Dertig jaar, wilde Sunny zeggen. Dertig jaar en een olievlek op de snelweg.
In plaats daarvan koos ze voor een eenvoudiger antwoord, iets waarvan ze wist dat haar moeder zou begrijpen, een behoefte die haar moeder, die iedere moeder kon vervullen. Net als Max uit Max en de maximonsters, was ze het tumult zat geraakt, naar huis was gevaren en had ze haar wolvenpak uitgetrokken. Ze wilde op een plek zijn waar iemand van haar hield, ook al was ze ervan overtuigd dat ze het recht op onverdeelde toewijding allang had verspeeld.
‘Ik heb inderdaad wel honger,’ zei ze. ‘In het vliegtuig krijg je tegenwoordig geen behoorlijke maaltijden meer, niet als je economy vliegt tenminste, hoewel… Eigenlijk heb ik al niet meer in een vliegtuig gezeten sinds ik met jou naar Ottawa ging, toen ik nog klein was.’ Er flitste een herinnering voorbij aan Heather en zichzelf, allebei in hetzelfde jurkje. Sunny snaaide een handvol M&M's uit het zakje dat ze samen deelden, Heather gedroeg zich onberispelijk en pietluttig als altijd. Samen zouden ze voor altijd de vrouwelijke versies van Goofus en Gallant blijven. Heather had zelfs doorgehad dat Tony een engerd was, de eerste keer dat ze hem zag. Met haar elf, bijna twaalf jaar, was ze al een stuk wijzer dan haar grote zus van vijftien geweest. ‘Zullen we ergens gaan eten?’
De twee vrouwen haakten hun armen in elkaar en liepen naar buiten, de helle, chaotische straat op, waar Javier moest schreeuwen om boven een passerende bus uit te komen. Sunny had geen idee wat hij zei, maar uit zijn uitgebreide gebaren maakte ze op dat Javier leek te benadrukken hoeveel ze op elkaar leken, hoe mooi ze waren, moeder en dochter, eindelijk samen. Hij legde zijn vingers in elkaar, een pantomime van hun verbondenheid.
Ze ontmoette zijn blik, niet langer bang voor zijn gezicht nu ze wist waar het gat zat, wat er miste. Kon ze de wereld maar zo gemakkelijk laten zien wat er in háár miste. Wie zou zijn blik afwenden van haar gezicht, wie zou er niet in staat zijn haar recht aan te kijken?
‘Gracias,’ zei ze, zich het belangrijkste woord herinnerend dat je maar te horen kunt krijgen, het woord dat zo belangrijk was geweest, zelfs toen het vals en onterecht en volledig verkeerd was. Door te doen alsof ze Heather was, was Sunny erin geslaagd om Heather weer tot leven te brengen, compleet met haar gekmakende zelfvertrouwen, en dat was het enige waar ze nooit spijt van kon krijgen. Van alle mensen die ze ooit was geweest en ooit zou zijn was Heather Bethany haar favoriet. ‘Gracias, Javier.’