De eerstvolgende keer dat ze hem zag, in de week van 23 maart, stemde ze ermee in om hem te ontmoeten, en nu, nog maar zes dagen later, zat ze in een andere bus, op weg naar hem. Vanavond zou ze op huwelijksreis gaan. Ze rilde een beetje bij die gedachte. Ze hadden nog nooit meer kunnen doen dan zoenen, en ook dat niet zo vaak, maar dat had haar al een heel raar gevoel in haar buik gegeven. Tony's vader kende zijn rooster, stelde allerlei vragen als hij laat thuis kwam, rook aan het interieur en vroeg of hij had gerookt. Het was grappig, maar ook al was hij de zoon van de eigenaar van het busbedrijf, dat betekende nog niet dat Tony een voorkeursbehandeling kreeg – juist niet. De enige reden waarom Tony met drieëntwintig jaar nog steeds thuis woonde was dat zijn moeder het verschrikkelijk zou vinden als hij wegging.
‘Maar we gaan niet bij ze wonen, als we eenmaal getrouwd zijn,’ zei hij. ‘Dat verwacht ze niet van ons. We kunnen een appartement in het centrum zoeken, of misschien in de buurt van York.’
‘Net als de Peppermint Patty?’
‘Net als de Peppermint Patty’
De wielen van de bus gaan rond en rond.
En toen moest Heather alles weer verzieken door niet alleen mee te gaan naar het winkelcentrum, maar ook nog naar Chinatown, waar Sunny haar rendez-vous zou hebben – zijn woord – met Tony. Toen ze er eenmaal waren uitgegooid was Sunny gevlucht, aarzelend wat ze moest doen. Hoe moest ze Tony nu vinden? Ze ging naar Harmony Hut. Muziek was tenslotte wat ze met elkaar gemeen hadden, wat hen bij elkaar had gebracht. Uiteindelijk vond hij haar, maar hij was boos en van slag, alsof het mislukken van hun plannetje helemaal haar schuld was. Toen had Heather hen gevonden. Ze had Sunny in de Harmony Hut zien staan voor de platen van The Who, hand in hand met een man. Heather begon moeilijk te doen en te vertellen dat diezelfde man met haar had geprobeerd te praten bij de orgelwinkel, dat hij een engerd was. Ze zei dat ze het aan hun ouders zou vertellen. Dus ze hadden haar wel mee moeten nemen, toch? Als ze Heather achterlieten, zei Sunny tegen Tony, dan zou ze bij haar ouders gaan klikken en dat zou alles verpesten. Dus ze beloofden Heather snoep en geld, zeiden dat ze naar huis mocht zodra ze getrouwd waren, dat ze het bloemenmeisje mocht zijn, of de getuige. Met de belofte dat ze bloemenmeisje mocht zijn leken ze haar over te halen. Maar eenmaal op de parkeerplaats, besloot Heather dat ze niet mee wilde gaan, en Tony greep haar iets te ruw vast en duwde haar in de auto. In de worsteling liet ze haar tasje vallen, maar Tony weigerde ervoor terug te gaan. Ze had het hele stuk naar de snelweg om haar stomme tasje gegild en gezeurd. ‘Ik ben mijn tasje kwijt. En mijn Bonne Belle. En mijn kammetje, die uit Rehoboth Beach. Ik ben mijn tasje kwijt.’
Alleen was er geen trouwerij toen ze in Elkton aankwamen. Het gemeentehuis was dicht, dus ze konden niet in ondertrouw gaan. Tony deed alsof hij verrast was, maar hij had wel een reservering gedaan in een motel in de buurt van Aberdeen. Waarom bel je wel van tevoren om een motel te regelen, maar controleer je niet of het gemeentehuis open was? Sunny kreeg een misselijk gevoel in haar maag dat niets te maken had met de vlinders die ze voelde tijdens het zoenen. In de kamer die ze met Tony en Heather deelde, waar Tony boos zat te doen omdat hij niet alleen kon zijn met Sunny, en Heather nog steeds zat te zeuren over haar verloren handtasje, had Sunny zich opgesloten en verward gevoeld. Ze wist niet zeker of ze zo boos was omdat Heather haar huwelijksreis in de war schopte, of dat ze opgelucht was. Het begon een stom idee te lijken. Ze wilde haar school afmaken en daarna studeren, rondreizen zoals haar vader had gedaan, met niet meer dan een rugzak. Ze bood aan om naar het eetcafé aan de overkant te gaan en iedereen op avondeten te trakteren. Ze besloot er niet bij te zeggen dat ze het geld zou gebruiken dat ze uit Heathers geldkistje had gehaald.
Het eetcafé heette The New Ideal, en het was van een ouderwets soort waarvan haar vader het meest hield, waar alles huisgemaakt is. Dat soort hamburgers kostten altijd iets meer tijd, maar ze waren het waard. Eigenlijk waren eetcafés de enige plekken waar haar vader ooit hamburgers at. Zelfs een gezondheidsfreak, zei hij, moet er eens in de zoveel tijd even uit. Hij had die ochtend chocoladepannenkoeken gebakken, en ze had die van haar niet eens opgegeten. Ze zou dat ze dat wel had gedaan. Ze wou dat ze terugkon naar die ochtend, maar dat was onmogelijk. Maar ze kon naar huis gaan. Ze kon teruggaan naar de motelkamer, Tony vragen om hen terug naar huis te brengen, een leugen bedenken en Heather overhalen om niets te zeggen, haar omkopen met haar eigen geld.
Ze betaalde voor de cheeseburgers, niet wetend dat haar leven was geëindigd terwijl ze in The New Ideal zat te wachten.
Toen Sunny naar de kamer terugging, lag Heather op de grond, onbeweeglijk. Een ongeluk, zei Tony. Ze sprong op het bed en maakte heel veel geluid. Ik zei dat ze moest ophouden, probeerde haar arm te grijpen, en toen viel ze.