Scannend las hij het regionale bijlage. Er werd niets over de betekenis van de dag gezegd, maar dat viel te verwachten. Er was een artikel geweest na één jaar, nogmaals na twee jaar, maar daarna niets meer. Het had hem verbaasd toen er met vijf jaar niets werd vermeld. Wanneer zouden zijn dochters weer als belangrijk worden beschouwd? Na tien jaar, twintig? Tijdens hun zilveren bruiloft, of goud?
‘De media hebben gedaan wat ze konden, had Willoughby vorige maand nog gezegd terwijl ze toekeken hoe teams aan het graven waren rondom een oude boerderij in de buurt van Finksburg.
‘En toch, uit historisch oogpunt, het feit dat het is gebeurd alleen al…’ Het landschap was hier prachtig. Waarom was hij nooit eerder naar Finksburg gekomen om te zien hoe prachtig het er was ondanks de stomme naam? Maar de snelweg was toch pas recent uitgebreid tot dit deel van het district. Voordat de weg was aangelegd was het onmogelijk geweest om hier te wonen en in de stad te werken.
‘Op dit punt gaan we richting een arrestatie,’ had Willoughby gezegd terwijl de dag vorderde en er meer en meer gaten werden graven en hij niet langer in de zoekactie kon geloven. ‘Iemand die meer weet en het misschien wil gebruiken als onderhandelingsmethode. Of misschien de man zelf. Het zou me niet verbazen als hij al in hechtenis zit voor een andere misdaad. Er zijn genoeg onopgeloste zaken die bakken publiciteit hebben gekregen: Etan Patz, Adam Walsh.’
‘Die kwamen later,’ zei Dave, alsof het om een eerstgeborene ging. En de ouders van Adam Walsh hebben tenminste een lichaam.’
‘Ze hebben een hoofd,’ zei Willoughby gedachteloos. ‘Ze hebben nooit een lichaam gevonden.’
‘Weet je? Op dit moment zou ik een moord doen voor een hoofd.’
Het telefoontje over de boerderij was zo veelbelovend geweest. Het was afkomstig geweest van een vrouw, om maar wat te noemen, en vrouwen waren over het algemeen minder ziek dan mannen, ze bezaten niet dezelfde soort gekte die uitmondde in het kwellen van de familie van twee vermeende slachtoffers van moord. Bovendien was dit een buurvrouw geweest, die haar volledige naam had opgegeven. Er was in de lente van 1975 een man genaamd Lyman Tanner in de buurt komen wonen, vlak voordat de meisjes verdwenen. Ze herinnerde zich dat hij zijn auto had gewassen op de vroege ochtend van paaszondag, de dag nadat de meisjes waren verdwenen, wat haar vreemd leek omdat er regen was voorspeld.
Ze hadden haar gevraagd, bracht Willoughby over aan Dave, waarom ze zich acht jaar later nog zo'n detail kon herinneren.
‘Dat is eenvoudig,’ zei de vrouw, Yvonne Yepletsky. ‘Ik ben orthodox, Romaans-orthodox, maar ik ga naar de Grieks-orthodoxe kerk in het centrum, net als de meeste Romaans-orthodoxen. Volgens onze kalender valt Pasen op een andere dag en mijn moeder zei ieder jaar dat het altijd regent tijdens hún Pasen. En vreemd genoeg is dat meestal ook zo.’
Toch was het pas een paar maanden geleden in haar opgekomen hoe vreemd het was dat hij juist toen zijn auto waste, toen Lyman Tanner overleed en zijn boerderij naliet aan een stel verre familieleden. Yvonne Yepletsky herinnerde zich toen dat haar buurman bij de sociale dienst werkte, vlak bij het winkelcentrum, en dat hij buitengewone interesse had getoond in haar eigen dochters, nog jonge tieners toen hij naast hen kwam wonen. Hij had er niet eens moeite mee gehad dat de oude begraafplaats naast zijn tuin lag, iets wat zoveel andere kopers had afgeschrikt.
‘En hij plantte met veel omhaal allerlei nieuwe gewassen, huurde een tractor en haalde praktisch het hele veld overhoop, maar daar heeft hij nooit meer iets mee gedaan,’ zei mevrouw Yepletsky.
De politie van Balltimore huurde een bulldozer.
De ploeg was al met het twaalfde gat bezig toen een andere buurtbewoner hun hulpvaardig vertelde dat mevrouw boos was omdat haar man het stuk land had willen hebben maar dat de erfgenamen van Tanner het niet aan hem hadden willen verkopen. De Yepletsky's waren geen leugenaars, bepaald niet. Ze waren de verhalen gaan geloven die er over Tanner werden verteld. Een man wiens erfgenamen niet wilden verkopen voor de hoogste prijs, tja, dat moest wel een rare zijn. Hij stond zijn auto te wassen terwijl er regen was voorspeld. Was dat niet rond de tijd dat die meisjes waren verdwenen? Hij moet het wel hebben gedaan. De hoop die een hele week op Daves schouder had gezeten verdween weer in zijn borst en liet zijn klauwen weer gelden.
Aangezien zijn ontbijt alleen uit zwarte koffie bestond, had Dave maar twintig minuten nodig om het weg te krijgen, de vaat af te spoelen en naar boven te gaan om zich aan te kleden. Het was nog voor zevenen. Driehonderdvijfenzestig dagen per jaar hield hij de deuren van de kamers van zijn dochters dicht, maar op deze dag opende hij ze altijd, zodat hij er even rond kon lopen. Hij voelde zich een soort tegenhanger van Blauwbaard. Als er een vrouw bij hem in huis zou komen wonen, wat hij zich niet kon voorstellen, maar wat theoretisch mogelijk was, dan zou hij haar verbieden om in deze kamers te komen. Ze zou hem natuurlijk negeren en achter zijn rug stiekem naar binnen gaan. Ze zou er geen lijken van zijn vorige vrouwen vinden, maar de bewaard gebleven tijdscapsules van de levens van twee meisjes. April 1975.