Ze had de rest zelf ingevuld: de knappe ruwe bolster uit een andere sociale klasse, de bezwaren van de Turners, die Sally had afgedaan als snobisme, maar die eigenlijk waren voortgekomen uit het niet-falende instinct van haar ouders. Sally moest trots zijn geweest dat ze was weggelopen en met haar foute jongen was getrouwd – te trots om haar ouders te bellen en om hulp te vragen toen haar huwelijk steeds gewelddadiger werd. Sunny was net drie geworden en Heather was nog een baby toen hun vader eerst hun moeder en daarna zichzelf doodschoot. De Turners ontdekten op vrijwel hetzelfde moment dat hun dochter dood was en dat ze twee kleinkinderen hadden voor wie er moest worden gezorgd.
Helaas hadden ze een maand eerder ook te horen gekregen dat Estelle leverkanker had.
Het was Daves idee geweest om aan te bieden de kinderen te adopteren, en hoewel Miriam twijfelde aan zijn motieven – ze dacht dat Dave meer interesse had voor de band die hij met Estelle zou vormen dan in de meisjes zelf – was ze meer dan bereid om het te doen. Ze was nog maar vijfentwintig, maar had al drie miskramen gehad. Hier waren twee prachtige meisjes die ze zo in huis konden nemen zonder langdurig adoptieproces. De Turners waren voorzover bekend de enige familie van de meisjes, een feit dat jaren later zou worden bevestigd toen rechercheur Willoughby naging of de dode vader nog familie had. Als voogd konden ze de ouderlijke macht overdragen aan de Bethany's. Dat was heel gemakkelijk gegaan. En hoe wreed het ook mocht klinken, Miriam was opgelucht toen Estelle uiteindelijk stierf en Herb afstand nam, zoals ze altijd al hadden verwacht. De meisjes deden hem te veel denken aan de vrouw en dochter die hij had verloren. Hoe dankbaar Miriam ook was dat hij zich terugtrok, ze verafschuwde hem om dezelfde reden. Wat voor man wil er nu geen deel uitmaken van de levens van zijn kleindochters? Zelfs nu ze het hele verhaal had gehoord kon ze haar aanvankelijke afkeer van de Turners niet van zich af zetten door Herbs slaafse liefde voor Estelle en zijn onvermogen om van iets of iemand anders te houden. Het was niet vreemd dat Sally was weggelopen aangezien er geen ruimte voor haar geweest in dat prachtige huis in Sudbrook dat helemaal gevuld was met Herbs overdadige liefde voor Estelle.
De meisjes hadden nooit het hele verhaal gehoord. Ze wisten natuurlijk dat ze waren geadopteerd, hoewel Heather altijd had geweigerd om het te geloven, ook al pretendeerde Sunny veel grotere herinneringen te hebben dan mogelijk was. (‘We hadden een huis in Nevada,’ verkondigde ze aan Heather. ‘Een huis met een hek. En een pony!’) Maar zelfs Dave, laten-we-allemaal-eerlijkzijn, laten-we-open-zijn-over-alles-Dave, kon het niet over zijn hart verkrijgen om de meisjes de hele waarheid te vertellen – de jonge weglopers, de dodelijke woede van hun biologische ouders, het verlies van twee levens omdat Sally zich er niet toe kon zetten om de telefoon te pakken en haar ouders om hulp te vragen bij het verlaten van de echtgenoot die ze van begin af aan niet moesten. Miriam was van mening geweest dat de meisjes nooit iets te weten mochten komen, terwijl Dave vond dat het hun overgang naar volwassenheid zou duiden, als ze een jaar of achttien waren.
Maar ze had zich nog minder gemakkelijk gevoeld bij het lieflijke verhaal die Dave intussen voor de meisjes had gevormd.
‘Vertel eens over mijn andere mama,’ zei Sunny of Heather dan als het bedtijd was.
‘Nou, ze was heel mooi…’
‘Lijk ik op haar?’
‘Ja, heel erg.’ Dat was zo. Miriam had de foto's in het huis van de Turners gezien. Sally had hetzelfde zwierige blonde haar, dezelfde fijne botstructuur. ‘Ze was mooi en ze is met een man getrouwd en weggegaan om ergens anders te wonen. Maar toen gebeurde er een ongeluk…’
‘Een auto-ongeluk?’
‘Zoiets.’
‘Wat was het dan?’
‘Ja, het was een auto-ongeluk. Ze zijn omgekomen bij een autoongeluk.’
‘Waren wij erbij?’
‘Nee.’ Maar ze waren er wel bij geweest. Dat gedeelte verontrustte Miriam. De meisjes waren in het huis gevonden, Heather in haar wiegje, Sunny in de box. Ze waren in een andere kamer geweest, maar wat hadden ze gezien, wat hadden ze gehoord? Wat als Sunny zich iets herinnerde dat echter was dan Nevada en het huis en de pony?
‘Waar waren wij?’
‘Thuis bij een oppas.’
‘Hoe heette ze?’
En dan bleef Dave maar doorgaan, details verzinnen tot het eenvoudig de grootste leugen was die Miriam ooit had gehoord. ‘We vertellen de waarheid wel als ze achttien zijn,’ zei hij dan.
Alsof het recht op de waarheid iets was wat bij een bepaalde leeftijd hoorde, alsof het bier was, of stemrecht. O, Dave en Miriam waren net twee drukke, maar onkundige bevers geweest toen ze al die provisorische dammen om hun geheimen hadden gebouwd, in de hoop het gekabbel van een beekje tegen te houden terwijl hun nog een aardbeving zou wachten. Uiteindelijk waren al hun geheimen en leugens in de wereld losgelaten, om daarna door niemand te worden gezien, omdat niemand zich iets van dat soort pietepeuterige dingen aantrok in een post-apocalyptische wereld, waarin er al zoveel puin te ruimen viel. Op de dag waarop Estelle en Herb Turner naar hen toe kwamen om hun hulp te vragen, had Miriam het gevoel gehad dat ze twee onschuldige meisjes een nieuwe start bood. Maar uiteindelijk waren het de meisjes geweest die haar de kans hadden gegeven om zichzelf opnieuw uit te vinden. En toen ze waren verdwenen, was ze ook dat deel van zichzelf kwijtgeraakt.