‘Och, hou jij je mond,’ bitste Tante Fanny tegen de vrouw.
‘Alstublieft, tante Fanny,’ smeekte Heather zacht. ‘Mrs. Todd heeft hard gewerkt.’
‘Nou, dat neem ik direct aan… met zo’n meid als jij.’
‘Madam,’ zei Mrs. Todd koel. ‘Het meisje heeft uw kritiek niet verdiend. Zij is verreweg het knapste bruidje van al degenen, bij wie ik het genoegen had te helpen. Trouwens, zij is het knapste bruidje dat ik ooit gezien heb.’
‘Zij is de dochter van Satan,’ siste Tante Fanny. ‘Haar schoonheid is zijn werk en daarom zal geen man ooit meer rust vinden als hij haar gezien heeft. Dat is de manier van de duivel om een man te laten verlangen naar een heks. Voor mij is ze lelijk. Die man, met wie zij trouwt, past precies bij haar. Zij komen allebei van de duivel.’
‘Dat is onzin,’ riep Mrs. Todd uit. ‘Dit meisje is een engel.’
‘Engel, hè? Ik neem aan dat ze jou niet verteld heeft, waarom zij zo hals over kop moet trouwen? Of wel soms?’
Oom John had in de deuropening staan luisteren en zei langzaam, maar op vaste toon: ‘Omdat Kapitein Birmingham van geen uitstel wil weten, nietwaar Fanny?’
De dikke vrouw draaide zich met een ruk om. Zij stond klaar om hem ontkennend af te snauwen, maar iets - misschien wel de angst voor de zeekapitein - deed haar de boze woorden inslikken nog voordat die over haar lippen kwamen. In plaats daarvan draaide zij zich met een ruk om naar haar nicht alsof zij haar weer knijpen wilde. Heather gleed snel weg, want zij realiseerde zich dat hoe minder pijn zij nu leed, hoe beter zij er later tegen zou kunnen.
‘Je weet best dat ik maar wat blij ben als ik je kwijt ben,’ snauwde tante Fanny. ‘Het was geen pretje jou om me heen te hebben.’
Heather kromp in elkaar onder deze bijtende opmerking. Tranen kwamen in haar ogen en zij draaide zich opnieuw naar het raam. Heel haar leven had zij het al moeten doen met het ontbreken van genegenheid van de kant van haar verwanten. Wat haar vader haar gegeven had was doordrenkt met zijn eigen ongeluk en nu was zij voorbestemd om haar verdere leven zonder de zo zeer verlangde genegenheid door te brengen. Zelfs de zoon - als het een zoon zou worden - die zij droeg, zou waarschijnlijk door zijn vader, die gedwongen werd vader te zijn, aangemoedigd worden zijn moeder te haten. Nooit meer zou er zich in haar leven een gelegenheid voor echte liefde voordoen.
Een uur later daalde Heather het trapje van de gehuurde koets af met de hulp van Oom John. De machtige kathedraal doemde dreigend op, schrikbarend in zijn geweldigheid, en zij, nietig en onbeduidend, stond er voor, en beklom de trappen, terwijl zij zich aan de arm van haar oom vastklemde. Zij hoorde of zag niets meer van de wereld om haar heen. Alles deed zij automatisch. Ze zette de ene voet voor de andere, terwijl haar oom haar voorttrok.
Mrs. Todd, die meegekomen was voor het geval er nog iets mis zou gaan in de laatste minuut, liep naast haar en frunnikte zenuwachtig aan de bruidscape, die over haar arm gedrapeerd lag. De vrouw zou het besterven als er nu nog iets verkeerd zou lopen. Zij was bezorgd als een kloek over haar kuiken, maar Heather bemerkte haar nauwelijks. Zij staarde recht voor zich uit naar de hoofdingang van de kathedraal, die bij iedere stap, die zij deed, dichterbij kwam. Donker en sinister gaapte het portaal haar tegen, wachtend met krankzinnig makend geduld om haar levend te verzwelgen. Toen was zij onder de bogen en liep de consistoriekamer in. Zij bleef staan omdat haar oom bleef staan. De orgelmuziek trommelde op haar hart en dreunde in haar oren. Mrs. Todd fladderde om haar en trok de kap van de jurk over haar hoofd. Dan bevestigde zij de sleep met gouden clipsen aan haar schouders en spreidde hem in volle lengte achter haar uit. Iemand gaf haar een kleine, witte bijbel met een gouden kruis in het zachte leer. Zonder erbij te denken nam ze hem aan.
‘Knijp in je wangen, Heather,’ snauwde Tante Fanny fluisterend ergens in haar buurt. ‘En kijk niet zo belazerd, anders knijp ik eens,’ Mrs. Todd wierp een nijdige blik op de vrouwen deed dan haar plicht door zelf wat leven in Heather’s wangen te brengen.
‘Jij bent de koningin van de dag, mijn beste,’ fluisterde zij tegen Heather en legde de laatste hand aan de tiara en de kap.
De muziek veranderde evenals de hartslag van Heather. De schok haalde haar uit de verdoving.
‘Het is tijd, mijn beste,’ zei Mrs. Todd geruststellend.
‘Is… is hij daar binnen?’ mompelde zij tegen de vrouw. Zij hoopte vurig dat hij geweigerd had te komen.
‘Wie, mijn beste?’ vroeg de vrouw.
‘Zij heeft het over de Yankee,’ siste Tante Fanny.
‘Jawel, liefje,’ antwoordde Mrs. Todd vriendelijk. ‘Hij staat voor het altaar op jou te wachten. Voor zover ik kan zien, is hij een grote, knappe man.’