Weer opende zij het kistje, haalde een van de zware pistolen eruit en bekeek het wapen. Zou hij bemerken dat zij er geen flauw idee van had, hoe je met zo’n ding om moest gaan? Als zij misschien maar echt genoeg deed alsof zij het wel wist, zou hem dat zoveel angst aanjagen dat hij haar de sleutel van de deur gaf.
Zij kreeg weer moed en een glimlach verscheen op haar gezicht. Zij liep naar het bureau, ging weer zitten, nam pen en papier en begon een briefje aan kapitein Birmingham te krabbelen. Zij had wat geld nodig, maar zij zou zichzelf er nooit van willen laten beschuldigen dat zij haar lichaam ervoor verkocht had. Zij zou een pond uit de geldbuidel nemen en haar beige jurk daarvoor als tegenwaarde achterlaten. Het was dan meer een eerlijke handel.
Zij vouwde het briefje op en legde dat bovenop de jurk. Dan verstopte zij een van de pistolen zorgvuldig onder een stapel papieren en kaarten, zodat het gemakkelijk voor haar onder handbereik lag als George zou terugkomen met de thee, die zij besteld had toen hij de gebroken borden opruimde. Hij had zijn best gedaan het haar naar de zin te maken ondanks de rommel. Hij had gezegd dat het niet zo erg was en dat hij iemand zou sturen om het ontbrekende weer aan te vullen. Het had prima gewerkt, want daardoor had zij de tijd gekregen de kajuit aan een onderzoek te onderwerpen gedurende zijn afwezigheid. Het kistje met het monogram verborg zij in een la van het bureau, zodat de bediende geen argwaan zou krijgen als hij binnenkwam en ontdekte dat de kamer doorzocht was. Nadat zij dat gedaan had, ging zij op de stoel achter het bureau zitten en las in een boek, dat zij op het bureau gevonden had. Van al datgene, wat zij beloofd had, was dit het minste dat zij doen kon. Zij zou kapitein Birmingham laten zien dat zij niet iemand was, die tegen haar wil vastgehouden kon worden. Zij lachte, toen zij zich de woede voorstelde die zou neerdalen op George, voor wie ze niets anders dan haat voelde. Hij was het immers geweest die haar in deze schande gebracht had. Een passende beloning, dacht zij.
Hamlet van Shakespeare was nu niet bepaald kalmerend voor haar toch al zo gespannen zenuwen. Zij begon zich al zorgen te maken over het lange uitblijven van George. Verschillende keren legde zij het boek weg en liep het kleine vertrek op en neer. Na een paar ogenblikken greep ze dan echter het boek weer en dwong zich te lezen. Toen hij eindelijk de deur van het slot deed en klopte, liet zij uit louter zenuwachtigheid het boek vallen en sprong op. Maar zij dwong zichzelf weer te gaan zitten en riep rustig dat George binnen kon komen. Hij opende de deur, stapte naar binnen en draaide zich dan weer om om de deur af te sluiten. In zijn hand hield hij het serveerblad met haar thee.
‘Ik breng uw thee, miss. Hij is lekker heet.’ Hij glimlachte en wilde naar haar toekomen om haar de thee te geven.
Nu was haar kans. Zij hief het pistool van het bureau en spande de haan.
‘Beweegje niet, George, anders moet ik schieten,’ zei ze. Haar stem klonk vreemd in haar oren.
George keek op van het dienblad en ontdekte dat de grote loopopening hem aanstaarde. Hij maakte niet de fout te denken dat een wapen in een vrouwenhand een lachertje was. Vrouwen realiseerden zich nooit het gevaar van zo’n ding. Hij werd een paar tinten bleker. ‘Leg de sleutel op tafel, George, en wees in godsnaam voorzichtig,’ smeekte zij. Zij keek toe hoe hij aan haar bevel voldeed en leunde tegen het bureau om haar trillende benen in bedwang te houden.
‘Loop nu heel langzaam naar de bank bij het raam,’ beval zij en verloor hem geen ogenblik uit het oog toen hij dat deed.
Hij liep langzaam en bedaard en heel voorzichtig door het vertrek. Hij wist wanneer hij op zijn hoede moest zijn. Toen hij voor het raam stond, ontsnapte Heather’s adem in een lange zucht.
‘Ga zitten,’ zei ze en voelde haar zelfvertrouwen wat terugkomen. Zij liep naar de tafel en pakte de sleutel zonder de man, die haar alsmaar aanstaarde, uit het oog te verliezen. Zonder zich om te draaien tastte zij naar het slot, stak de sleutel erin en draaide hem om. Met het terugspringen van het slot gleed haar gevoel gevangen te zijn weg.
‘George, ga naar de kast en kruip erin. En probeer geen onzin uit te halen, want ik ben heel erg zenuwachtig en dan is een pistool een heel gevaarlijk ding.’
George liet het idee van een snelle aanval schieten. Het was waar, zij was zenuwachtig. Zij had moeite het pistool onbeweeglijk in haar hand te houden en zij hield haar lip stijf tussen haar tanden geklemd. Hij kwam tot de conclusie dat zij schieten zou als hij een poging deed haar tegen te houden. Hij vroeg zich af of de pijn, die veroorzaakt zou worden door de woede van zijn kapitein minder zou zijn dan die, veroorzaakt door een kogel uit het pistool dat het meisje in haar hand hield. Hij wist dat de woede van de man, als die eenmaal gewekt was, grote hoogten kon bereiken. Hij was al een poos bij hem en hij was zeer gesteld op zijn kapitein. Hij had grote bewondering voor hem, maar hij twijfelde eraan of de kapitein hem zou doden. Maar hij was er wel van overtuigd dat het pistool hem gemakkelijk naar het hiernamaals kon brengen als hij zou proberen het angstige meisje het wapen te ontfutselen. Hij liep naar de kast, stapte in de enge ruimte en trok de deur achter zich dicht.