Bij films van boven hun leeftijdsgrens naar binnen sluipen, deden kinderen dat nu nog steeds? En dan een film als Chinatown, wat moet dat een teleurstelling zijn geweest als je hoopte op obsceniteiten Willoughby vroeg zich af of een elfjarige in 1975 eigenlijk wel in staat was om de reusachtige twist te begrijpen, of het thema van incest, laat staan de ingenieuze transactie waar de film om draaide.
‘Toen vond ik haar dus op de achterste rij bij Chinatown. Ze werd woedend en ze vertelde me dat ik weg moest gaan. Daarmee trok ze de aandacht van de portier en we werden eruit gegooid. Ze was ontzettend boos. Zo boos dat ik er bang van werd. Daarna zei ze dat ze me zat was, dat ze zelfs geen Karmelkorn voor me zou kopen zoals ze had beloofd en dat ze me niet meer wilde zien tot onze vader ons om halfzes zou ophalen.’
‘Wat heb je toen gedaan?’
‘Rondgelopen. Een beetje rondgekeken.’
‘Ben je iemand tegengekomen, heb je met iemand gesproken?’
‘Ik heb met helemaal niemand gesproken, nee.’
Willoughby maakte een notitie op het notitieblokje dat ze hem hadden gegeven. Dit was relevant. Als Pincharelli zich Heather herinnerde, dan moest zij zich hem ook herinneren. Dit was een van de weinige dingen die de muziekleraar uiteindelijk openlijk had verteld. Hij had Heather in het publiek gezien terwijl hij zat te spelen.
Nancy Porter merkte het ook op, gelukkig.
‘U sprak met helemaal niemand, oké. Maar hebt u ook iemand gezien, wie dan ook, iemand die u kende?’
‘Niet dat ik me kan herinneren.’
‘Geen enkele bekende. Een buurman, een vriend van uw ouders?’
‘Nee.’
‘Dus u hebt helemaal alleen rondgelopen in het winkelcentrum, drie uur lang…’
‘Dat doen kleine meisjes in een winkelcentrum al sinds mensenheugenis. Ze gaan naar een winkelcentrum en ze lopen rond. Heb jij dat niet gedaan, rechercheur?’
Dit leverde haar een dreigende blik van Gloria op, die niet te spreken was over de strijdvaardige houding van haar cliënt. Rechercheur Porter glimlachte, een zonnige, oprechte glimlach, het soort glimlach dat de ondervraagde waarschijnlijk nooit van haar leven zou kunnen vormen. ‘Ja, behalve dat ik naar White Marsh ging en bleef hangen bij alle eettentjes, in de buurt van Mama Illardo's Pizza.’
‘Mooie naam.’
‘Ze maakten daar lekkere pizza's.’
Nancy boog zich over haar notitieblok en begon geestdriftig te schrijven. Allemaal voor de show, wist Willoughby. Allemaal voor de show.
18:20 uur
‘Vertel nog eens wat er aan het einde van de dag gebeurde? Toen jullie elkaar zouden treffen?’
‘Dat heb ik al verteld.’
‘Vertel het nog eens,’ Nancy nam een teug uit een flesje water. Ze had de vrouw herhaaldelijk de kans geboden om wat te drinken of naar de wc te gaan, maar ze had steeds geweigerd. Jammer, want als ze haar vingerafdrukken op een glas hadden zitten dan konden ze ze in het systeem invoeren en binnen een paar minuten zien of dat iets opleverde. Zou ze dat weten?
‘Het was bijna vijf uur en ik was teruggelopen naar het middenstuk, onder het grote groene licht, waar alle eettentjes zaten, Karmelkorn, Baskin Robbins. Ik dacht dat Sunny wel van gedachten zou veranderen en toch wel iets lekkers voor me zou kopen. Ik besloot dat ik zou dreigen mijn ouders over de film te vertellen als ze geen Karmelkorn voor me kocht. Ik zou hoe dan ook wel krijgen wat ik wilde. Toen… toen was ik nog heel goed in mijn zin krijgen.’
‘Toen?’
‘Het zou je verbazen wat jarenlange seksuele slavernij met je wilskracht doet.’
Willoughby had waardering voor de manier waarop de rechercheur knikte, vriendelijk ogend, maar niet van haar stuk gebracht door deze informatie. Jaja, jarenlange seksuele slavernij, die hebben we vakei gehoord.
‘Het was toen… Hoe laat was het toen je naar de Karmelkorn ging?’
‘Tegen vijf uur. Dat heb ik al verteld.’
‘Hoe wist u hoe laat het was?’
‘Ik had een Snoopy-horloge.’ Ze sprak in een o-zo-verveelde stem. ‘Een geel horloge met een breed leren bandje. Het was eigenlijk van Sunny geweest, maar ze droeg hem niet meer. Ik vond het wel grappig. Maar door de beweging van zijn armen was het altijd lastig te zien hoe laat het precies was. Dus ik kan alleen maar zeggen dat het tegen vijven liep.’
‘En waar zat de Karmelkorn?’
‘Ik kan het niet in windrichtingen uitleggen, als dat is wat je vraagt. Security Square had de vorm van een plus, behalve dat de ene gang langer was dan de andere. Karmelkorn zat aan het korte, doodlopend uiteinde, tegenover de ingang van J.C. Penny, maar hij was nog niet open. Je kon er fijn zitten. Zelfs als je niets kwam eten, dan was de geur alleen al heerlijk rijk en boterachtig.’