‘Ik wist niet meer wat ik denken moest,’ fluisterde zij. ‘Ik vreesde dat jij nooit meer terug zou komen.’
‘Goeie genade, jij bent ook niet erg complimenteus voor mij… en ook niet voor jezelf. Ik zou een dame nooit zonder bescherming achterlaten, laat staan mijn eigen vrouw, die mijn kind draagt. Maar als het je geruststelt, ik zal je niet meer alleen laten zolang we hier zijn.’ Haar ogen zochten de zijne en vonden er een vriendelijke warmte in. ‘Nee, dat hoeft niet,’ mompelde zij. ‘Ik zal niet meer bang zijn.’ Hij nam haar kin in zijn hand. ‘Kom, we gaan naar bed. Het was een lange dag.’
Terwijl zij haar tranen van haar wangen veegde, klom zij in het bed aan de kant van de deur en sloeg hem rustig gade, toen hij het pakje openmaakte dat George hem gegeven had. Haar ogen werden groot toen zij zag dat hij er het kistje met vuursteenpistolen uithaalde. Het waren dezelfde pistolen, waarmee zij eens de bediende bedreigd had. Hij nam het kistje mee naar het bed en begon ze te laden.
‘Verwacht je moeilijkheden?’ vroeg zij zacht en ging rechtop zitten. Hij keek haar aan en grijnsde. ‘Het is alleen maar een voorzorgsmaatregel, die ik af en toe neem. Jij hoeft je daar geen zorgen om te maken, liefje.’
Nieuwsgierig keek ze toe hoe hij er een laadde en herinnerde zich wat voor moeite zij gedaan had zonder dat het haar gelukt was. Toen hij haar belangstelling zag, lachte Brandon zacht.
‘Wil je Ieren hoe je zo’n ding laden moet?’ vroeg hij glimlachend. ‘Je kon anders heel aardig met die dingen overweg, toen ze nog niet geladen waren. George was behoorlijk de kluts kwijt toen hij ontdekte dat je hem te grazen genomen had. Het feit dat zo’n klein wijfje hem had doen bibberen van angst voor een leeg pistool, had zijn trots gekwetst. De mijne trouwens ook,’ voegde hij er bars aan toe, want hij herinnerde zich de serie vloeken, die op zijn bediende was neergedaald toen hij terugkeerde naar de Fleetwood en ontdekte dat het meisje verdwenen was. Zijn humeur was er toen niet beter op geworden, toen hij in de gaten had gekregen, dat zij verdwenen was zonder zelfs maar het geringste spoor na te laten.
Hij nam haar arm en trok haar naast zich op de rand van het bed. ‘Maar dat is nu niet meer belangrijk. Als je graag leren wilt hoe een pistool geladen wordt, dan kan ik je dat wel voordoen.’ Hij keek haar recht in de ogen en waarschuwde: ‘Maar maak niet de fout te denken dat je deze dingen op mij kunt richten zonder ze te gebruiken. Ik ben George niet, en mij zul je moeten doden als je ontsnappen wilt.’ Weer lachte hij zacht. ‘Trouwens, ik heb zo het idee, ik heb zo het idee, dat jij het niet in je hebt een mens te doden. Ik denk, dat ik jou gewoon het wapen zal kunnen afnemen zonder dat er iets gebeurt.’
Heather slikte moeilijk. Zij staarde hem zwijgend aan en haar ogen waren zo groot en zo rond als de maan. Zij geloofde ieder woord van wat hij zei. Hij was niet iemand, die loze dreigingen uitte.
Zij zaten heel dicht tegen elkaar op de rand van het bed, zo dicht, dat hun lichamen elkaar raakten. Zijn arm steunde achter haar op het bed, vlak bij haar billen. Haar kalmte werd tot op het pijnlijke op de proef gesteld. Zenuwachtig sloeg zij haar ogen neer en trok de zoom van haar nachtkledij zedig over haar dijen en knieën naar beneden, want nu zag zij pas dat het kledingstuk tot aan haar heupen naar bovengekropen was, toen hij haar naar zich toetrok.
‘Mag ik eens proberen deze te laden?’ vroeg ze en raakte aarzelend het pistool aan, dat hij in de andere hand hield.
‘Als je dat graag wilt,’ antwoordde hij en gaf haar het wapen.
Het pistool was zwaar en bestemd voor de hand van een man. Zij vond het maar ongemakkelijk en legde het dwars op haar knieën. Zij nam de kruithoorn en hief de loop van het pistool omhoog om hem met kruit te vullen.
‘Draai dat ding weg van je gezicht,’ wees Brandon.
Zij gehoorzaamde en schudde een beetje van het grijze poeder in de loop. Zoals ze hem had zien doen, propte zij er een dun stukje papier in en stompte dat met de pompstok dieper in de loop. Dan draaide zij de loden kogel in een stukje geolied stof, stopte dat ook in de loop en het wapen was geladen.
‘Jij bent heel slim,’ mompelde Brandon, terwijl hij het wapen weer terugnam en het naast het andere op de tafel legde. ‘Misschien word jij wel een tweede Mollie Pitcher.’
Met licht gefronste wenkbrauwen keek zij hem aan. ‘Wie was dat, Brandon?’ vroeg zij zacht zonder dat het tot haar doordrong dat zij hem voor het eerst met zijn voornaam noemde.
Hij glimlachte en stak zijn hand uit om een van haar glanzende krullen aan te raken. ‘Het was de naam, die men aan vrouwen gaf, die water brachten tijdens het gevecht. Maar het was de naam van een vrouw die meehielp de voorste linie in Monmouth tegen de Britten te verdedigen.’