaan!’
‘Ja, Merel, wie doet dat nou, een ruitje intrappen!’ Janieke laat haar bekende giechelgeluid horen. ‘En dat voor een meisje!’ grinnikt ze er nuffig achter aan.
Zo is Janieke helemaal niet, weet Merel, en ze meent het ook niet, maar Rob had dus wel succes met zijn verhaal.
Als de bel gaat en de school begint, weet de hele klas het. Het zit Merel niet lekker. Als ze aan het rekenen zijn, zoemt het rond in haar hoofd. De bal, het ruitje, het geld, de klas, en… de inschrijfdatum. Stel dat het tóch niet meer kan… Steeds loert ze naar Rob en ziet alles wat hij doet.
‘Jèk,’ roept ze door de klas. ‘Rob eet uit zijn neus!’
Iedereen kijkt op. Iedereen gruwt mee.
Even later doet-ie het wéér. ‘Jèk, nou eet-ie alweer uit zijn neus!’
Nu kijkt een halve klas op om ervan te huiveren.
‘Wat doen ze hiernaast, juf?’ wil Merel even later weten. ‘Het is zo’n herrie!’
Juf Nienke legt haar met een gebaar het zwijgen op. Merel kauwt op haar pen. Hebben de anderen geen last van het lawaai? Moet je kijken, iedereen werkt gewoon door. En dan ziet ze dat Rob met zijn stoel zit te wippen. Ze probeert onmiddellijk of zij dat ook zo kan: wiebelen op maar één poot.
Met een klap valt ze om, en in haar val trekt ze Jordi mee omver, die half over haar heen valt. Nee, dat kan ze dus niet… En het deed nog zeer ook! Maar de klas lacht.
Terwijl Merel overeind komt, zegt juf Nienke té kalm: ‘Weet je wat, Merel? Ga maar even op de gang zitten werken.’
Daar is het lekker rustig, al is het lawaai van klas 7a-8a ook op de gang te horen. Maar het scheelt al dat ze niet steeds naar de andere kinderen hoeft te kijken! Mocht ze hier maar vaker zitten, dan heeft ze haar werk veel sneller af.
Na de pauze gaat het beter: ze werken in hoeken, en Merel is met haar tafelgroepje aan de beurt om met de doe-doos ‘geluid’ proefjes te doen. Dat is leuk, zó zou school altijd moeten zijn. Je kunt erbij bewegen en zelfs even heen en weer lopen. Het is leuk tot Rob komt kijken of het lukt met de draadtelefoon. Ze hebben net met veel moeite het touw aan de blikjes vastgebonden, als hij een onverwachte beweging maakt, en de boel los raakt.