‘Je moet vechten voor een huwelijk,’ schreeuwde ze tegen hem. ‘Je had het me zelf moeten vertellen, of in therapie moeten gaan, of moeten nadenken hoe je me weer… vrouwelijk kon laten voelen.’ Wat dat laatste betekende, had hij nooit zeker geweten, maar hij dacht dat het iets te maken had met voeten masseren, misschien met bubbelbaden en spontane cadeautjes. ‘Ik vecht er nu, op dit moment voor,’ had hij teruggeschreeuwd. ‘Ik praat met je, ik zit hier bij een therapeut, wat trouwens niet bepaald wordt vergoed door de verzekering.’
Maar het was voorbij, haar beslissing. Met wie hij ook praatte, het was altijd hetzelfde verhaal. Het waren altijd de vrouwen die het echt wilden. Natuurlijk waren er altijd eikels, kerels die zich om niemands gevoelens druk maakten en die hun vrouwen inwisselden voor nieuwere modelletjes. Toch waren dit soort hufters in Infantes ervaring schaars. De meeste gescheiden mannen die hij kenden, waren net als hij, kerels die vergissingen hadden gemaakt, maar die iedere intentie hadden om getrouwd te blijven. Lenhardt, die met sinds zijn tweede huwelijk een beetje schijnheilig deed als het ging om huiselijk geluk, zei graag dat een verzoek om therapie het eerste teken was dat je vrouw op het punt stond om je te verlaten. ‘Voor vrouwen is een relatie net zoiets als een potje schaken,’ zei hij. ‘Ze overzien het hele bord en ze plannen vooruit. Zij zijn tenslotte de koningin. Wij zijn maar koningen die steeds maar één vakje kunnen opschuiven en het hele verdomde spel in de verdediging zitten.’
Infante en zijn tweede vrouw, Patty, hadden zelfs niet de moeite genomen om in therapie te gaan. Ze waren onmiddellijk naar de rechter gestapt, hadden advocaten ingehuurd die ze zich niet konden veroorloven en zich in de schulden gestoken om te kunnen steggelen over wie er recht had op hun waardeloze bezittingen. Ook deze keer was hij dankbaar geweest dat er geen kinderen in het spel waren. Patty, die nooit een fervent bijbellezer was geweest, of eigenlijk helemaal geen lezer, zou een eventueel kind al in tweeën hebben gehakt voor Solomon zijn voorstel had kunnen doen. Maar in plaats van het kind van boven naar beneden te verdelen, zou zij het bij zijn middel in tweeën hebben gehakt en Infante de onderste helft hebben gegeven, de helft die scheet en piste. Het punt was geweest dat hij het al vanaf het begin had geweten. Hij had in de kerk gestaan – want Patty, die weliswaar twee keer eerder getrouwd was geweest, zette zichzelf graag in de schijn-werpers en zich bedacht dat het een verschrikkelijke vergissing was. Terwijl hij had toegekeken hoe ze naar het altaar liep, had hij het gevoel gehad dat er een vrachtwagen op hem af reed.
Toch was de seks geweldig geweest.
De Interstate 83 liep vast zodra hij de grens naar Pennsylvania overstak en hij moest twintig kilometer langzamer gaan rijden. Toch snapte hij wel waarom mensen die in Baltimore werkten ervoor kozen om hier te wonen, zo'n vijftig kilometer buiten de stad. Het was niet alleen omdat de belastingen er lager waren, maar het was er ook mooi tussen de velden, de amberkleurige golven graan. Hij nam de eerstvolgende afslag en ging op aanwijzing van de routebeschrijving die Nancy van internet had gehaald langs een slingerweggetje naar het westen en sloeg daarna af naar het noordoosten. Een McDonald's, een K-mart, een Wal-Mart -het gebied was behoorlijk volgegroeid. Zijn remmen leken bezorgd te brommen. Hoe groot was de kans dat er veertig hectaren ongerept waren gebleven tussen zoveel ontwikkelingen?
Precies nul. Hoewel hij duidelijk in het 13500-blok zat, reed hij een paar kilometer voorbij Glen Rock Estates voor hij weer omkeerde, in de hoop dat hij het verkeerd had. Nee, op het oude adres was nu een nieuwbouwwijk gebouwd, waar de bewoners een ‘Exclusieve gemeenschap met luxueuze huizen op ruime kavels’ werd beloofd. De definitie van ‘ruim’ leek tussen één en twee hectaren te liggen, en deze ‘exclusieve’ huizen waren al een of twee jaar oud, oordelend naar de spichtige bomen en nog vrij rauwe tuinen. Wat betreft die luxe: de auto's op de opritten duidden meer op middenklasse: Subaru's en Camry's en Cherokee-jeeps. In een echte stijlvolle omgeving had er wel een Lexus of twee gestaan, mis-schien een Mercedes. Mensen die zich in luxe wilde hullen hoefden niet zo ver weg te gaan wonen voor extra kamers en dubbele garages.
Wat betreft de wijngaarden? Allang verdwenen. Als ze er al waren geweest.
‘Komt dat niet prachtig uit?’ zei hij in zichzelf, met de intonatie van dat stukje uit Saturday Night Live. Ze had behoorlijk overtuigend paniekerig gedaan toen de suggestie werd gedaan om naar deze plek terug te gaan, maar nu vroeg hij zich af of ze misschien gewoon geen zin had om haar toneelstukje opnieuw op te voeren. Hij schreef de naam van de aannemer op die de wijk had gebouwd. Hij zou bij de lokale politie navragen of er nog botten waren opgegraven tijdens het leggen van de fundamenten en Nancy in Nexis laten zoeken. De districten Baltimore en York lagen dan misschien naast elkaar, maar het was evengoed heel waarschijnlijk dat eventuele botten die hier waren gevonden niet zouden worden geassocieerd met een zaak uit Maryland, laat staan aan een dertig jaar oude zaak rond twee vermiste meisjes. Het was niet alsof er een nationale database bestond, een soort Bones ‘R’ Us, waarin je wat informatie invoerde en iedere mogelijke vermiste persoon kon opduiken.