‘Het soort spullen dat we verkopen, dat zijn dromen, weet je. Visioenen van wat mensen willen zijn. Niemand heeft ooit ook maar íéts nodig uit onze winkel, zelfs de kleding niet. Dus moeten we alles zo groeperen dat het een verhaal vertelt. Ik weet niet, ik klink vast gek maar…’
‘Wat je zegt is helemaal waar. Voordat ik jou inhuurde nam ik maar zelden een dag vrij. Nu kan ik weggaan zonder de winkel meteen, zeg twintig hele minuten, dicht te moeten gooien.’
Ze maakten al tijden grapjes over wat een workaholic Dave was, en Pepper joelde zo hard dat hij in elkaar dook. Ze wist vast niet wat voor dag het was. Ze wist vast niet dat Dave Bethany twee dochters had gehad, laat staan wat er met hen was gebeurd. Hun beeltenissen leefden weliswaar door in een zilveren lijstje op zijn bureau in de achterkamer, maar Pepper stelde nooit vragen. Ze was vast wel nieuwsgierig, geloofde hij, alleen te voorzichtig om diep in zijn verleden te graven, omdat hij hetzelfde voorrecht misschien zou verwachten. Hij mocht Pepper erg graag. Hij wilde dat hij van haar zou kunnen houden of zich vaderlijk tegenover haar kon opstellen, maar dat zou nooit gebeuren. Zelfs als Pepper minder zwijgzaam was, dan zou hij zichzelf nooit toestaan vaderlijke gevoelens voor een jonge vrouw te ontwikkelen. In de afgelopen vijftien jaar had Dave wel minnaressen gehad, zijn bed met verschillende vrouwen gedeeld. Maar hij had nooit overwogen om opnieuw te trouwen en hij verlangde er allerminst naar om dochterfiguren in vreemden te vinden. Pepper was zijn werknemer, niet meer.
Natuurlijk zou er later worden gespeculeerd dat er meer tussen hen speelde. Toen reddingswerkers Dave de volgende dag lossneden uit de oude olm achter zijn huis, van de tak waar ooit een band had gehangen die als schommel had gediend tot het touw eindelijk was weggerot, vonden ze een briefje dat hen doorverwees naar een stapeltje papieren op zijn bureau, in de studeerkamer waar hij ooit had gezongen terwijl hij tijdens zonsopgang en zonsondergang buffelmelk verbrandde. Niemand heeft de spullen die we verkopen nodig, had Pepper gezegd, dus moeten we alles zó gioepeien dat het een veihaal vertelt. Dave had gehoopt dat zijn groeperingen, zijn lichaam, zijn kranten, zijn kasboek en het eng nette huis begrepen zouden worden. Zijn brief was misschien geen officieel testament, maar zijn intenties waren duidelijk genoeg. Hij wilde dat Pepper de zaak overnam en dat al zijn andere kapitaal, waaronder ook de opbrengst van het huis, in een fonds werd omgezet voor de dochters van wie iedereen had aangenomen dat ze dood waren, en dan na 2009 aan bepaalde goede doelen worden geschonken.
‘Ik voel me verschrikkelijk,’ vertrouwde Willoughby haar toe via de krakende internationale telefoonverbinding, toen hij haar had teruggevonden dankzij haar voormalige collega's van het makelaarskantoor. ‘Het was precies op die dag dat ik…’
‘Je moet je niet schuldig voelen, Chet, dat doe ik ook niet. Ik voel me in ieder geval niet schuldig tegenover Dave.’
‘Ja, maar…’ Hoewel hij zijn zin niet afmaakte, klonk hij toch vrij wreed.
‘Ik vergéét het ook niet,’ zei Miriam. ‘Ik onthou het alleen niet op dezelfde manier. Ik bedoel, als ik 's ochtends wakker word sla ik mezelf niet eerst met een koekenpan om me daarna af te vragen waarom ik hoofdpijn heb. Dat is meer Daves oplossing. De pijn is er wel. Die zal er altijd zijn. Maar dat hoef ik niet te voeden of aan te moedigen. Dave en ik hebben er allebei voor gekozen om op een andere manier te rouwen, maar we rouwen allebei evenveel.’
‘Ik heb nooit iets anders beweerd, Miriam.’
‘Ik volg hier een talencursus, wist je dat? Ik ben vierenvijftig en ik ben een nieuwe taal aan het leren.’
‘Ik ga misschien ook zoiets doen,’ zei hij, maar het interesseerde haar niet wat hij deed. Dave deed tenminste nog alsof ik hem wat kon schelen, dacht Willoughby.
‘In het Spaans bestaat er een hele set werkwoorden waarbij het lijdend voorwerp uit het Engels in het Spaans in het onderwerp verandert. Me falta un tenedor. Dat betekent letterlijk: ‘de vork ontbreekt mij’, niet: ‘ik heb een vork nodig’. Se me cayo. Se me olvido. Het viel tegen mij aan. Het vergat zich mij. Het Spaans erkent dat iets je soms kan overkomen.’
‘Miriam, ik heb nooit in twijfel getrokken wat jij en Dave ook deden om ermee om te gaan.’
‘Onzin, Chet. Maar je hield je mening meestal voor je, en daarvoor hou ik van je.’
Hij wou dat die ongevoelige woorden hem niet zo hard raakten. En daarvoor hou ik van je.
‘Laat af en toe eens iets van je horen,’ zei hij. ‘Bij het bureau, bedoel ik. Voor het geval er nieuws is…’
‘Dat gebeurt niet.’
‘Hou contact,’ herhaalde hij, pleitte hij, wetend dat ze dat niet zou doen, niet voor altijd.