De jongens uit de buurt, onverschillig voor de moeite die de maker van het bushokje zich had getroost, hadden met krijt en spuitbussen grove graffititeksten op de muren gekalkt. Iemand had na hen geprobeerd het ergste te verwijderen, maar een aantal vloeken en karaktermoorden waren achtergebleven. Heather in-specteerde ze plechtig.
‘Vallen ze je…’ begon ze.
‘Nee,’ zei Sunny snel. ‘Ze laten me met rust.’
‘O.’ Heather klonk alsof ze bijna medelijden had met Sunny.
‘Ze mogen me niet vanwege die ruzie, de kinderen uit de bus.’
‘Maar ze wonen hier helemaal niet,’ zei Heather. ‘Die graffiti komt van de mensen die hier wonen, toch?’
‘Ik ben de enige die naar Rock Glen gaat. De anderen zijn allemaal veel ouder of jonger. Dat was het probleem, weet je nog? “Wij hadden het recht, zij hadden de macht.” De meerderheid bepaalt.’
Verveeld door dit familieverhaal waar ze zelf geen deel van uitmaakte, zat Heather op het bankje, opende haar tasje en bekeek neuriënd de inhoud. De bus zou pas over een kwartier komen, maar Sunny wilde niet het risico lopen dat ze hem zou missen.
De ruzie om de schoolbusroute was Sunny's eerste ervaring met grove onrechtvaardigheid geweest, een lesje over hoe geld het van principes kan winnen. De meeste leerlingen uit Sunny's bus woonde in de buurt van Forest Park Avenue, helemaal aan de andere kant van Garrison Boulevard. Maar volgens het plan voor vrije schoolkeuze van de stad konden ze ervoor kiezen om Sunny naar elk mogelijke school te laten gaan en ze hadden ervoor gekozen om de zwarte school die het dichtstbij was aan zich voorbij laten gaan en in plaats daarvan gekozen voor het nog altijd vrijwel geheel blanke Rock Glen, aan de zuidwestelijke kant van de stad. Er was een particuliere busdienst opgezet, waarvoor de ouders samen betaalden. Sunny's halte, het kleine afdakje aan Forest Park Avenue, was iedere ochtend de laatste halte en iedere middag de eerste. Twee jaar lang had dit alle betrokkenen de meest logische route geleken. En toen ineens niet meer.
Afgelopen zomer begonnen de ouders die aan het uiteinde van de route woonden te mopperen dat hun kinderen veel minder lang in de bus zouden zitten als de bus niet aan de zuidkant van Forest Avenue hoefde te stoppen voor Sunny. Of, zoals ze haar noemde, ‘voor die ene’. Als in ‘die ene scholier’. Of: ‘Waarom moet die ene scholier zoveel ongemak voor de rest opleveren?’ Ze dreigden een andere busmaatschappij te zoeken, zodat dit bedrijf alleen ‘die ene’ zou overhouden, waardoor de kosten van het traject nooit zouden worden gedekt. Sunny's ouders waren geschokt, maar ze konden er niets aan doen. Als ze de busdienst wilden blijven gebruiken – die voor hen essentieel was aangezien ze allebei werkten – dan moesten ze instemmen met een compromis. Op de terugweg zou de route worden omgedraaid. En dus zag Sunny elke middag haar eigen blok voorbijzoeven terwijl de bus naar het begin van de route reed en de scholieren in omgekeerde volgorde thuisbracht en zo weer terugreed naar Forest Park Avenue. Aangezien hun families de strijd gewonnen hadden zouden de andere scholieren dankbaar moeten zijn, maar Sunny ontdekte dat het zo niet werkte. Ze mochten haar nog minder dan ooit omdat hun ouders haar ouders ronduit voor racisten hadden uitgemaakt. ‘New Leaguer,’ siste een van de grotere jongens naar haar. ‘Jij en je ouders zijn New Leaguers.’ Ze had geen idee wat dat betekende, maar het klonk doodeng.
Anders dan met Mercer Transportation, viel er met het reguliere openbaar vervoer niet te spotten. Als het je vijfentwintig minuten kostte om met tussenstops naar Security Square te reizen, dan kostte het ook vijfentwintig minuten om weer thuis te komen. De MTA-buscentrale was ‘egalitair’, een woord dat ze van haar vader had overgenomen en extra mooi vond omdat het haar deed denken aan The Three Musketeers met Michael York. Als Sunny volgend jaar Western High School ging, dan was het de bedoeling om met MTA te reizen, met de gratis bonnen die iedere maand aan scholieren werden uitgedeeld. Om zich hier vast op voor te bereiden hadden haar ouders Sunny toegestaan om alvast te oefenen met de busritjes naar het centrum, naar Howard Street en naar de grote warenhuizen. En zo had ze beredeneerd dat ze best de bus naar Security Square kon nemen zonder het aan iemand te vertellen. Sunny vond de bus nemen de gewoonste zaak van de wereld.
Maar Heather, die nog nooit de bus ergens naartoe had genomen, stuiterde op het houten bankje van opwinding, haar ene hand om haar busgeld geklemd, de andere door de hengels van haar nieuwe tasje gestoken. Sunny had ook een tasje uit de winkel van haar vader, eentje van macramé, maar in tegenstelling tot wat de andere kinderen aannamen, kregen ze zulke spullen niet gratis. Als het geen cadeautje was, zoals Heathers tasje, dan moesten ze de voile verkoopprijs betalen, aangezien de ‘marges’ volgens haar vader geen weggevertjes toelieten. Marges deden Sunny altijd denken aan haar typecursus, die ze hopeloos verknalde. Haar probleem was dat ze verschrikkelijk laag scoorde als ze op tijd getoetst werd, waarbij ze zoveel vergissingen maakte dat ze op een negatief aantal woorden per minuut uitkwam. Als de tijd niet werd bijgehouden dan kon ze heel goed typen.