Het had bijna drie dagen gekost, maar met de methodes die Stan Dunham haar ooit had geleerd vond ze een nieuwe naam voor Penelope en regelde ze de documenten die ze nodig had om een nieuw leven voor haar te creëren. Ze had ook vijfduizend dollar van haar spaarrekening gehaald en dat bedrag aan Penelope gegeven, die toen een vlucht naar Seattle had geboekt bij BaltimoreWashington International. Ze had Penelope gesmeekt om een andere vlucht te nemen, eentje vanuit Dulles of National, maar Penelope was enthousiast over Southwest. ‘Je spaart heel snel genoeg punten voor gratis tickets.
En dus was Sunny voor het eerst in bijna vijfentwintig jaar de Potomac overgestoken en had ze koers gezet richting Maryland en daarna naar de parkeerplaats bij het vliegveld van Baltimore en Washington. ‘Je mag de auto houden, als je wilt,’ zei Penelope, maar Sunny kon het zich niet voorstellen om dat te doen. Hoe kon ze die oude rammelbak vol stickers met NorthCarolina erop verklaren? Ze was van plan om hem bij het vliegveld te parkeren en dan de trein naar Washington DC te nemen en de metro voor het laatste stuk naar huis. Maar nu ze al zo dicht bij huis was, zag ze niet in wat het voor kwaad kon om nog een paar kilometer naar het noorden te rijden en daarna om te draaien. Terwijl ze dichter bij de Route 70 kwam, dacht ze over een bezoek aan Stan, iets wat ze nooit had gedurfd, ongeacht hoe ziek hij werd, want een bezoek betekende dat ze zich moest inschrijven en dat ze sporen zou nalaten. Maar Penelope zei dat het heel slecht met hem ging, dat hij dement was en niet lang meer te leven had. Als ze niet om een identiteitsbewijs vroegen dan kon ze een valse naam opgeven. En misschien kon ze door Algonquin Lane rijden om te zien of het echt het gekoesterde huis uit haar dromen was, of gewoon een gammele boerderij in een niet bepaald geweldige uithoek van Baltimore.
En toen was de auto weggegleden, was haar leven weggeglipt, en had ze in de paniek en de verwarring een begin gemaakt met het vertellen van de waarheid, iets waar ze onmiddellijk spijt van had: ‘Ik ben een van de meisjes Bethany.’ Als ze hen alle andere dingen zou vertellen dan zouden ze Tony terughalen en haar tegenover de wereld laten toegeven dat de dood van haar zus haar schuld was. Trouwens, wat voor leugens zou Tony wel niet verspreiden, wat zou hij haar wel niet aandoen? Dus gaf ze Stan de schuld van alles, wetend dat hij op zijn eigen manier veilig was, en vertelde ze dat ze Heather Bethany was. Heather, die nooit iets ergers had gedaan dan in andermans spullen neuzen en haar grote zus bespieden. Ze hadden altijd vreselijk veel op elkaar geleken, en er was niets in Heathers leven wat Sunny nog niet wist. Het had makkelijk moeten zijn geweest om Heather te zijn.
Vanaf het moment dat ze hoorde dat Miriam nog leefde, wist ze dat ze betrapt zou worden. En toen nog probeerde ze zich eruit te bluffen, hen de meest aannemelijke antwoorden te geven zodat ze ertussenuit kon knijpen voordat Miriam kwam. Irene was dood en Stan was niet meer beschikbaar voor enige vorm van terechtstelling. Als ze al die tijd had geweten dat Tony dood was dan had ze niet geaarzeld om het hele verhaal te vertellen. Maar Penelope Jackson had gezegd dat Tony in leven was, dat ze het geld nodig had omdat hij vastbesloten was haar na te jagen en haar het leven zuur te maken omdat ze hem had verlaten. Penelope had geïnsinueerd dat het haar schuld was dat Tony nog in de wereld rondliep en vrouwen kwaad deed, en was dat ook eigenlijk niet waar? Als zij de politie die nacht had gebeld, vanuit het motel. Als ze gewoon had gegild, zodat er ander gasten of een manager op hen af waren gekomen. Maar ze was bang en stil geweest, hopend dat er een manier was om te voorkomen dat ze haar ouders hoefde te vertellen dat Heather dood was – en dat het haar schuld was. ‘Zorg goed voor je zusje,’ had haar vader gezegd. ‘Op een dag zijn je moeder en ik verdwenen en dan hebben jullie alleen elkaar nog.’ Het was allemaal anders uitgepakt.
‘Waar ben je al die tijd geweest?’ vroeg Miriam. ‘Sinds je bij de Dunhams wegging, bedoel ik. Wat doe je, waar woon je?’
‘Ik ben IT'er bij een verzekeringsbedrijf in Reston, Virginia. Ik gebruik de naam Cameron Heinz, maar op m'n werk noemt iedereen me Ketch.’
‘Kets?’
‘Ketch, afkorting van ketchup. Heinz, snap je? Ze is in Florida omgekomen, ergens halverwege de jaren zestig, bij een brand. Branden zijn altijd goed. Ik wil gewoon die persoon weer zijn. Maar ik wil ook weer Sunny zijn en tijd met jou doorbrengen nu ik weet dat je nog leeft. Zou er een manier zijn om allebei te doen? Ik ben al zo lang de verkeerde persoon, zou ik niet gewoon weer de juiste persoon kunnen zijn zonder dat iemand het merkt?
‘Ik denk het wel, als je in staat bent tot een beetje bedrog,’ zei Chet Willoughby.
‘Volgens mij heb ik wel bewezen,’ zei Sunny, ‘dat ik in staat ben tot iets meer dan een beetje bedrog.’