Brandon verliet de groteske gestalte van Mr. Hint onder de tak en rende naar haar toe. Weer flitste de bliksem en sloeg ergens in de buurt in, toen hij haar beetgreep en haar het huis introk.
‘Ga naar binnen. Ik moet Lady en het paard van Mr. Hint nog in de stal zetten.’
‘Laat mij je helpen. Jij bent niet in staat dat alleen te doen.’
‘Nee. Ga naar binnen en blijf daar. Zoek alles bij elkaar wat je nodig hebt om mijn schouder te verzorgen. Als ik terugkom, zal ik jou je gang laten gaan.’
Hij duwde haar naar binnen en deed de deur achter haar dicht. Onmiddellijk begon zij gehaast te zoeken naar de dingen die zij nodig had om zijn wond te verbinden. Zij vond zalf, brandy en schone lakens. Al deze dingen liet zij boven achter bij een bed, dat zij opgemaakt had, en zij zocht daarna een paar kandelabers, die zij eveneens naast het bed zette. Het was intussen nacht geworden en het hele huis was in een inktzwarte duisternis gehuld, behalve op de ogenblikken dat de bliksem de hemel openscheurde. Zij haalde Brandon’s hemd uit de kamer bij de hal en trok het aan, want zij voelde er niets voor ook maar één kledingstuk van Louisa aan te trekken.
Toen Brandon terugkwam, stond zij vol ongeduld aan de voordeur te wachten. De kandelaar, die zij daar neergezet had, liet haar duidelijk zien, dat zijn gezicht onmiskenbaar bleek was. Toen hij huiverde en uitgeput tegen de deur leunde, haastte zij zich hem in een katoen?deken te wikkelen. Het schot had een behoorlijk gat achtergelaten en hij scheen nu erg veel pijn te hebben. Zij hielp hem de trap op en de gang door naar de kamer, die zij klaar gemaakt had. Toen zij voorbij Louisa’s slaapkamer kwamen, keken zij beiden zwijgend naar het grote hemelbed, dat helder verlicht werd door de kaarsen, die Heather daar achtergelaten had, toen zij naar een schaar zocht. Ondanks zijn pijn glimlachte Brandon, toen hij de satijnen sprei op de grond zag liggen. Heather sloeg heel schuldbewust haar ogen neer en liep met hem verder. Toen zij hem eindelijk bij het bed had, wilde zij de schaar pakken om zijn natte broek open te snijden.
‘Wat denk je, dat ik morgenvroeg dragen moet als ik jou naar huis breng, mijn beste?’ vroeg hij geamuseerd. ‘Ik verzeker je, dat ik hier geen broek heb achtergelaten, toen ik Louisa het hof maakte. Help me ze alleen maar uit te trekken.’
Hij gooide een leren geldbuidel op de tafel naast het bed, voordat zij hem hielp. De strakke broek ging niet gemakkelijk uit nu hij nat was. Zij zuchtte opgelucht, toen het kledingstuk eindelijk op de grond lag en beduidde hem haastig, dat hij in bed moest. Nadat zij de woride onderzocht en zorgvuldig schoongemaakt had, gaf zij hem een kroes behoorlijk vol brandy.
‘Ik heb geen andere verdoving nodig dan datgene, wat jij onder mijn hemd voor mij verbergt, liefste,’ plaagde hij luchtig. ‘Jij bent een zeer verleidelijke dokter en als ik teveel brandy drink, dan zou ik mezelf wel eens kunnen vergeten en dit bed voor iets anders gebruiken dan om te slapen.’
Zij lachte en keek goedkeurend toe, toen hij de kroes leegdronk. Haar ogen verrieden haar aanbidding, toen zij hem aankeek en de natte haren boven zijn ogen gladstreek. Haar vingers waren zacht en koel op zijn wang. Hij keek haar aan, nam haar hand en bracht die vol genegenheid naar zijn lippen.
‘Brandon,’ zei ze bezorgd. ‘Ik ben niet sterk genoeg om je vast te houden en als ik de kogel eruit haal, zul je heel stil moeten liggen. We hebben Jeff nodig.’
‘Doe wat je doen moet, Heather. Voor jou houd ik me heel stil. Jeff zou moeite met me hebben als ik me bewoog maar voor jou zal ik zo roerloos zijn als een overjarige eik.’
Hij hield woord, Zweet parelde op zijn voorhoofd, zijn mond en kaken verstrakten, maar hij bewoog zich niet één keer, toen zij probeerde de kogel eruit te halen. Onder deze omstandigheden voelde Heather meer pijn dan hij. Zij klemde haar lip vast tussen haar tanden en kneep haar voorhoofd tot rimpels. Zij zag eruit alsof zij in tranen zou uitbarsten als hij ook maar het geringste geluid zou geven.
Tenslotte vond zij de kogel en slaagde erin hem met de schaar te pakken. Met natte handpalmen haalde zij langzaam de schaar omhoog en trok de kogel eruit. Behalve zijn bezweet voorhoofd vertoonde zijn gezicht geen spoor van pijn en zij verbaasde zich over de manier, waarop hij zijn lichaam onder controle had. Nadat de wond stevig verbonden was, ging zij naast hem op het bed zitten en veegde zijn voorhoofd af.
‘Zou je nu willen slapen?’ vroeg zij zacht.
Hij streelde haar dij. ‘Het zien van jou verdringt alle pijn en slaap uit mijn geest, liefste, en brengt me zelfs in de verleiding mijn rechten als echtgenoot te gaan uitoefenen. Ik heb je vannacht gemist, meid.’ ‘Lang niet zo erg als ik jou,’ mompelde zij en gaf hem een warme kus op zijn lippen.