Met wijd open ogen van verbazing draaide Heather zich om. Twee jaar lang had haar rose jurk opgeborgen gezeten, onaangeraakt en niet gedragen.
Ondanks het feit dat het was voor het genoegen van de broer van haar tante, was ze toch opgetogen. Het scheen een eeuwigheid geleden, sinds zij iets moois gedragen had en nu glimlachte zij al bij voorbaat.
‘Aha, ik zie dat jij het fijn vindt. Jij denkt alleen maar aan hoe knap jij er in die jurk uitziet, hè?’ Fanny kwam dichterbij en liet haar vingers onder Heather’s neus heen en weer gaan. ‘Satan is weer bij jou aan het werk! De Heer alleen weet, welke last Hij mij met jou op mijn schouders gelegd heeft.’ Ze zuchtte diep alsof zij zwaar gebukt ging onder die last. ‘Het zou beter zijn als jij getrouwd was. Dan was ik van je af. Maar ik heb medelijden met de man, die jou trouwt, ofschoon daar geen kans voor is zonder bruidsschat. Wat jij nodig hebt, is een sterke kerel, die jou onder de duim houdt en je ieder jaar op jong jaagt. Dat heb jij nodig om de heks uit jouw slechte ziel te verdrijven.’
Heather haalde haar schouders op en bleef glimlachen. Zij zou er wat voor hebben willen geven als zij de moed gehad had haar tante te doen geloven, dat zij werkelijk een heks was. Het zou weliswaar heidens zijn - voor iemand, die dapperder was dan zij, zou de verleiding groot geweest zijn - maar bij haar ebde het idee weer snel weg. De gevolgen zouden niet te overzien zijn.
‘Nog iets, juffie, draag je haren opgestoken rond je hoofd. Dat staat jou inderdaad leuk.’ Tante Fanny meesmuilde even, want zij wist dat haar nicht er een hekel aan had, gezegd te worden hoe zij haar haar moest dragen.
De glimlach verdween snel van Heather’s gezicht, maar zij draaide zich om en mompelde een bevestigend antwoord. Haar tante wachtte erop totdat zij het kleinste misnoegen over Fanny’s bevelen zou laten blijken om dan steeds met harde maatregelen de discipline te herstellen.
Heather liep naar de andere kant van de kamer en verdween achter het gordijn, dat haar eigen, kleine hoekje van de rest van de woonkamer scheidde. Zij hoorde haar tante het huis verlaten en toen pas durfde zij haar mond tot een opstandig pruilen te vertrekken. Zij was kwaad, maar meer op zichzelf dan op haar tante. Zij was altijd een lafaard geweest en zoals de dingen zich nu lieten aanzien, zou ze er ook altijd een blijven.
Het sombere hoekje bevatte alleen maar het hoogst noodzakelijke, maar toen zocht ze hier haar steun tegen de wreedheid van haar tante. Zij zuchtte en boog zich voorover om het stompje kaars op de wankele tafel naast het smalle touwbed aan te steken.
‘Was ik maar wat sterker en moediger,’ dacht zij. ‘Dan zou ik haar wel eens vertellen waar het op stond. Kon ik haar maar een keer met gelijke munt betalen.’ Met een wrange glimlach veegde zij met haar arm over haar lippen. ‘Maar als je het tegen haar wilt opnemen, moet je wel een Samson zijn.’
Al eerder had zij een lampetkan warm water en een waskom op haar kamer gezet en nu genoot Heather al bij voorbaat van het bad. Met een grimas van afschuw rukte zij de gehate jurk, die zij nu droeg, haast van haar lichaam.
Nu ze daar naakt stond, ontspande haar lichaam zich. Ze liet haar handen over haar slanke lijf naar beneden glijden. Toen haar vingers een beurse plek aanraakten, kreunde ze even. Tante Fanny was gisteren woedend geworden, toen zij per ongeluk een kopje thee had omgestoten. Voordat zij kon vluchten, had de vrouw de steel van de bezem hard op haar billen terecht laten komen.
Met tedere vingers haalde Heather de rose jurk te voorschijn en hing hem zo op, dat zij hem met haar ogen kon liefkozen, terwijl ze zich waste. Het water was lekker fris en zij boende zo hard, dat haar huid een jeugdige gloed kreeg. Zij wreef het wasdoekje in met een stukje stinkende zeep, dat zij bij het poetsen overgehouden had, en zeepte haar lichaam daar flink mee in. Ondanks de bijtende geur genoot zij ervan.
Nadat ze klaar was, trok zij de jurk voorzichtig over haar versleten hemd. Het lijfje van de jurk was bestemd geweest voor een jonger meisje. De stof zat strak rond haar borsten. Zij dacht erover na hoe zij gegroeid was en bekeek de uitdagende welvingen boven de lage halsuitsnijding. Dan deed zij het probleem met een schouderophalen af. Dit was haar enige jurk en het was nu te laat om nog aan veranderingen te denken.
Opgewonden genietend borstelde zij haar haren totdat ze glansden in het kaarslicht. Die haren waren de trots van haar vader geweest. Hij had ze behoed en ze vaak afwezig gestreeld. Zij had aangenomen dat hij dat ook bij haar moeder gedaan had. Meer dan eens had hij haar aangestaard alsof hij droomde. Vol verlangen had hij dan de naam van zijn vrouw gemompeld, voordat hij zich met een ruk tot de werkelijkheid terugbracht en zich met vochtige ogen afwendde. Zoals haar opgedragen was, draaide zij haar haren rond haar hoofd, maar ze liet een paar krullen op haar rug vrij, alsof ze losgeraakt waren. Ook aan beide slapen bleef een 10k hangen als een soort uitdaging. Zij bekeek zichzelf in het stuk gebroken glas, dat als spiegel diende en knikte. Zij had beter werk gedaan dan zij verwacht had met de povere middelen die zij voorhanden had.