‘Louisa’s moordenaar probeerde ook een einde aan haar leven te maken,’ antwoordde Brandon en sprong van Lady Fair. De pijn deed hem een lelijk gezicht trekken. Hij greep naar het verband om zijn schouder en werd bleek.
Heather gleed van haar paard en onderzocht met een bezorgd gezicht het verband. ‘Het is weer gaan bloeden. Je moet mee naar boven gaan. Dan kan ik ernaar kijken.’ Zij wendde zich tot Hatti. ‘Ik moet verband en warm water hebben, en zeg tegen Mary dat ze me Beau brengt. Ik hoop dat hij uitgehongerd is. Ik moet hoognodig wat melk kwijt. James, pak jij Lady Fair en wrijf haar goed af. Luke, jij gaat naar Charleston en zeg tegen sheriff Townsend dat hij naar Oakley moet gaan met een paar sterke mannen. Jeff, kom met ons mee naar boven. Brandon zal je daar vertellen wat er vannacht allemaal gebeurd is.’
Iedereen haastte zich de opgedragen taak te volbrengen, en Hatti grinnikte, terwijl zij er snel vandoor ging.
‘Iedere dag gaat zij meer op Miss Catherine lijken.’
In de hal kwam Heather George tegen, die zijn hoofd gebogen hield, toen hij hen passeerde, en verlegen met zijn voeten schuifelde. Zij bleef staan, draaide zich om en haalde haar wenkbrauwen vragend op.
‘George?’
‘Aye, mum?’ antwoordde hij en hief zijn hoofd op. Een van zijn ogen was behoorlijk blauw.
‘Wat is er met je oog gebeurd, George? Het is helemaal blauw.’
‘Aye mum,’ gaf hij toe.
‘Wel?’ drong zij aan.
Hij keek naar zijn kapitein en schraapte zijn keel. ‘Er was nog iets dat hoognodig in Charleston geregeld moest worden, mum.’
‘En wat was dat dan voor iets?’
Hij keek om zich heen, niet op zijn gemak, en ontlokte Jeff een luid gegrinnik.
‘Het was Dickie, mum. Herinnert u zich Dickie nog?’
‘Aye, George,’ knikte zij. ‘Ik herinner me Dickie. Hoeveel blauwe ogen heeft Dickie nu?’
‘Twee mum, en hij heeft erg veel spijt over de moeilijkheden, die hij u bezorgd heeft, mum. Hij zal nooit meer een woord over u loslaten, dronken of niet,’ haastte hij zich te zeggen.
Zij knikte opnieuw en draaide zich om om de arm van haar man te nemen. Dan keek zij om en glimlachte tegen de bediende.
‘Twee, zei je? Bedankt, George!’
‘Aye, mum,’ grinnikte hij.
Nadat Brandon’s arm opnieuw verbonden was en zij een koele, mousseline jurk aangetrokken had, ging zij een eindje van de mannen vandaan zitten met de rug naar Jeff toe en gaf Beau de borst. Terwijl Brandon met zijn broer over hun avonturen van de afgelopen nacht praatte, keek zij de kamer rond en voelde de warmte en geborgenheid, die er in het vertrek hingen. Haar blik gleed snel over het tafeltje naast haar om er even later weer naar terug te keren. Op dat tafeltje stond het miniatuurportret van Brandon’s moeder. De groene ogen, die de kunstenaar zo goed getroffen had, schenen te leven, voldaan over alles, en Heather vroeg zich af of het mogelijk was dat een overleden vrouw de macht had te waken over degenen, van wie zij gehouden had. Het waren in ieder geval haar oorringen geweest, die alles in de openbaarheid gebracht hadden en die Mr. Hint ontmaskerd hadden als de man, die hij werkelijk was. Was het echt mogelijk?
‘Denk je ook niet, lief je?’
Zij keek op, opgeschrikt uit haar gedachten. ‘Wat liefste? Ik ben bang, dat ik niet geluisterd heb.’
Brandon lachte. ‘Jeff is van plan Oakley te kopen en ik sta erop dat hij het land als verjaardagsgeschenk aanneemt. Vind jij ook niet, dat hij het moet aannemen?’
Zij glimlachte tegen haar man met iets in haar ogen, dat veel op aanbidding leek. ‘Zeker schat,’ antwoordde zij en keek weer naar het portret. De ogen hadden hun waardige voornaamheid weer terug en Heather vroeg zich af of zij zich de glans in Catherine ‘s ogen verbeeld had. Zij deelden een geheim, deze twee Birmingham-vrouwen, een geheim, dat hun mannen nooit te weten zouden komen. Voor de buitenwereld leek het alsof zij teer waren en bescherming nodig hadden, maar hun liefde gaf hen grote kracht en moed, die men voor onmogelijk zou houden. Van de andere kant van het graf deed hun invloed zich nog gelden. Een begrijpende glimlach deed Heather’s lippen krullen en zij knikte tegen het portret van Catheri ne Birmingham.