Twee weken later bracht de politie van Baltimore bericht naar buiten dat de botten van Heather Bethany door lijkhonden waren gelokaliseerd in Glen Rock, Pennsylvania. Dit was ronduit een leugen, en Lenhardt vond het amusant om te zien hoe makkelijk de verslaggevers en het publiek het verhaal slikte: lijkhonden die botten van dertig jaar oud vonden. Botten die snel en automatisch werden geïdentificeerd, alsof er totaal geen achterstanden waren bij DNA-onderzoek, alsof de theoretische mogelijkheden van de wetenschap de dagelijkse realiteit van overbelastte democratie en beknibbelde staatsbudgetten kon doorbreken. Ze zeiden dat ze erin waren geslaagd de plek waar het lijk was begraven terug te vinden met informatie die in vertrouwen door een informant was geleverd. Technisch gezien was dit waar, als je Cameron Heinz tenminste als een informant zag, als iemand anders dan Sunny Bethany. De politie had vastgesteld dat Tony Dunham haar moordenaar was en dat zijn ouders doelbewust een samenzwering waren aangegaan om zijn misdaad te verbergen en het overlevende zusje, Sunny, te gijzelen. Ze was op een zeker moment bij de familie weggevlucht en leefde nog, onder een andere naam. Via haar advocaat, Gloria Bustamante, verzocht Sunny de pers om haar privacy te respecteren, haar de anonimiteit te gunnen die ieder ander slachtoffer van seksueel misbruik ook kreeg. Ze had er geen behoefte aan om te praten over wat er was gebeurd. En haar cliënt woonde trouwens toch in het buitenland, zei Gloria, die het heerlijk vond om journalisten te woord te staan, evenals haar enige nog levende familielid, haar moeder.
‘Dat is waar,’ zou Lenhardt later tegen Infante zeggen. ‘Reston, Virginia lijkt verdomme wel het buitenland als je het mij vraagt. Ben je daar wel eens geweest, met al die kantoorparkjes en al die hoogbouw? Iedereen zou daar kunnen verdwijnen.’
‘Iedereen kan overal naartoe verdwijnen,’ zei Infante.
Tenslotte was dat precies wat Sunny Bethany had gedaan; meer dan twintig jaar was ze opgegaan in een leerling op een parochieschooltje, in een verkoopster bij Swiss Colony, in een systeembeheerder bij een kleine krant, in een IT'er bij een groot softwarebedrijf. Als een vogel die in een verlaten nest trok, had ze de levens geleefd van meisjes die allang dood waren, erop rekenend dat niemand haar zou zien, en de wereld had haar dat privilege maar al te graag gegund. Ze was opzettelijk een van die anonieme vrouwen die iedere dag door straten en winkelcentra en kantoorgebouwen stroomden, aantrekkelijk genoeg waren en beslist de moeite om nog eens een extra blik toe te werpen, maar die iedere vorm van aandacht probeerden te vermeiden. Had Infante, kampioen vrouwen inschatten, haar in een van haar vermommingen kunnen ontdekken? Waarschijnlijk niet. Maar nu hij de moeite nam om te kijken, goed te kijken, realiseerde hij zich dat Sunny's gezicht opmerkelijk dicht lag bij de computerfoto van hoe Sunny Bethany er op leeftijd uit had moeten zien, hoewel de voorspelling er wat betreft de rimpels een beetje naast had gezeten toen er kraaienpootjes en diepe rimpels aan beide kanten van haar mond waren toegevoegd. Ze had wel voor vijf of zelfs tien jaar jonger door kunnen gaan als ze haar best had gedaan. Maar ze had het bij maar drie jaar gelaten.
Typerend, dacht Infante, terwijl hij het venster met de gelijkenissen van de twee zusjes afsloot; Sunny Bethany heeft geen lachrimpeltjes.
DEEL X
Swadhayaya
De vijfde en laatste stap van het Vijfvoudig Pad,
swadhayaya, is bevrijding door zelfkennis:
Wie ben ik? Waarom ben ik hier
– Bewerking van verschillende leren over de Agnihotra
42
Het moment waarop Kevin Infante de drempel naar Nancy Porters vakantiefeestje overstapte, wist hij dat er een koppelpoging achterzat. Hij zag de arme dame al vanuit de verte: een brunette in een rode jurk, die nadrukkelijk niet naar de deur keek. Ze was best mooi. Sterker nog, eigenlijk was ze prachtig, maar dan op de manier waarop een vrouw een andere vrouw mooi vond: slank figuur, heldere ogen, dik haar. Daardoor wist hij het. Ze was door Nancy uitgezocht en hij moest toegeven dat ze een goede smaak had. Toch had hij een hekel aan koppelpogingen, zelfs als het ging om het soort van zet-ze-maar-bij-el-kaar-dan-zien-we-wel-wat-er-gebeurd, omdat het leek te suggereren dat hij zelf geen vrouw kon vinden of dat hij steeds de verkeerde uitzocht.
En wat als het laatste de waarheid was? Hij was een grote jongen. Nancy moest hem gewoon overlaten aan zijn eigen middelen.
Hij speurde de kamer af, op zoek naar een gesprek waarin hij zichzelf kon verliezen, waardoor hij lastiger te benaderen zou zijn. Bij dit soort feestjes had het geen zin om te proberen de gastvrouw lastig te vallen. Nancy rende heen en weer tussen de keuken en de eetkamer om schalen bij te vullen en meer voedsel op de buffettafel neer te zetten. Lenhardt had zich nog niet vertoond en Nancy's echtgenoot was nooit zo dol op Infante geweest, maar dat was waarschijnlijk bij iedere man het geval geweest die uren samen met zijn vrouw doorbracht, zelfs al waren het volslagen onschuldige omstandigheden. Terwijl hij zocht en zocht en zocht, en voelde hoe de brunette dichterbij kwam, vielen Infantes ogen op een bekend gezicht, hoewel hij even een moment nodig had om de vrouw te plaatsen; rond gezicht, aangenaam. Kay hoe-heette-ze-ook-alweer, die maatschappelijk werker.