‘Ik wil niks met je te maken hebben,’ zei Sunny. ‘Het kan me niks schelen waar je heengaat. Als je maar iets voor jezelf gaat doen en hier om vijf uur terug bent.’
‘En dan krijg ik Karmelkorn van je.’
‘Ik heb je vijf dollar gegeven. Koop je eigen Karmelkorn.’
‘Je zei vijf dollar én Karmelkorn.’
‘Ja best, wat kan mij het ook schelen. Als je hier om vijf uur terug bent dan krijg je je geweldige Karmelkorn. Maar niet als je bij me in de buurt blijft rondhangen. Dat was de afspraak, weet je nog?’
‘Waarom ben je zo boos op me?’
‘Ik wil gewoon niet met een báby optrekken. Is dat nou echt zo moeilijk te begrijpen?’
Ze begaf zich richting Sears, het stuk van het winkelcentrum waarin de Harmony Hut en Singer zaten. Heather dacht erover haar te volgen, ook al zou dat betekenen dat ze geen Karmelkorn kreeg. Sunny had geen recht om haar voor baby uit te maken. Sunny was de huilebalk, zij moest altijd om de kleinste dingen al huilen. Heather was geen baby.
Ooit had Heather het geweldig gevonden om de baby te zijn, had ze zich erin gezwelgd. En toen Heather bijna vier was en haar moeder zwanger was geraakt, hadden ze het over ‘de baby’ hadden gehad en dat had haar dwarsgezeten. ‘Ik ben de baby,’ had ze hysterisch gezegd, met een vinger midden tegen haar borst gedrukt. ‘Heather is de baby.’ Alsof er maar ruimte was voor een baby in hun gezin, in de hele wereld.
Dat was voorgevallen toen ze naar Algonquin Lane verhuisden, naar het huis waarin iedereen zijn eigen slaapkamer kreeg. Jong als ze was, herkende Heather op dat moment al dat het om omkoping ging: je krijgt je eigen slaapkamer, maar dan ben je niet langer de baby. Het huis was gigantisch vergeleken met hun appartement. Groot genoeg om ervoor te zorgen dat drie kinderen hun eigen kamer konden hebben. Op een of andere manier voelde Heather zich hierdoor beter. Zo zou zelfs de nieuwe baby niet altijd het kleintje blijven. En Heather mocht als tweede kiezen welke kamer ze wilde. Ze dacht dat ze eerste keus zou krijgen, aangezien ze haar status als jongste zou kwijtraken, maar haar ouders legden haar uit dat Sunny doordat ze ouder was korter in haar kamer zou zitten voor ze zou gaan studeren en dat ze daarom de eerste keus hoorde te hebben. Als Heather de kamer die Sunny koos heel graag wilde dan kon ze er nog drie jaar in, voor het overgrote deel van haar middelbare schooltijd. Zelfs met haar vier, bijna vijf jaar, verzette Heather zich tegen die logica, maar ze beschikte nog niet over de woorden om de discussie aan te gaan en met woedeuitbarstingen maakte ze geen indruk op haar ouders. Dat was ook precies wat haar moeder zei als ze het probeerde: ‘Ik ben hier niet van onder de indruk, Heather.’ Haar vader zei: ‘Ik reageer niet op zulk gedrag.’ Maar Heather had niet het idee dat hij op enig gedrag reageerde. Kijk maar naar Sunny. Zij volgde hun regels, ordende haar argumenten en presenteerde ze keurig, en kreeg toch bijna nooit wat ze wilde. Heather was veel geniepiger, en ze kreeg meestal wel haar zin. Het lukte haar zelfs om de benjamin te blijven, hoewel dat niet te maken had met wat ze zelf deed. Later zou blijken dat de baby gewoonweg niet sterk genoeg was om buiten hun moeders buik te blijven leven.
Toen de baby doodging had hun vader het belangrijk gevonden om Heather en Sunny precies uit te leggen wat een miskraam was. Om dat te kunnen doen moest hij hun eerst uitleggen hoe de baby eerst in hun moeder terecht was gekomen. Tot hun grote ontsteltenis had hij de echte woorden gebruikt: penis, vagina, baarmoeder.
‘Waarom vond mama het goed dat je dat deed?’ had Sunny willen weten.
‘Omdat baby's zo nu eenmaal worden gemaakt. En trouwens, het is een fijn gevoel. Als je volwassen bent,’ had haar vader toegevoegd. ‘Als je volwassen bent dan voelt het goed om het te doen, zelfs als je er geen baby mee maakt. Het is iets heiligs, een manier om te laten zien dat je van iemand houdt.’
‘Maar er komt ook plas uit. Misschien heb je wel in haar geplast.’
‘Urine, Sunny. En de penis weet dat hij dat niet moet doen als hij in een vrouw zit.’
‘Hoe dan?’
Hun vader begon uit te leggen hoe een penis groeit als hij een baby wil maken, dat er een tweede soort vloeistof vol met zaad in zit dat sperma wordt genoemd, totdat Sunny haar handen voor haar oren sloeg en zei: ‘Getver, ik wil het niet weten. Wat als hij in de war raakt? Misschien komt er toch wel plas uit.’
‘Hoe groot wordt het?’ wilde Heather weten. Haar vader had zijn handen uitgehouden, als een man die de maat van een vis die hij heeft gevangen aangeeft, maar ze geloofde hem niet.
Aangezien ze al precies wist hoe je een baby maakte toen ze op de kleuterschool kwam, was Heather toen ze naar Dickey Hill ging verbaasd dat er pas seksuele voorlichting werd gegeven in de brugklas en dat er zo zwaar aan werd getild dat er toestemmingsbriefjes van de ouders werden gevraagd. Toch schepte ze niet op over wat ze wist en legde ze er geen nadruk op. (Dat was nog zoiets wat Sunny nooit echt begreep, dat het goed was om dingen voor je te houden, om niet alles tegelijk te verklappen. Niemand houdt van bluffers.)