De pistolen gingen dreigend omhoog en de twee mannen haastten zich te gehoorzamen. Even aarzelde de brutaalste van de twee, maar sprong dan door het raam naar beneden. Het was niet zeker of hij daarbij een duwtje kreeg of niet. Een doffe plof, dan een onderdrukt vloeken en kreunen, kwamen van beneden.
‘Ik heb allebei mijn benen gebroken, geloof ik, jij schurftige, smerige zeebastaard,’ hoorden ze de man schreeuwen.
De bedeesde inbreker keek nog eens om, maar Brandon maakte een beweging met een pistool en met tegenzin vertrok de man. Toen hij beneden aankwam, volgde een kakafonie van woedende kreten, vloeken en gekreun. Alles samen gaf een origineel overzicht van de vele mogelijkheden van wat er gebeuren kon met Brandon ’s stamboom. Maar hun kreten ontlokten alleen maar een geamuseerd gegrinnik uit het raam van de tweede verdieping, toen Brandon dat dichtmaakte. Hij grendelde de deur opnieuw en beveiligde de grendel zo, dat hij niet meer van buiten geopend kon worden. De geluiden buiten verdwenen, toen de beide dieven wegstrompelden.
Nog steeds grinnikend gleed Brandon naast Heather, die nu in het midden van het bed zat en hem aandachtig gadesloeg. Haar ogen waren groot, toen hij tegen haar grinnikte.
‘Ik vraag me af wat die laatste voor schade opgelopen heeft. Hij schreeuwde het hardst, nietwaar meid?’
Hun blikken ontmoetten elkaar en toen zij knikte, ontsnapte haar een welluidend lachje.
‘Ik ben het helemaal met je eens,’ lachte zij. ‘Ik neem aan dat ik me vereerd moet voelen door de prijs, die zij voor mij boden, ook al was het natuurlijk gelogen. Geen man zal ooit zo’n prijs voor een vrouw betalen.’
Hij keek haar wat vreemd aan, luisterend naar haar stem en haar opgewekte, gelukkige glimlach. Zijn blik viel op de gladde, zijdeachtige borsten, die vol en uitdagend boven haar nachtpon uitrezen, en naar de zachte, doorzichtige nachtkledij, die maar heel weinig van haar slanke lichaam bedekte. Hij voelde het zweet op zijn voorhoofd en opnieuw was er de bekende spanning. Een spier in zijn wang trilde, toen hij zich omdraaide. Plotseling voelde hij de aandrang haar pijn te doen.
‘Als we jouw gewicht in aanmerking nemen kan het nooit veel geweest zijn,’ zei hij hees, voordat hij de kaars uitblies. In het duister voegde hij er kil aan toe: ‘Als ze me meer geboden hadden, zou ik misschien wel in de verleiding gekomen zijn je te verkopen.’
Helemaal in de war door de plotselinge verandering in zijn humeur schoof Heather naar haar kussen en ging liggen. Zij wist niet wat zij gezegd of gedaan had, dat hij haar zo wreed wilde kwetsen. Hoe zou zij hem ooit begrijpen? Het ene ogenblik was hij vriendelijk en lief, zoals hij nog nooit geweest was, en het volgende ogenblik werd zij met stomheid geslagen door zijn lichtgeraakte aard.
Toen de morgen kwam, was Brandon weg. Heather sprong snel uit bed. Zij waste zich en trok haar kleren aan. De rode japon liet zij op de rug open, want zij kon niet bij de haakjes komen. Zij verzamelde al haar moed en zocht in Brandon’s tas, totdat zij een borstel vond. Zich afvragend wat haar straf zou zijn als zij de borstel zou durven gebruiken, beet zij op haar lip en legde hem bijna terug. Maar er was niets anders en haar haren zagen er onmogelijk uit. Als ze vlug was, zou hij het misschien niet merken. Daarom liet zij de borstel met heftige, rukkende gebaren door haar haar gaan. Maar tot haar grote schrik kwam hij binnen op het moment, dat zij de laatste hand aan haar haren legde. Met een ruk draaide zij zich om om hem aan te kijken. Met de borstel in haar hand zag zij er heel schuldig uit. Zij wist onmiddellijk dat hij in een slecht humeur was en dat zij de verkeerde dag uitgezocht had om dapper te zijn.
‘Het spijt me,’ zei ze. ‘Ik heb zelf geen borstel. Mijn tante heeft de paar dingen die van mij waren.’
Haastig legde zij de borstel neer, toen hij naar het raam achter haar liep. Voorzichtig gleed zij van hem weg. Zij wierp een snelle blik over haar schouder, toen zij haar haar begon te vlechten, om zich ervan te overtuigen dat hij bij het raam bleef. Zij wendde haar blik af, toen hij naar haar keek. Ze begon te beven en haar trillende vingers maakten het moeilijk haar haar goed te vlechten. Zij moest het verschillende keren overdoen eer zij tevreden was met het resultaat. Gedurende deze bezigheid was zij er zich voortdurend van bewust dat zijn groene ogen op haar gezicht gericht waren. Op de een of andere manier slaagde zij erin de zware vlechten boven haar oren op te steken, zodat de haarlussen bij iedere stap haar schouders aanraakten.
‘Vanmiddag neem ik je mee naar de naaister,’ zei Brandon effen, draaide zich om en staarde uit het raam. ‘Je zult wat bescheidener jurken moeten hebben dan het ding dat je nu draagt.’
Terwijl zij haar jurk vasthield, keek Heather hem voorzichtig aan. Hij was nonchalant gekleed en zijn jas had hij nog niet aan. Zijn fasantkleurige broek zat heel strak en hij droeg een vest van dezelfde stof. Zijn hemd was wit, evenals zijn kousen. De lange mouwen eindigden in kanten manchetten, die over zijn bruine handen vielen. Zoals gewoonlijk zaten zijn kleren onberispelijk en verrieden een zeer goede smaak. Het was haar opgevallen dat als hij zich gekleed had volgens zijn persoonlijke, zeer hoogstaande smaak, hij zich niet meer om zijn kleding bekommerde. Hij was geen fat.