Home>>read Wat de doden weten free online

Wat de doden weten(102)

By:Laura Lippman


‘Ze deed alsof haar neus bloedde, zoals veel gezinnen doen. Of ze beredeneerde dat het allemaal mijn schuld was, alsof ik een piepjonge hoer was die haar man had verleid. Ik weet het niet. Op den duur ga je je ervoor afsluiten. Het was een klusje, iets wat van me werd verwacht. We woonden tussen Glen Rock en Shrewsbury, wat als miljoenen kilometers bij Baltimore vandaan aanvoelde. Niemand had het daar ooit over de meisjes Bethany. Dat was iets uit de stad. En er waren geen meisjes Bethany meer. Alleen nog maar een meisje Bethany.’

‘Woont u daar op dit moment? Is dat waar u al die tijd bent geweest?’

Ze glimlachte ‘Nee, rechercheur. Ik ben daar al heel lang geleden weggegaan. Toen ik achttien was, heeft hij me geld gegeven en me op de bus gezet en me verteld dat ik het zelf verder moest redden.’

‘En waarom hebt u niet de bus teruggenomen naar Baltimore, uw ouders opgezocht en iedereen verteld waar u had gezeten?’

‘Omdat ik niet meer bestond. Ik was Ruth Leiber geweest, de enige overlevende van een tragische brand in Columbus, Ohio. Normale tiener bij dag, eega bij nacht. Er was geen Heather Bethany meer. Er was niets meer om naar terug te gaan.’

‘Wat is dan de naam die u daarna gebruikte? Ruth Leibig?’

Een bredere grijns. ‘Zo makkelijk zal dat niet gaan, rechercheur. Stan Dunham heeft me goed opgeleid. Ik heb ook geleerd hoe ik oude kranten moest doorspitten, hoe ik onopgeeiste identiteiten moest vinden en ze moest toe-eigenen. Het is nu natuurlijk moeilijker. Mensen krijgen steeds vroeger al een sofinummer. Maar voor iemand van mijn leeftijd zijn er nog steeds genoeg namen van dode kinderen over. En het zou je verbazen hoe makkelijk het is om een geboorteakte te krijgen als je wat basisgegevens hebt en een paar… vaardigheden.’

‘Wat voor vaardigheden?’

‘Dat gaat je niets aan.’

Gloria knikte. ‘Luister, ze vertelt jullie het verhaal al. Nu weten jullie het.’

‘Het punt is het volgende,’ zei Nancy. ‘Alles wat ze ons tot nu toe heeft verteld leidt tot een dood spoor. De boerderij waar dit alles is gebeurd? Weg, al jaren geleden afgebroken en er is geen dossier dat vermeld dat er ooit menselijke resten zijn gevonden..’

‘Doe maar navraag bij de parochieschool, Sisters of the Little Flower. Dan zullen ze Ruth Leibig kunnen terugvinden in de administratie.’

‘Stan Dunham zit in een verzorgingstehuis. Hij gaat dood…’

‘Goed zo,’ zei ze.

‘Zijn vrouw is al bijna tien jaar dood. O, en zijn zoon is nog maar drie maanden terug omgekomen bij een brand. In Georgia, waar hij met Penelope Jackson woonde.’

‘Hij is dood? Tony is dóód?’

Als Willoughby jonger was geweest, dan was hij misschien uit zijn stoel gesprongen. Infante en Lenhardt, die allebei al stonden, verstijfden, leunden allebei naar voren richting de speaker die de woorden bij hen bracht.

‘Heb je…’ begon Lenhardt, maar Infante onderbrak hem: ‘Ze was niet verbaasd over die vader en Penelope Jackson en Georgia laten haar koud, maar op het nieuws van de zoon had ze niet gerekend. En ze wist zijn naam, ook al had Nancy niet gezegd hoe hij heette.’

Aan de andere kant: ‘Niets meer zeggen, Heather,’ zei Gloria. ‘Nancy, als je ons even een momentje wilt geven?’

‘Natuurlijk. Neem je tijd.’

Nancy was de kamer uitgelopen, maar ze huppelde bijna toen ze zich bij het kringetje rechercheurs aansloot. Het meisje was tevreden met zichzelf, en met recht, dacht Willoughby. Ze had goed werk geleverd. Dat ze het niet over Pincharelli had gehad was een belangrijk punt. En Miriam had altijd benadrukt dat Heather een ongebruikelijk hoog geldbedrag had meegnomen naar het winkelcentrum, want haar geldkistje was leeg.

Maar dat was niet goed genoeg. Hij was de enige in de kamer die wist dat ze nog niet hadden kunnen bewijzen dat ze Heather Bethany niet was. Hij durfde zijn leven te verwedden dat ze loog, maar hij kon het niet bewijzen.

‘Nou?’ vroeg ze aan de drie mannen.

‘We stonden op jou te wachten,’ zei Lenhardt.

Willoughby raapte de envelop die bij zijn voeten lag op en opende hem, ook al wist hij al wat erin zou zitten. Een blauw spijkerstof handtasje met een rood sierstiksel. Zelfs binnen de donkere begrenzingen van een envelop was hij een beetje verkleurd met de loop der tijd, maar hij zag er precies zo uit als ze had beschreven, met uitzondering van wat er volgens haar in had gezeten. Maar dat kwam alleen maar omdat er niets in zat. De handtas was gevonden vlak naast een container die op z'N kop was gezet, met een bandenspoor op de zijkant. De veronderstelling was steeds geweest dat Heather het tasje tijdens de ontvoering had laten vallen en dat een of andere opportunistische eikel erover was gestruikeld, de inhoud eruit had gehaald en het tasje had weggegooid.