Jeff begon ongeduldig te worden. Meestal was ze snel, bijna te snel, maar vandaag kon ze haar gedachtes niet van zich af zetten. En hoewel Jeff over het algemeen beleefd was, zou hij het uiteindelijk opgeven en voor zijn eigen genot kiezen als ze niet snel klaarkwam. Ze richtte zich op dat ene deel van zichzelf, paste haar bewegingen aan zijn mond aan, sloot beter op hem aan, en al gauw voelde ze het. Haar orgasmes met Jeff waren als die Memorex-reclame met Ella Fitzgerald: het was alsof ze reageerde op een toon die zo hoog was dat ze bleef trillen tot ze uiteindelijk brak. Daarna was er niets meer met haar aan te vangen en kon ze zich nauwelijks nog bewegen, maar daar was Jeff wel aan gewend. Hij schikte haar ledematen onder zich als die van een lappenpop en drong ruw bij haar binnen tot ook hij aan zijn trekken was gekomen.
Wat nu? Normaal gesproken trokken ze hun kleren gewoon weer aan – voorzover ze ze ooit helemaal uit trokken – en gingen weer naar hun werk of naar huis, of zoiets. Jeff haalde de fles wijn uit de plastic ijsemmer. ‘Geen opener,’ zei hij, geamuseerd door zijn eigen fout. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, brak hij de hals van de fles op de wasbak in de badkamer, schonk de waterglazen vol en pikte er een paar stukjes uit.
‘Ik vind het lekker om je in bed te naaien,’ zei Jeff.
‘Onze eerste keer was in een bed,’ zei Miriam.
‘Die telde niet.’
Waarom niet, vroeg ze zich af, maar ze zei het niet hardop. Hun eerste keer was in het huis van een cliënt geweest. Het feit dat ze misbruik hadden gemaakt van de ruimte die hun was toevertrouwd had veel schokkender geleken dan het daadwerkelijke overspel. Toen Jeff haar vroeg of ze meeging naar een nieuw huis, had ze geweten dat ze seks zouden hebben, maar ze deed of haar neus bloedde. Vrouwen bepalen altijd het tempo, was Miriam altijd eufemistisch verteld door haar moeder als ze probeerde achter de reden van Miriams inzinking probeerde te komen. Miriam liet het altijd graag lijken alsof Jeff alles had bepaald, zo makkelijk als hij haar lichaam manipuleerde in bed. Bij Jeff voelde Miriam zich vederlicht, bijna alsof ze weer hetzelfde lichaam had als toen ze nog een meisje was. Naarmate ze ouder werd, was ze niet aangekomen, maar was ze wel wat dikker geworden, iets wat ze had kunnen negeren tot haar de figuurtjes van haar eigen dochters waren opgevallen, zo onmogelijk smal en met zulke slanke heupen. Ze zagen er allebei uit alsof je ze bij hun middel in tweeën kon breken.
‘Wat nu?’ vroeg ze.
‘Nu, als in hier en nu? Of als in morgen en volgende week en volgende maand?’
Ze wist het niet zeker. ‘Allebei.’
‘We gaat het hier en nu doen. Misschien wel twee keer, als we boffen. Morgen, als je in de kerk zit en Jezus’ zogenaamde wederopstanding erkent…’
‘Ik ga niet naar de kerk.’
‘Ik dacht…’
‘Hij heeft niet van me gevraagd me te bekeren. Hij heeft me alleen verteld dat hij de meisjes niet binnen een georganiseerde religie wilde opvoeden en dat hij ze niet wilde blootstellen aan meer dan de meest wereldlijke tradities. Kerstbomen, paaseieren.’
Ze had een ongeschreven regel gebroken door over haar kinderen te beginnen en het gesprek viel ongemakkelijk stil. Miriam wist niet hoe ze over het onderwerp moest beginnen waar ze het eigenlijk over wilde hebben. Hoe maken we hier een einde aan? Als we dit alleen doen omdat de seks fijn is, zal er dan misschien een moment komen dat het niet langer fijn gemakkelijk en wederzijds isl Zal ik naar je verlangen als je verder gaat met iemand anders? Of vice versa? Hoe beëindig je een affaire?
De hunne eindigde op dat moment, zou Miriam zich later realiseren, op een banale en catastrofale manier. Misschien was het altijd wel al zo geweest. Toen er een grote paddenstoelvormige wolk boven Hiroshima oprees, werden sommigen van degenen die door de straten renden, geschokt en verbrand, uit bedden gewekt die niet de hunne waren, op plekken waar ze niet hoorden te zijn. Tsunamies overspoelden clandestiene minnaars en vreemdgangers werden op transport naar Auschwitz gezet, maar niet om die specifieke reden.
Dit was haar erfenis, dit was het ‘ervoor’, het moment waar ze keer op keer naar terug zou gaan. Als Miriam probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het laatst gelukkig was geweest, kon ze niet meer terughalen dan een lauwig glas Gallo-wijn met stukjes glas erin en een stoffige Fifth Avenue-reep die eigenlijk behoorlijk oud was.
8
Het bushokje aan Forest Park Avenue was een meer dan vertrouwde plek voor Sunny, al bijna drie jaar een onderdeel van haar schooldag, maar vanmiddag keek ze ernaar alsof ze het voor de eerste keer zag. Hoewel het eenvoudig doel had – de buspassagiers weliswaar niet uit de kou, maar in ieder geval wel uit de regen houden – had iemand toch de moeite genomen om een aantal niet-essentiële decoraties toe te voegen, zodat het hokje bijna aantrekkelijk leek. Het afdakje was lichtgroen, een tint die hun moeder had willen gebruiken voor de dakrand als hun vader niet had gezegd dat het te donker was. Aangezien hun vader de artistiekeling van hun gezin was, won hij dit soort discussies altijd. Het vaal beige bakstenen muurtje hadden een ruwe structuur en het houten bankje had dezelfde kleur als het afdakje.