Jeff draaide haar om, plaatste haar voeten op de grond en legde haar handen op het netjes opgemaakte bed, vouwde zijn vingers om de hare en ging van achteren bij haar naar binnen. Dit was niets nieuws voor Miriam – ook Dave bestudeerde de Kama Sutra trouw – maar door Jeffs stilzwijgen en directheid voelde het als iets nieuws. Volgens Dave was het fysiek onmogelijk voor haar -ja, Dave bleef haar eindeloos uitleggen hoe ze zelf anatomisch in elkaar stak – om in deze positie klaar te komen, maar als ze met Jeff was gebeurde het toch regelmatig. Maar nog niet, nu nog niet. Met nog een hele middag te gaan in hun motelkamer deden ze het rustig aan. Dat probeerden ze in ieder geval.
Miriam had nooit gedacht aan een affaire toen ze de werkende wereld betrad, zelfs niet aan een kantoorflirt. Dat wist ze heel zeker. Seks was niet belangrijk voor Miriam, of dat had ze althans beredeneerd toen ze besloten met Dave te trouwen. Haar seksuele ervaring was vrij beperkt, zoals haar was opgelegd door de normen van haar tijd. En niet alleen door de normen, maar ook door wat ze ermee op het spel zette. Anticonceptie was nog allesbehalve onfeilbaar en het was lastig om eraan te komen als alleenstaand meisje. Toch was Miriam geen maagd meer toen ze Dave had ontmoet. Jezus, nee, ze was tweeëntwintig en ze was ooit zes maanden verloofd geweest met haar studentenlief, met wie ze geweldige seks had gehad. Waanzinnig, zo noemden ze dat tegenwoordig, maar Miriam was pas waanzinnig geworden toen haar verloofde ineens z'n biezen pakte en zonder bevredigende verklaring vertrok, waarmee hij haar moeders onheilspellende waarschuwingen over koeien en gratis melk waarmaakte.
Een zenuwinzinking hadden ze het genoemd, en Miriam had het een geweldige term gevonden. Het was alsof haar zenuwen niet langer functioneerden. Ze was verkrampt en van slag; al haar lichaamsfuncties – slapen, eten, schijten – gedroegen zich onvoorspelbaar. De ene week sliep ze soms niet meer dan vier uur en at ze helemaal niets. De week erna stond ze dan alleen op uit bed om zich tegoed te doen aan vreemd eten, de voorkeuren van een zwangere vrouw – rauw browniedeeg, zachtgekookte eieren met ijs, wortels met stroop. Ze was van school gegaan en terugverhuisd naar Ottawa, waar haar ouders haar problemen bezagen als een direct gevolg van haar nieuwste flirt – niet met haar studievriend, die ze best geschikt hadden gevonden, maar met de Verenigde Staten zelf. Ze waren het er niet mee eens geweest dat Miriam erop had gestaan om in Amerika te gaan studeren. Misschien vermoedden ze dat dit de eerste stap in een plan was om Canada voorgoed te verlaten, en daarmee ook hen.
Jeff duwde Miriams hele lichaam op het bed. Hij had nog geen woord gezegd sinds ‘Het zal even duren voor hij goed koud is’ en hij had zelfs nauwelijks gekreund. Nu draaide hij haar weer om, zo gemakkelijk alsof hij een pannenkoek omdraaide, en hij begroef zijn gezicht tussen haar benen. Miriam voelde zich hier nogal zelfbewust bij, nog iets waar ze Dave de schuld van gaf. ‘Jij bent toch joods? Ik bedoel, ik weet dat je je geloof verder niet belijdt, maar dat is je afkomst, toch?’ Gechoqueerd als ze was, had ze slechts kunnen knikken. ‘Nou, die mikvah is wel zinnig. Er is van alles aan jouw geloof wat me niet bevalt, maar die grondige reiniging na de menstruatie kan absoluut geen kwaad.’
Dave had af en toe antisemitische neigingen, hoewel hij altijd benadrukte dat zijn oordelen gebaseerd waren op klassenverschillen, niet op religie, een reactie op de rijke buurt waar hij het enige arme kind was geweest. Miriam had nooit melkbaden genomen, maar een poosje was ze wel grootinkoper van sprays en douches geweest. Tot ze een artikel had gelezen waarin stond dat die hele industrie onzin was, een oplossing die was ontwikkeld voor een probleem dat niet bestond. Toch had ze nooit van het gevoel af kunnen komen dat ze eeuwig naar bloed smaakte, roestig en metaalachtig. Als dat echt zo was, dan kon het Jeff duidelijk niets schelen. Jeff, die heel toevallig voor alles stond waar Dave een hekel aan had – hij was een rijke jood uit Pikesville met een lidmaatschap bij de Rotary, een blufferig huis en drie verwende rotkinderen. En Miriam verviel hierbij niet in stereotypes. Ze had de kinderen op kantoor ontmoet en ze waren afschuwelijk. Maar ze had Jeff niet uitgekozen omdat hij zo netjes alles omvatte waar Dave een weerzin tegen had. Ze had hem gekozen, voorzover zo'n beslissing ooit echt een keuze is, omdat hij er nu eenmaal was en haar wilde, en omdat ze het zo fijn vond dat iemand haar wilde dat ze geen idee had hoe ze daar nee tegen moest zeggen.
Het was link om vandaag of te spreken. Hun echtgenoten waren niet op hun achterhoofden gevallen. Althans, die van haar niet. Morgen, als Dave de zondageditie van de krant leest, zal hij misschien de sectie met open huis-aankondigingen voor de dag erna zien, en zich gezien het feit dat het Pasen is afvragen waarom Miriam aanwezig moest zijn op kantoor in een weekend waarin er niets te doen was. De hele affaire was link omdat Miriam noch Jeff een einde aan hun huwelijk wilde maken of hun leven overhoop wilde gooien. Nou ja, Jeff in ieder geval niet. Miriam wist niet echt meer wat ze wilde of waar ze mee bezig was.