‘Ik was toch wel gekomen,’ vertelde ze hen. ‘Zodra ik over het handtasje hoorde. Ik had natuurlijk graag gewild dat jullie informatie iets zekerder was, dat julle het op een of andere manier al zeker wisten. Maar zelfs als dit niet mijn dochter is, dan weet ze duidelijk meer over de dag waarop mijn dochters verdwenen. Misschien wel alles. Hoe gaan we nu verder?’
‘We willen graag een biografie van uw dochter opstellen, vol met details die alleen zij kan weten. De indeling van het huis, familieverhalen, onderlinge grappen. Alles wat u zich maar kan herinneren.’
‘Dat zou uren duren, misschien wel dagen.’ En het zou mijn hart wel duizend keer breken. Al dertig jaar had Miriam begrepen dat het noodzakelijk was om de treurigste familiegeheimen met rechercheurs te delen: de slechtlopende zaak van haar man, haar affaire, de omzichtige manier waarop Sunny en Heather hun dochters waren geworden. Maar ze was bezitterig als het ging om de gelukkige herinneringen, de gewone, alledaagse details. Die waren van haar en Dave alleen. ‘Kunnen jullie me niet vertellen wat ze toe nu toe heeft verteld, zodat ik kan beoordelen of het mij juist lijkt?’
De vrouwelijke rechercheur, Nancy, – het was overweldigend voor Miriam om zoveel nieuwe mensen te ontmoeten – zat door haar aantekeningen te bladeren. ‘De verjaardagen die ze opnoemde, en de scholen waar ze op hadden gezeten, uw adres, dat klopte allemaal. Het punt is alleen dat dit allemaal op internet staat of in nieuwsdatabanken. Als iemand diep genoeg wil graven. Op een gegeven moment zei ze iets over vakanties naar Florida en iemand die Bop-Bop heette…’
‘Dat klopt. Daves moeder. Ze had die naam voor zichzelf bedacht omdat ze het niet kon uitstaan om iets moederlijks te zijn. Ze kwam zelf met die verschrikkelijke naam omdat ze het niet kon uitstaan om ook maar in de verste verte een moeke te worden. Ze heeft het nooit prettig gevonden om moeder te zijn, en grootmoeder worden vond ze iets heel ongemakkelijks.’
‘Maar dat is ook niet echt bewijs, toch? Heather kan dat de kinderen van school bijvoorbeeld hebben verteld.’
‘Maar zou iemand zich dat dertig jaar later nog herinneren?’ vroeg Miriam, om meteen haar eigen vraag te beantwoorden. ‘Nu zou niemand Bob-bob ooit nog vergeten als hij haar eenmaal ontmoet had. Ze was me er een.’
Willoughby glimlachte.
‘Wat, Chet?’ vroeg Miriam, scherper dan ze had gewild. ‘Wat is er zo grappig?’
Hij schudde zijn hoofd, onwillig om iets te zeggen, maar Miriam ving zijn blik op en liet hem niet gaan. Ze hoorde niet de enige te zijn die vragen beantwoordde vanmorgen.
‘Je bent gewoon precies zoals ik je me herinnerde. Die… directheid. Die is niet verdwenen.’
‘Die is erger geworden, zou ik denken, nu ik een oude vrouw ben en het me niets meer kan schelen wat iedereen van me denkt. Oké, dus deze vrouw kent Bop-Bop en ze weet hoe Heathers handtas eruitziet. Waarom geloven jullie haar dan niet?’
‘Nou, dat heeft te maken met het feit dat ze zich niet herinnert de muziekleraar te hebben gezien, terwijl hij ervan overtuigd was dat hij haar wel zag,’ zei Nancy. ‘En in de oorspronkelijke aantekeningen staat dat u het onderzoeksteam heeft verteld dat Heather een klein kistje op haar kamer had waarin ze haar verjaardags en kerstgeld bewaarde. Maar dat geld, een bedrag dat volgens u tussen de veertig en zestig dollar inzat, was verdwenen. Dus Heather heeft haar geld meegenomen naar het winkelcentrum die dag, maar toen was haar vroegen naar de inhoud van het tasje…’
‘Het tasje was leeg toen het werd gevonden.’
‘Precies. Dat weten wíj. Heather niet, tenzij ze hem zelf leeg heeft gemaakt en daarna heeft neergegooid, maar niemand gelooft dat dit is gebeurd. Deze vrouw heeft het er echter ook niet over gehad. Ze zei dat er een beetje geld, een borstel en lippenbalsem van Bonne Belle in zat, omdat ze nog geen echte lippenstift mocht dragen.’
‘We hadden niet echt regels over make-up. Ik zei alleen tegen haar dat het er mal uit zou zien, maar het was haar eigen keus. Maar Bonne Belle klinkt bekend. In ieder geval aannemelijk.’
Nancy zuchtte. ‘Alles wat ze zegt klinkt aannemelijk. Tenminste, als ze de dag beschrijft, en wat er is gebeurd. Als ze de ontvoering beschrijft en…’ haar stem stierf weg.
‘Sunny's moord,’ viel Miriam in. ‘Jullie hebben het nog niet met me over dat gedeelte gehad.’
‘Het klonk gewoon zo kil,’ zei de jonge vrouw. ‘Alsof ze een film beschreef. De details van die dag, wat ze ontbeten hadden, dat ze lijn 15 naar het winkelcentrum namen, maar nogmaals, dat waren dingen die in het nieuws zijn geweest, net als de portier die zich kon herinneren dat hij ze er bij Chinatown uit had gegooid, die dingen kloppen allemaal. Maar dat ze zijn ontvoerd door een agent die hen meenam naar een verlaten boerderij en besloot om Heather te houden in plaats van haar te vermoorden, nadat ze de moord op haar eigen zus heeft aangezien? Als ze op dat gedeelte komt dan verdwijnen alle details en dan klopt het verhaal niet meer.’