‘Inderdaad,’ zei hij, alsof niemand dat ooit eerder had opgemerkt, alsof zijn twee ex-vrouwen hem dat niet om de haverklap hadden toegeroepen.
Toen gingen haar ogen open. Ze waren een levendig soort blauw, eigenlijk niet besteed aan een blondine. Een brunette met blauwe ogen, dat vond hij ideaal, licht en donker samen.
‘Jij ziet er niet uit als een baby,’ zei ze. Anders dan die van Gloria bevatte haar stem geen enkel spoor van geflirt. Zo speelde ze haar spel niet. ‘Best grappig, ik had heel even een visioen van dat stripfiguur, die reusachtige baby die een luier en een klein petje draagt.’
‘Baby Huey,’ zei hij.
‘Ja. Was dat een eend? Of een kip? Of een echte baby?’
‘Een kip, geloof ik.’ Misschien moesten ze de neuroloog er toch even bij halen.
‘U hebt iemand verteld dat u meer afweet van een oude moordzaak hier in Baltimore County. Daarover moet ik met u praten.’
‘Het begon in het district Baltimore. En het eindigde… Eigenlijk weet ik niet echt waar het eindigde. Ik weet niet of het überhaupt wel is geëindigd.’
‘U bedoelt dat iemand begonnen is iemand te vermoorden in Baltimore County en het ergens anders heeft afgemaakt?’
‘Ik weet het niet zeker. Uiteindelijk… Nou, ja, niet uiteindelijk, maar toen alle nare dingen gebeurden. Maar toen wist ik al niet meer waar we waren.’
‘Als u me nu eens gewoon uw verhaal vertelt en de rest aan mij overlaat…’
Ze richtte zich tot Gloria. ‘Weten mensen… Ik bedoel: zijn we bekend? Nog steeds?’
‘Wie hier vandaan komt, weet het nog wel,’ zei de oude hagedis in een vriendelijkere stem dan ze meestal gebruikte. Viel ze op haar? Was dat de reden waarom ze bereid was een zaak aan te nemen die haar geen geld zou opleveren? Het was al lastig genoeg om te begrijpen waarom een man op een bepaalde vrouw valt, laat staan hoe dat bij vrouwen gaat, en voorzover Infante kon beoordelen was Gloria daar niet sentimenteel genoeg voor. ‘Misschien niet de naam, maar als ze horen wat er is gebeurd, dan weten ze het wel. Maar rechercheur Infante komt hier niet vandaan.’
‘Wat heeft het dan voor zin om met hem te praten?’ Ze sloot haar ogen en leunde achterover in haar kussen. Gloria gaf daadwerkelijk een gegeneerde ik-kan-er-ook-niets-aan-doen-achtige schokschouder. Infante had haar nog nooit zo vriendelijk tegen een cliënt zien doen, zo zorgzaam. Gloria zorgde goed voor de mensen die ze vertegenwoordigde, maar ze stond er wel op de touwtjes in handen te hebben. Nu was ze ineens vol respect en wenkte ze hem dat hij haar naar de gang moest volgen Hij schudde zijn hoofd en gaf niet toe.
‘Vertel jij het maar,’ zei hij tegen Gloria.
‘In april 1975 verlieten twee zusjes hun ouderlijk huis om naar het Security Square-winkelcentrum te gaan. Sunny en Heather Bethany. Ze zijn nooit meer gezien. En het was in deze zaak niet zo dat ze vermist waren en dat de politie wel een vermoeden had wat er was gebeurd maar niets kon bewijzen. Niet zoals in de zaak-Powers.’
Powers was een tientallen jaren oude moord, waarbij een jonge vrouw van de aardbodem was verdwenen, maar waarbij niemand eraan twijfelde dat haar vervreemde echtgenoot de oorzaak van haar verdwijning was. Ze konden het gewoonweg niet bewijzen. De algehele opvatting was dat de man iemand moest hebben ingehuurd en mazzel had gehad dat hij de meest gesloten, meest loyale huurmoordenaar ooit had gevonden, iemand die nooit reden had gehad om informatie te verkopen. Iemand die nooit werd gepakt, die nooit in een dronken bui tegen een vriendinnetje had opgeschept: Jep, dat heb ik gedaan.
‘Dus ze weet wat er is gebeurd?’
‘Ik hoor je wel hoor,’ zei de vrouw in het bed. ‘Ik zit hier ook.’
‘Luister, het staat je vrij om mee te doen aan het gesprek als het je belieft,’ zei Infante. Was het mogelijk om iemand een geïrriteerde blik toe te werpen met gesloten ogen? Haar uitdrukking veranderde subtiel, alsof ze een chagrijnige tiener was die alleen maar door haar vader en moeder met rust wilde worden gelaten, maar ze zei verder niets meer.
‘Er leken in het begin wat aanwijzingen te zijn. Een poging om losgeld op te eisen. Een aantal van wie we vandaag de dag zouden vinden dat ze interessant zijn. Maar het leverde verder niets op. Vrijwel geen bewijs…’
‘Sunny was een afkorting van Sunshine,’ zei de vrouw in het bed. ‘Dat vond ze verschrikkelijk.’ Ze begon te huilen, maar leek dat zelf niet te merken; ze lag gewoon in bed en liet de tranen van haar gezicht vallen. Infante probeerde nog steeds het plaatje in te vullen. Dertig jaar geleden, twee zusjes. Hoe jong? Dat had Gloria niet verteld. Maar ze moesten wel jong zijn geweest, jong genoeg om uit te sluiten dat ze waren weggelopen en aan te nemen dat ze waren vermoord. Twee. Wie neemt er nu twee slachtoffers mee? Dat leek hem bijzonder ambitieus en gedoemd om te mislukken. Suggereert het wegnemen van twee zusjes niet iets persoonlijks, een wrok tegen de familie?